De vliegreis

We hebben een beetje problemen met internet dus de regelmaat van de blog laat te wensen over. Sorry daarvoor. 

We stappen keurig op tijd in de Airbus van Cathay. Zo stiekem zijn we allebei toch wel gelukkig dat we in een Airbus vliegen en niet in een Boeing. Natuurlijk maakt alleen die 737-Max zo af en toe spontaan een duikvlucht, maar toch. We zitten riant in het achterste gedeelte van het vliegtuig. Fabienne neemt steeds meer voorbereidingen om de vliegreis goed door te komen. Belangrijk, want we moeten fit zijn als we aankomen. Dit jaar heeft Fabienne van die steunkousen gekocht. Ja, die moet je aantrekken in het vliegtuig, dat is goed voor de bloedsomloop in je benen als je lang zit. Oké dacht ik nog, Lance Armstrong had ze ook. Nou die fietste ook niet verkeerd. Maar of dat nu alleen door die kousen kwam? Nou, die kousen zaten bij mij zo strak dat ik het gevoel had dat ik helemaal geen bloedsomloop meer had. Ik voelde zo boven Polen mijn tenen al niet meer. Ik denk dat die dingen niet gemaakt zijn voor mijn kuiten.

We vliegen in 11 uur naar Hong Kong. Ik heb onderweg weer naar Bohemian Rhapsody gekeken. Het duurde even voordat ik de Chinese ondertiteling weg had, maar daarna toch weer genieten. Het laatste halfuur tijdens het concert in Wembley had ik toch weer brok in mijn keel. Wat een geweldige film.

We merken samen op dat het toch wel uitmaakt met welke maatschappij je vliegt. We hebben in deze Airbus veel ruimte. Het is overigens wel een leuk gezicht, dat zodra het lichtje van de veiligheidsriemen uit gaat, je meteen een hoop geklik hoort van riemen die losgaan. Alsof je daar nou zo mee ingesnoerd zit en dat je echt geen tel langer kan wachten om daaruit bevrijd te zijn. En je ziet alle stoelen als op  commando meteen in de relaxstand kantelen. Voor veel reizigers is die stand een beetje te veel relaxed. Zoals voor mijn achterbuurvrouw. Zij moet zich dus telkens, als ze op wil staan, ophijsen aan mijn leuning. Iedere keer als ze opstaat en ze mijn leuning naar achteren trekt, hoop ik dat ze de leuning niet ineens loslaat, want dan wordt ik als een katapult naar de business-class geschoten. Maar het gaat gelukkig goed.

Maar het kan nog gekker. Fabienne is niet zo van de techniek en niet van de knopjes. In onze vlucht van Hong Kong naar Kunming zijn we echt bekaf. We hebben een nacht overgeslagen en proberen wat te slapen. Fabienne bestudeert haar stoelleuningen en kijkt naar mijn stoel die al heel comfortabel staat. Dan heeft ze het gevonden. Even later hoor ik “woehhh” en zie ik de Chinese man naast Fabienne eerst naar achteren klappen en van schrik weer rechtop komen. Zonnebril scheef op zijn neus kijkt hij Fabienne aan. “Sorry, sorry”

Het eten onderweg valt, hoe goed bedoeld ook, telkens toch een beetje tegen in zo'n vliegtuig. Vooral het ontbijt is niet weg te krijgen. Op onze menukaart konden we kiezen; Garnalen met champignons of scrambled eggs. Nou s-morgens om 06:00 uur staan we daar niet bij te juichen. Fabienne neemt alleen de yoghurt, terwijl ik gok op de ei-smurrie. Nou gewoon niet lekker. Snel het bakje weer dicht gemaakt. Gelukkig heb ik ook nog een broodje gekregen. Broodje is even opgepiept dus voelt lekker warm en vers aan. Alleen je moet het wel meteen opeten want zo'n broodje droogt uit terwijl je er naar kijkt. Maar tja, het botertje is dan weer het eerste halfuur niet smeerbaar. Dus dan maar warm broodje zonder boter.

Uiteindelijk komen we na een tussenstop van vier uur in Hong Kong om half drie San in Kunming. De taxi staat klaar en we zijn om 15:30 in het hotel. Allemaal heel voorspoedig, maar dan…..

In het hotel schrikken twee baliemedewerksters al als ze ons zien aankomen. Ik laat mijn voucher zien waar ze heel geïnteresseerd naar gaan zitten kijken. We proberen uit te leggen dat we twee fietsen bij ons hebben en dat we morgen met de bus naar Dali gaan. Ze zegt iets terug en kijkt me vragend aan, waardoor ik begrijp dat ik nu weer wat moet zeggen. Ik probeer het nog een keer: één nacht, twee personen en morgen naar met fiets naar Dali. Ze kijkt me niet begrijpend aan. Ik had net zo goed twee tompouzen kunnen bestellen. Ze pakt haar telefoon en schrijft iets op Google translate en houdt mij de telefoon voor. What can I do for you? Goede vraag, maar ik dacht dat we al iets verder waren. Ik probeer het nog een keer, maar nu met gebaren. Als een volleerd doventolk sta ik weids gebarend dat ik vanavond wil slapen en morgen met de bus naar Dali wil.

Uitendelijk is alles geregeld. We hebben een prachtige kamer. Tijdens onze discussie stond onze volgende taxi klaar. Hij brengt ons naar het busstation om plaatsen in de  bus voor morgen te reserveren. Wat een tegenstelling zeg, in een volelectrische nieuwe VW passat naar een busstation om een kaartje te kopen. Niks digitale reservering.

Eenmaal bij het busstation helpt onze chauffeur ons naar het goede loket. Fabienne probeert met een tekeningetje van een fiets en twee poppetjes uit te leggen dat we morgen naar Dali willen. Gelukkig helpt onze chauffeur ons. Even later hebben we twee tickets voor de bus van morgen om 10:20 uur. Net uit de rij en blij met onze tickets spreekt iemand onze chauffeur aan. We begrijpen dat onze fietsen niet mee kunnen om 10:20 uur. Er volgt een verhitte Chinese discussie waar we ons even niet mee bemoeien. Om 09:00 kan het wel komt zegt onze chauffeur ons, of dat ook goed is. Natuurlijk. Zeker een half uur later wordt op ons ticket met de pen de tijd aangepast naar 09:00 uur. Het is verschrikkelijk druk op de weg, dus het duurt even voordat we terug zijn en de fietsen in elkaar kunnen zetten. We worden daarbij geholpen door bijna al het hotelpersoneel dat heel nieuwsgierig is. Even later staat er een met zweet op het hoofd mijn bandjes met ons kleine handpompje op te pompen. Hij kijkt me hoopvol aan en vraagt of ze zo hard genoeg zijn. Nee, meer lucht zeg ik met opgeblazen wangen.