Tropisch eiland Langkawi

Zwaar bewolkt vanochtend en zo bewolkt dat je denkt: “Hmmm dat komt niet meer goed  vandaag”. Gisterenavond kregen we nadat we na het eten naar ons hotel liepen al onze eerste tropische regenbui op ons hoofd. We zagen ook allerlei gekleurde poncho’s te voorschijn komen. “Oh nee hè, het zal toch niet...” We denken allebei aan de verregende reis in China en Vietnam van vorige jaar.

We hadden het plan om een rondje op het eiland te fietsen. Wij schatten in dat Langkawi ongeveer net zo groot is als de Hoeksche Waard maar dan wat grilliger van vorm. Het rondje is 67 km. Eerst even de fietsen uitpakken op de kamer. De dozen zetten we op de gang en de aardige kamermeisjes zorgen ervoor dat ze worden weggegooid. Jaymmer, het waren van die mooie stevig dozen. Maar ja om nu vier weken met een doos achter je aan te fietsen zal wel heel bekijks geven.

Ook al ziet het er erg dreigend uit we gaan toch weg voor het rondje Langkawi. Na vijf km moeten we al schuilen op een aggenebbes en verlaten terras van een restaurant waar wij echt niet zouden gaan eten. Na een kwartier gaan we weer verder en na 10 km weer regen. Nu schuilen we onder de bomen langs het strand. Tja, zeggen we tegen elkaar, dat schiet zo niet op en wat we tot nu toe hebben gezien in die 10 km daar zouden we ons niet voor nat willen laten regenen. Dan is de gps heel handig en we besluiten een half rondje te maken. We komen dan nog langs een bijzondere bezienswaardigheid midden op het eiland en dan kunnen we doorsteken naar de ferry, zodat we even kunnen kijken waar we morgen moeten zijn. Strak plan vinden we allebei. 

Na ongeveer 18 km moeten we bij de bezienswaardigheid komen. Dat staat niet erg duidelijk aangegeven. Na wat vragen komen we er toch. Het is een mausoleum (en museum) van een Maleisische vrouw, die hier op het eiland als heel belangrijk wordt gezien. De legende gaat dat zij in 1815 een doodvonnis heeft gekregen omdat ze overspel heeft gepleegd. Ze hebben haar dagen in de regen en in de hete zon laten staan. Uiteindelijk is ze met messteken om het leven gebracht. Toen vloeide er wit bloed uit haar in plaats van rood en dat betekende dat ze toch onschuldig was. Voor haar dood heeft ze een vloek over het eiland uitgesproken die zeven generaties lang ongeluk zou brengen. Interessant verhaal leek ons, nu op naar binnen. We twijfelden wel al een beetje want we zagen geen enkele toerist. Binnen waren een paar etalagepoppen zonder hoofd met ‘oude’ klederdrachten uitgestald (terwijl ik Fabienne nog dacht: dat zouden de mensen nu nog steeds kunnen dragen) verder nog een paar muziekinstrumenten en een oud kanon wat ze ergens hadden opgedoekt. Er waren in het museum meer toeristenwinkeltjes dan toeristen te bekennen. In de tuin waren nog wat oude huizen op palen te zien en dat was eigenlijk het enige leuke. Onze dag kon niet meer stuk na zoveel cultuur! 🧐

Het was inmiddels al half twee geworden en we stoppen bij het eerste restaurant. Tja hoe gaat dat hier in Maleisië, dat is weer even wennen. Er staan allerlei gerechten klaar. Er staan wel 15 bakken met verschillende dingen. Een aardige dame vertelt wat de gerechten zijn en dat het ‘self-service’ is. We nemen nog twee cola er bij en ik wil maar meteen afrekenen. “No first you take your food and than you show me”. OK, dat zal dan wel de gewoonte zijn hier. Hans schept een flink bord op en loopt meteen naar ons tafeltje. Ik loop keurig met mijn bord langs de mevrouw van de kassa, maar ze vraagt meteen:  “That’s all?” “No my husband has also a plate”. Gelukkig kan ze er wel om lachten en loopt ze mee om te kijken hoeveel we hebben opgeschept. Het is bij elkaar 20 Ringit. (4 euro). Ook dat is weer even wennen aan een andere munt. 

Dan op naar de Ferry. Je kunt vanaf Langkawi met drie verschillende boten naar het vasteland. Wij gaan naar Perlis. Dat is tegen de grens van Thailand. Wij willen natuurlijk wel heel Maleisië fietsen. Je kunt ook direct naar het eiland Penang, maar daar moeten wij over het vaste land nog vier dagen voor fietsen. 

Het is even zoeken maar na wat vragen staan we voor de juiste ticket office. Elke ferry heeft een andere ticket office.  We zien het vaarschema voor het ruitje hangen. Wij kiezen voor de boot van 10 uur. We hebben zelfs gereserveerde plaatsen! De fietsen moeten we morgen op de boot betalen. We kijken ook alvast even hoe we dan naar de juiste ferry moeten fietsen. Zo, we zijn goed voorbereid voor morgen. Het is vanaf ons hotel toch nog 23 km fietsen en aan de andere kant willen we meteen onze volgende etappe al fietsen van 50 km.

Het tijdverschil met Sri Lanka maakt het hier weer wat langer licht in de avond. Zo konden we om half vijf nog even naar het strand. De zee is hier zeker een paar graden warmer dan in Sri Lanka. Ook is het vertier op het strand echt toeristisch. Leuk om naar te kijken, maar niet om te doen. Op een ‘banaan’ achter een snelle waterscooter, aan een parachute achter een speedboot enz. Ik zit gewoon even op het strand en kijk een beetje rond. Voordat ik goed en wel zit is Fabienne de zee al in. Als we aan de zee zitten moet Fabienne echt even in de zee zwemmen. Achter mij zitten vier vrouwen. Ze zijn hier duidelijk ook met vakantie. Een van de dames staat op en komt naast mij staan en heeft een drone in haar hand. Om nu niet iedere keer opmerkingen te maken over hoe andere mensen er uitzien, beperk ik me hier dat het verstandig zou zijn geweest als de drone iets groter zou zijn geweest. Ze lijkt wel een beetje op Serena Williams (dat is dan wel weer een compliment). Ze zet het gevalletje op het strand en heeft een afstandbediening in haar hand met een paar knopjes. Nu snap ik de lol sowieso niet van zo’n ding, maar Serena staat met samengeperste lippen de knopjes te bedienen. Het ding schiet omhoog en vliegt dan van links naar rechts. Gek toch dat je aan de mimiek van iemands gezicht kan zien waar het apparaatje heen gaat. De grimassen op het gezicht doen vermoeden dat we straks een of andere gevaarlijke manoeuvre en misschien uiteindelijk een bouwpakketje van de drone over houden. Gelukkig gaat het goed en worden er geen strandgasten onthoofd en landt het apparaatje na vijftien minuten weer netjes voor haar voeten.

Langkawi is voor ons wat te toeristisch. Te veel Russen en Chinezen. Prima om morgen weer verder te gaan. Om toeristen te trekken doen ze hier van alles: een kartbaan, een avonturenpark à la Hellendoorn, een dierentuin met krokodillen waar de attractie van de dag is dat mensen met die krokodillen vechten, en ga zo maar door. En natuurlijk is er een Mac, KFC, Pizzahut en zelfs een Starbucks. Het wordt nog moeilijk om ‘gewoon’ Maleisisch te eten. Uiteindelijk wordt het toch nog Indiaas. 

Morgen naar het vaste land.