Totally lost in Singapore

14 februari 2018 - Singapore, Singapore

Ons prachtige appartement zit vlakbij de grens en we moeten alleen even terug naar de Causeway. Wat is dat nou weer, hoor ik veel van jullie denken. Nou dat wisten wij ook niet, en zie er dan maar eens even naar toe te fietsen. We moeten weer richting Woodlands. Huh, Woodlands? Ja, dat is Singapore dus! Gelukkig geeft onze gps precies aan waar we zijn en waar ik naar toe moet. Jammer dat de gps nog niet de wegomleggingen en de wegopbrekingen aangeeft. We vinden toch nog snel de oprit naar de Causeway en gaan richting grens. Eerst langs de grens van Maleisië. Omdat hier heel veel Maleisiërs werken in Singapore hebben ze aparte stroken gemaakt voor auto’s en voor brommers. Wij schuiven aan bij de brommers. Er staan er nu al zeker honderd. Gelukkig moeten zij de motor afzetten en zijn er ook heel veel hokjes open die de paspoorten controleren. Als we aan de beurt zijn is het een kwestie van een stempel in het paspoort en dan de volgende. Zo dat gaat snel. Dan is er een heel stuk niemandsland en rijden we over een gigantische brug het water over. Singapore is namelijk een eiland. Even later staan we weer in eenzelfde rij voor de douane van Singapore. Dit is anders. Als we eindelijk aan de beurt zijn wordt de foto in het paspoort wel heel erg goed gecontroleerd met het mannetje dat voor het loketje staat. Dus bril af en vooral niet lachen. Want zo sta je ook in het paspoort. Vroeger moest je nog hard lachen om enige gelijkenis te bewerkstelligen, maar dat mag niet meer. We moeten wel een kaart invullen. Ik zie de rij achter ons aanzwellen. Ik moet mijn kaart op een heel smal randje voor het loketje invullen. Mijn handen zijn nat van het zweet en ik herken mijn eigen handschrift bijna niet meer. Fabienne vult haar kaart in op het plankje voor het loket. Dat gaat een stuk eenvoudiger zie ik wel. Maar ik probeer tijd te winnen om de mensen die achter me staan te wachten op tijd op hun werk te laten zijn. Het is gelukt. De ingevulde kaart is goed bevonden, stempel erop en fietsen maar. Heeft iemand zich wel eens afgevraagd waarom je in hemelsnaam in dit soort landen elke keer weer zo’n kaart moet invullen, en wat ze dan met die ingevulde kaarten doen. Ik heb geen idee.

Na alle formaliteiten hebben we de keus uit wel vier wegen. Op niet een staat Singapore city, wat we eigenlijk hadden verwacht. We stoppen even om onze paspoorten goed op te bergen, maar we worden door een agent gemaand in door te rijden. We mogen daar niet staan. Waarom is ons onduidelijk. Ik ben op basis van de gps redelijk overtuigd dat we de baan rechtdoor moeten hebben. Fabienne twijfelt nog maar dus toch zo gedaan. Nou dat was niet best. Het is zo druk dat teruggaan absoluut geen optie is. We zitten op de snelweg. Dat was in Maleisië geen probleem maar hier wel. In Singapore is het boetebeleid rigoureus. Kauwgum in bezit hebben 1000 M$, schuin oversteken 1000M$, fiets ergens stallen waar het verboden is 2000M$, door rood verkeerslicht lopen of rijden, 2000M$. Dus dan zal op de snelweg fietsen wel zo ongeveer de doodstraf zijn. We proberen wel zo veel mogelijk links te rijden maar even later stopt en een donkerblauwe BMW voor ons. Er stapt een gedistingeerde man uit en hij stelt zich voor als een police-officer. Hij vroeg ons in perfect Engels waar we heen gingen en dat we hier niet mochten fietsen. Nou dat hadden we ook al door natuurlijk, en we vertelden dat we naar Singapore city wilden. Tja, dat is nog wel een eindje fietsen zie ik hem denken, maar hoe? Nou daar heeft hij ook even geen antwoord op maar we moesten wel zo snel mogelijk van deze weg af. Even later nemen we een afrit. Dachten we. We schieten zo weer de volgende snelweg op. Nondedju. Allerlei scenario’s gaan door me heen. Zo worden we nog opgepakt. Dat wordt zorgelijk, zeker nu we geen minister van buitenlandse zaken meer hebben om ons uit het gevang te halen. Ik hoor in gedachten het nieuws al op de radio: “Hier volgt belangrijke verkeersinformatie. Op de Causeway richting Singapore rijden twee fietsers op de snelweg. Blijf rechts rijden en haal vooral niet in. Probeer de twee onverlaten te waarschuwen met lichtsignalen”.

Na een kilometer of drie kunnen we van de snelweg af en staan we ergens in een van de buitenwijken van Singapore. Precies aan de andere kant van waar we moeten zijn! Fabienne houdt een brommer aan en vraagt naar Singapore city. “City?? Oh, wauw that is far away!” Fabienne staat er ontredderd bij. Hoe komen we ooit weer aan de andere kant van Singapore. Terwijl ik mijn gps bestudeer staat Fabienne nog steeds tegen die helm te praten. Ik heb een omweg op de gps gevonden en denk te weten hoe ik terug moet fietsen. De helm wil ons precies de andere kant op sturen. Nee dat doen we dus niet. We moeten wel wat omrijden, maar beter dat en veilig dan allerlei risico’s nemen. We fietsen over nog altijd drukke wegen, maar geen snelweg, richting city of Singapore. Na wat omzwervingen weet ik de originele route weer op te pakken. Maar ze zijn in Singapore zo veel met de weg bezig dat we omleiding na omleiding krijgen. In Singapore liggen overal fietspaden. Zeggen ze. Dat klinkt natuurlijk geweldig, maar de fietspaden zijn bedacht en aangelegd door mensen die zelf nog nooit op een fiets hebben gezeten. Het zijn smalle betonpaden met elke drie meter een putdeksel, en met vierkante bochten. De paden gaan veel over de stoepen waar ook mensen lopen, voor de bushokjes langs, waar dan ook nog vaak Singaporetjes staan (een soort Amsterdammertjes) en soms staat er ineens een dikke boom of een paal op het fietspad. Je kunt er dan nauwelijks omheen. En..... op elke hoek een stoplicht. Het fietst waardeloos, en je moet heel goed opletten dat je dus nergens tegenaan fietst of zo’n vierkante bocht te ruim of te krap neemt. Maar ja weinig keuze, want we hebben geen zin in een dikke boete. Uiteindelijk vinden we ons hotel en hebben we totaal wel 15 kilometer omgereden. Over een stukje van bij elkaar 44 km hebben we wel ruim vijf uur gedaan! Nou ja, we mogen toch pas in de middag inchecken in het hotel. 

We hebben een trendy hotel in chique Singapore. Door al het gedoe hebben we nog niet gegeten omdat we nog geen geld hadden gewisseld. Dat doen we dus eerst even snel in het chique restaurant naast het hotel in de expat wijk. Nou dat chique en expat ook betekent ‘weinig en heel duur’ ben ik nu ook achter. Ik neem op de kamer nog twee boterhammen met jam van het ontbijt. 

Na onze lunch gaan we meteen naar onze fietsenhandel om te informeren of hij nog dozen voor ons heeft weten te regelen. Ja hoor, een geweldig mooie fietsenwinkel met prachtige fietsen maar ook met twee winkeliers die likkebaardend naar onze tweewielers staan te kijken. We krijgen de dozen ‘for free’. Ik moet ze wel zelf meenemen. Is geen punt. Met de doos op de trapper balancerend terug naar het hotel gelopen. Het zijn trouwens wel kleine dozen zeg. Dat wordt nog puzzelen hoe ik die fietsen erin ga krijgen. Misschien moet ook het achterwiel er wel uit. We gaan het zien. 

De rest van de middag door ‘Little India’ gelopen en uiteraard bij de Indiër gegeten. De hele stad is al bezig met de voorbereiding van de viering van het Chinese nieuwjaar, morgenavond. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Ruud Peters:
    15 februari 2018
    Vooral niet vergeten nog naar Raffles hotel te gaan,have fun laatste dagen
  2. Singa:
    15 februari 2018
    Geniet nog maar lekker van de laatste daagjes Singapore.
  3. Theo van der Hoeven:
    15 februari 2018
    Volgens mij verdwaal ij nog in strijen Hans😂. Nog veel plezier