Taiping, stad met de meeste neerslag

Vanochtend toch nog even gevraagd waar nu al die mensen waren die in het resort hadden geboekt. We kregen een wat apart lachje en een “No no festival is Saturday”. “Yeah it was Saturday”. OK laat ook maar.

We rijden vandaag naar Taiping, een van de oudste steden van Maleisië. Maar ook de stad met de meeste neerslag van heel Maleisië. Het kan niet anders dat wij gaan meemaken dat het daar regent. We hebben de afgelopen dagen al twee keer gehoord dat het er altijd (!) regent. “Every day?” “Yes every day!” “The whole day”? “Yeah, sometimes.” “If you are lucky, it rains only in the evening”.

Als we vertrekken is het half bewolkt en eigenlijk wel heerlijk aangenaam fietsweer. We rijden vandaag van de kust af het binnenland in en weer dwars door de jungle waar we weer de dierengeluiden horen. De jungle is hier zo dicht dat je niets in het bos kan zien. Wel zitten er onderweg heel veel apen langs de kant van de weg. Echt heel veel. We schatten dat we er wel meer dan honderd moeten hebben gezien. Allemaal in groepjes bij elkaar. We vermoeden dat de apen juist aan de kant van de weg zitten door het afval dat de Maleisiërs weggooien langs de weg. Het is een geweldig leuk gezicht al die apen die ons van ver zien aankomen en ons echt bekijken en nakijken. 

We rijden op een hele rustige weg en worden ingehaald door een paar wielrenners. De jongens begroeten ons vriendelijk maar rijden door. Even later stoppen ze toch even om op een achterblijver te wachten. Ik herken dat wel 😉. Wij stoppen ook even om met de mannen te praten. Ook zij fietsen iedere zondag vertellen ze en gaan vandaag voor de 100km. Ze rijden op mooie fietsen zoals, een Specialized, Trek, Eddy Merckx en Giant. Ze bekijken ook onze fietsen en een van hen wil weten wat de fiets weegt. Optillen lukt hem niet met alle bagage aan de fiets. Hoewel het ruim 30 graden is rijden deze mannen bijna allemaal met lange broek en shirt met lange mouwen. Ook zij hebben een vast clubje voor de zondag en fietsen elke zondag, maar het is geen MPcoach niveau hoor. Maar ze hebben het gezellig. Wij vertellen dat ook wij altijd met een fietsclubje op zondag rijden. Een van de jongens is wel eens in Nederland geweest, in Rotterdam, en weet zich nog te herinneren dat het altijd waaide. Hij kijkt ons bewonderend aan als we vertellen dat we naar Singapore fietsen. “Singapore?  You must be crazy”, zegt hij lachend. Als de laatste weer is aangesloten, is het clubje weer compleet, en willen de mannen wel op de foto met ons. Na de foto nemen we afscheid en gaan de mannen er vandoor. Ik doe nog even een kansloze poging om ze even bij te houden en haak snel af.

Rond 13:00 uur zijn we al in Taiping. Het is inmiddels zonnig en weer heel warm, maar boven de heuvels hangen veel donkere wolken. Als we een hotel hebben gevonden gaan we met de fiets erop uit om Taiping te bekijken. 

Taiping was een stad waar tin werd gedolven. Chinese immigranten waren al  begin 19e eeuw naar de stad gekomen, die eerst Sungai Lerut heette. De Engelsen overheersten toen dit deel van Maleisië. De Chinese arbeiders organiseerden zich in het geheim en kwamen jarenlang in opstand tegen de Britten. Toen er uiteindelijk een akkoord werd afgesloten werd de naam van de stad omgedoopt in Taiping. Het is een Chinese naam en betekent ‘Stad van de eeuwige vrede’. Van de economische bloei in de tinstad getuigen nog de oude Chinese winkelpanden en de koloniale gebouwen. Ook hier is net China.

Taiping heeft een ‘mooi’ park waar een Zoo is met de hier voorkomende dieren. Als je niet veel park hebt, dan noem je een grasveld met wat vijvers al snel mooi. We hebben er snel doorheen gefietst. Dan de Zoo maar even doen. Bij het ticketbureau hebben we een onprettige meevaller. De meneer achter het loket zegt dat we 50% discount krijgen omdat we boven 60 zijn. Ja hallo, staat het op mijn voorhoofd dan? Ik kijk de man grijnzend aan. De kilometers zullen langzaam wel aan ons te zien zijn, denk ik dan maar. Maar het is wel weer meegenomen natuurlijk en aardig dat hij het aanbiedt. In de Zoo zien we veel dieren die hier dus in het wild voorkomen. Dieren die we nog nooit gezien hebben. Ook de echt wilde dieren zitten heel dicht bij, zoals de krokodillen, die gewoon met elkaar aan het (bek)vechten zijn. Als we in het park lopen begint het lichtjes te regenen. We zien niemand in paniek raken of ineens hard gaan lopen. Voor iedereen is het hier gewoon dat het iedere dag regent. Ook wij blijven rustig en maken ons rondje af. Bijna bij de uitgang regent het serieus. We kiezen er voor om even te schuilen onder een overkapping tot het wat minder gaat regenen. Het ziet en niet naar uit dat het minder wordt. Na een half uur besluiten we toch maar richting hotel te gaan. We kopen nog even een plastic poncho van boterhamzakjes plastic en rijden naar ons hotel. Kolere wat regent het hard. We rijden natuurlijk gewoon voor lul met zo’n gekleurde zak aan en op een fiets. Fabienne had voor mij een knalgele gekocht en zelf heeft ze een blauwe.  Maar ja, we moeten toch naar het hotel en wie kent ons hier nu? De plastic capuchon ben ik bij de eerste bocht al kwijt. Who cares! De poncho waait door de wind van voren tot mijn middel omhoog. Onder de poncho voel ik de transpiratie over mijn rug lopen. Wat heb ik aan dit ding? Op straat hebben zich snel plassen gevormd van centimeters diep en een omvang waar je zonder gevaar niet omheen kan. We rijden in een rechte streep naar ons hotel. Dankzij de poncho heb ik alleen op mijn nog wat droge plekken, de rest is doorweekt. Gelukkig hebben we een föhn in de badkamer hangen. 

Snel alle natte kleren uitgedaan en dan samen op bed met een pilsje naar de finale in Melbourne kijken. Spannend!

Het regent de hele avond en we hopen van harte dat het morgen droog is, want met regen vertrekken is geen pretje. In het hotel is een goed restaurant, dus de keuze om hier te eten is snel gemaakt. Het is trouwens wel de eerste regen die we onderweg op de fiets hebben gehad. En dat valt voor ons doen niet tegen!