De schilpaddencrèche

Gisteravond was een belevenis op zich. We wilden natuurlijk graag eten aan het strand, maar het werd uiteindelijk óp het strand. Lekker romantisch bij kaarslicht en visgerechten op tafel. We hadden uitzicht naar twee kanten van het strand en de bries maakte het heerlijk qua temperatuur. Soms heb je van die onverwachte momenten die heel mooi zijn om in je herinnering op te slaan. Goh wat hebben we het toch goed.

Vanmorgen vroeg op pad gegaan. We rijden weliswaar van de ene strandplaats naar de andere strandplaats, maar we rijden niet langs de kust vandaag. We gaan via een landelijke omweg door het land weer naar de kust. Het is een prachtige route maar na gisteravond ook wel weer een dag met tegenstellingen. We komen langs dorpjes waar mensen het weer heel arm hebben. Mensen met alleen een doek om hun lichaam zitten voor een huisje waar niets in staat, behalve een hoop gespaarde rommel. Wat een leven heb je dan. Voor je huisje wachten tot de dag voorbij gaat en dan is er morgen weer een zelfde dag. Dag in dag uit. Soms is het te triest voor woorden. We kopen bij kleine stalletjes altijd wat fruit of een cola. Iedereen is blij om iets te verkopen. Soms heeft iemand geen cola en staat dan heel beteuterd te kijken. Meestal kopen we dan iets wat hij wel heeft. 

Zo hebben we vandaag geluncht in een heel klein kraampje. Je kunt het geen restaurantje noemen. De plaatselijke bevolking eet daar dan ook. Met een cola en een paar spicy snacks zitten we tussen de bevolking. We willen altijd wel onze fiets in de gaten houden. Onze fietsen zijn altijd een bezienswaardigheid voor de mannen die meestal voor de kraampjes hun hangplek hebben. Ze moeten dan altijd in de remmen knijpen of even het stuur vasthouden. Het ziet er altijd heel koddig uit. Maar met al die tassen staan onze fietsen niet heel stabiel, dus houden we het angstvallig in de gaten. 

Binnen worden altijd twee stoeltjes voor ons vrijgemaakt. Op tafel staan reepjes oude kranten in een bus, die dan dienen als servet. Zoals wij naar bevolking zitten te staren zo zitten zij naar ons te kijken. De lokalen komen ook gewoon bij ons aan tafel zitten en zijn uiterst vriendelijk en geïnteresseerd. Ze willen alles weten: waar we heen gaan, waar we vandaan komen, hoeveel kinderen heb je, waar kom je vandaan. Zo heb je al gauw een gesprek, ook al is het met handen en voeten. Een oude man komt tegenover ons zitten. Hij komt zo maar een kop koffie drinken en dan zit hij ineens tegenover twee van die bleekscheten. Hij probeert te drinken maar door het beven gaat er veel koffie over het kopje. Dat komt trouwens door de leeftijd hoor. Hij drinkt zijn schoteltje leeg en lacht naar ons. Het schoteltje is zo vies dat ik er bijna naar van word. De man lacht een beetje. We proberen onze handen hier een beetje schoon houden als we eten. Dat is al lastig genoeg. Iedereen raakt je aan, geeft je een hand enz. Echt alles is te vies om aan te pakken. We drinken altijd uit het flesje, en ontsmetten onze handen meerdere malen per dag. Het gaat goed tot nu toe. We zijn door de jaren heen ook wel een beetje gehard denken we. 

Begin van de middag zijn we in Bentota. Ook hier weer veel keus aan onderkomens. Door stom geluk komen we bij een geweldig leuke villa waar kamers worden verhuurd. We dachten dat we een adres uit het reisboekje hadden maar het scheelde twee letters en we belandden dus per abuis bij een ander. Bleek maar net 100 meter voor ons hotel uit ons boekje te zitten. Maar nu wel een geweldige kamer en op loopafstand van het strand. Dit is echt Sri Lanka, we moeten over het perron van het treinstation naar het strand lopen. Maar eenmaal op het strand is het geweldig. Zwemmen is niet mijn beste kwaliteit maar een beetje de golfslag in duiken en alle kanten opgeslingerd worden daar kan ik wel plezier aan beleven. Zolang ik de bodem onder mijn voeten voel is het wel oké. De golfslag heeft hier echt een geweldige kracht. De golven zijn soms meer dan een meter hoog. Je wordt richting strand geworpen, maar weer net zo hard de zee in getrokken. Echt geweldig leuk. En het water is natuurlijk heerlijk warm.  Nou kwam er, toen we van het strand af kwamen, net een trein aan. Wat eerst nog een aanlokkelijk en interessant idee leek om een stukje met de trein te gaan, leek ineens een stuk minder plezant. De trein was afgeladen en de mensen zaten opgehoopt in de wagons. Zoals je wel eens ziet in films over India. Het is echt levensgevaarlijk. Er hangen ook gewoon mensen half buiten de trein, of zitten op de treetjes zodat benen en knieën gewoon buitenboord hangen. 

Deze kuststrook is bekend om zijn schildpadden. In de zee rondom Sri Lanka leven vijf van de zeven schildpadsoorten die er bestaan.  Onze villaboy met ook weer een knotje op het achterhoofd wil ons ook wel met de tuktuk naar de turtle crèche brengen. Fabienne wil graag de turtles zien. Staartje brengt ons met zijn tuktuk in no time naar de turtles. We krijgen daar een leuke rondleiding en zetten ook nog even twee babyturtles van een dag oud terug in de oceaan. Fabienne loopt met een turtle in het kommetje van haar hand een beetje onhandig richting oceaan en zet de turtle in het water als er net een golf aan komt zodat onze ‘turtle van één dag’ meteen in een dubbele salto weer op het strand geworpen wordt. De tweede poging is succesvoller. “Good luck little turtle”. Tijdens de rondleiding krijgen we nog een turtle ei in onze handen gedrukt die uit een plastic trommel wordt gehaald. Het is net een verschrompeld pingpong balletje. Als Fabienne vraagt hoe hij weet dat dit ei niet meer uitkomt. Moet onze gids hard lachen. “It is all ready a very long time in this box mam”. Hier in de crèche begraven ze zelf de eieren in het zand en na 48 dagen komt er een turtle naar boven kruipen. Het lijkt net een mini begraafplaatsje. Op de heuveltjes waar dan eieren onder liggen staan kleine bordjes met de data dat de eieren zijn begraven.  Ook verzorgen ze hier gehandicapte turtles, waarvan vinnen afgebeten zijn of turtles die ongelukkig geboren zijn. Er is zelfs een grote albino turtle. Zijn bijnaam is Michael Jackson. Als ze hem een zetje geven dan lijkt het net of hij danst. De jongen die ons rondleidt is echt heel erg bewogen over de turtles. Hij speelt ermee en weet er echt veel vanaf. Mensen die de eieren of schildpadden eten vindt hij maar ‘very bad people’. Een schildpad legt per keer ongeveer 150 eieren en die worden dan door de moeder schildpad begraven. Maar ook vaak door vogels opgegeten of opgegraven door handelaren. Bij de crèche komen mensen ook schildpadeieren brengen. Daar worden ze dus begraven totdat ze na 48 dagen uitkomen. Sommige schildpadden worden na een dag al teruggezet, anderen pas na twee weken.