Prachtig Segovia

Vandaag hebben we een cultureel dagje en mag ik, Fabienne, altijd schrijven. Gisteren hebben we al wat sfeer van Segovia opgesnoven, maar vandaag gaan we de belangrijkste bezienswaardigheden echt bezoeken.
We gaan eerst even wat boodschappen doen bij de Dia, een supermarkt aan de overkant. Dan hebben voor morgen onderweg eten en water al ingeslagen en hebben we de rest van de dag alle tijd om de stad te bezoeken.

Segovia, spreek het uit met de klemtoon op de o, want als je Segovía zegt, met de klemtoon op de i dan verbeteren de Spanjaarden je direct. Het ligt slechts 87 kilometer van Madrid, en is naar men zegt één van de mooiste steden van Spanje. Maar waar hebben we dat nog meer gehoord? O ja, ook van Toledo, Sevilla, Cordoba, en nog veel meer andere plaatsen. Wij zijn er nog niet over uit wat we de mooiste stad vinden. Want er zijn zoveel mooie steden en plaatsen in Spanje.

Segovia ligt aan de voet van de Sierra de Guadarrama. Het oude gedeelte van de stad is volledig ommuurd. De geschiedenis van Segovia gaat ver terug. De Kelten noemden de stad al Segobriga, ‘stad der overwinning’ en in de Romeinse tijd kreeg de stad de naam Segovia. Het Romeinse aquaduct vanuit deze periode is het bekendste icoon. Het is een stad vol kerken, paleizen, kloosters en kleine oude straatjes. Het is net een openluchtmuseum.

We gaan eerst naar het aquaduct van Trajanus. Je ziet het al van veraf liggen. Het is gebouwd in de 1e eeuw en loopt dwars door het centrum over het bekendste plein van de stad, Plaza de Azoguejo. Het is maar liefst 28 meter hoog, 728 meter lang en bestaat uit 160 dubbele bogen. Het was destijds onderdeel van de watertoevoer tussen het 16 kilometer verder gelegen Riofrío (de koude rivier) en Segovia. Het aquaduct heeft als bijnaam ‘Puente de Diablo’, ofwel de ‘duivelsbrug’. We hebben in Spanje al meer aquaducten gezien, maar deze is wel de indrukwekkendste door zijn grootte. We staan er met ontzag naar te kijken. Ook nu met alle moderne bouwtechnieken zou het nog een staaltje bouwtechniek zijn, maar dat dit bijna 2000 jaar geleden is gebouwd, zonder enorme kranen, het is bijna onvoorstelbaar. Vooral die bogen zijn bijzonder hoe die door de jaren heen intact konden blijven. Als we met bewondering naar het bouwwerk zitten te kijken zien we, vooral in de grote stenen, kleine ronde inkepingen. Alsof er een werktuig moet zijn geweest om de stenen te tillen. We komen er niet achter.

Dan op weg naar de kathedraal. De ‘Santa María de Segovia’ werd gebouwd tussen de 16e en 18e eeuw aan de Plaza Mayor, nadat de vorige werd verwoest bij een opstand tegen de Spaanse koning. De gotische kerk met invloeden van de renaissance heeft prachtige ramen van gebrandschilderd glas, gotische gewelven, wandtapijten en tal van indrukwekkende kapellen. In de kathedraal is het heerlijk koel. De gidsen die met een groep lopen dragen zelfs een donsjasje en een sjaal. Als je inderdaad de hele dag hier binnen loopt, dan ben je aan het eind van de dag verkleumd.

Toen we gisteren richting Segovia fietsten en naar de bergen om ons heen keken, leek het net of er sneeuw lag. Ik dacht nog ‘dat lijkt me toch sterk’, maar nu we hoger zijn en dichterbij de bergen zeg ik tegen Hans: “Is dat nu sneeuw daar op die berg?” “Huh, sneeuw? Verrek, ja je hebt gelijk. Ongelooflijk dat er nu nog sneeuw ligt”. Wat blijkt, Segovia ligt zelf op bijna 1000mtr en heeft een ski gebied met 21km piste en de hoogste berg is 2197meter hoog. 

We gaan naar het Alcázar Real de Segovia, een koninklijk paleis dat opvallend bovenop de rots uitstijgt. Het is een sprookjesachtig paleis, wat schitterend ligt met rondom een prachtig uitzicht op de bergen. Een van de bergen noemen ze ‘la mujer muerta’, de dode vrouw. En inderdaad als je goed kijkt, en met een beetje fantasie, zie je in de vorm van de berg een vrouw die op haar rug ligt. Over die berg zijn er dan weer allerlei legendes, er is altijd een ridder of meer ridders bij betrokken en natuurlijk een vrouw die of sterft van verdriet of omkomt in het gevecht van de twee ruziënde ridders.

De bouw van het Alcazar startte in de 12e eeuw toen koning Alfons VI de stad had veroverd van de Moren. Het kasteel is in de loop van de geschiedenis veelvuldig verbouwd en er zijn zelfs Romeinse restanten gevonden onder het complex. De laatste grote herbouw vond plaats in 1862 toen het Alcázar flink verwoest werd door een brand. Het Alcazar is belangrijk geweest in de Spaanse geschiedenis. Het was één van de favoriete verblijven van het koningshuis. In 1474 liet Isabel zich op het Plaza Mayor kronen tot koningin van Castilië. Koning Filips de Tweede vierde er zijn huwelijk met Ana van Oostenrijk, zij was zijn vierde vrouw overigens. Toen het hof verhuisde naar Madrid heeft het 200 jaar dienst gedaan als staatsgevangenis.

Het is ook vandaag weer superdruk in Segovia. Gisteren waren het vooral Spaanse gezinnen, maar vandaag zijn er veel toeristen die net als wij met een plattegrond lopen en overal foto’s maken. Aan een ober vragen we of het altijd zo druk is. Hij bevestigt dat en dat de toeristen ook weer overal vandaan komen. Er zijn volgens hem ook al weer veel Aziaten, Japanners en Amerikanen naast de Europeanen. Vooral in april en mei is het erg druk. In de wintermaanden is het rustig want dan is het soms wel min 5 tot min 10. En de wind? Is dat altijd zo? In de middag is het namelijk weer hard gaan waaien. Nee, dat is dan weer niet normaal.

We verbazen ons en we vermaken ons soms kostelijk om de toeristen die vooral selfies maken met de telefoon. Het lijkt wel of sommigen het maken van de foto’s belangrijker vinden dan om te genieten van de dingen die ze zien. Als ze thuis zijn, dan zien ze pas waar ze echt zijn geweest. Soms maken mensen ook op de meest idiote plekken foto’s. We zitten op een bankje gebiologeerd te kijken naar een jonge vrouw in een strakke zwarte jurk die een half uur lang foto’s van zichzelf neemt. Ze heeft een statief bij zich met haar telefoon er op. Ze stelt haar telefoon in, loopt een meter of vijf naar haar plek en neemt dan snel een stuk of 5 poses aan. Dit hele proces herhaalt zich keer op keer. Het statief een stukje verder, zij weer op een net iets andere plaats, dan snel een sprintje naar het uitgekozen plekje, je haar even goed, alles even opschudden en op de plaats duwen, lippen tuiten, met één voet op de punt van je teen gaan staan, je hoofd wat scheef, en heel snel weer een andere pose. De wereld om haar heen gaat compleet aan haar voorbij. Maar ze heeft wel honderden foto’s van zichzelf met het sprookjesachtige kasteel heel ver op de achtergrond.

Morgen stappen we weer op de fiets voor onze laatste week fietsen. We hebben vanaf nu 6 fietsetappes achter elkaar om dan te eindigen in Zaragoza. Hans gaat toch nog vanavond even goed kijken naar de etappe van morgen, want hij dacht daar toch nog een stuk onverhard in te zien. Nou ja, anders nemen we toch weer een zijweggetje? Dan hebben we weer wat te schrijven.