De mooiste rijst terrassen ter wereld

Vandaag een dagje cultuur. We bezoeken een van de mooiste rijstterrassen ter wereld in Xinjie. Deze terrassen zijn duizenden jaren geleden aangelegd door de Hani bevolking. Deze bevolking komt oorspronkelijk uit Tibet. De terrassen zijn nu gevuld met water en als de zon er dan op staat zijn ze op het mooist. Een excursie langs de rijstterrassen is spectaculair en een van de hoogtepunten van een bezoek aan China. Maar helaas, de enige rijst die ik vandaag heb gezien lag net op mijn bord. Hoezo dan? Hoor ik jullie denken. Nou…..

Vanmorgen vroeg met twee andere fietsers Dick en Jeannette, die gisteren ook hier zijn aangekomen, naar het busstation gelopen. Bij het busloket kwamen we er zelfs met handen en voeten niet uit. Verder dan een hoop gegiechel van de dames en een Chinees die steeds harder hetzelfde zegt komt het niet. We lopen naar buiten naar de taxi's. De chauffeurs wijzen naar elkaar en durven het gesprek eigenlijk niet aan. Ik wijs op mezelf en naar boven en zeg Xinjie, (wat bij mij klinkt als chjinsie) in de hoop dat hij begrijpt dat ik naar boven wil. Ik moet het een paar keer doen voordat hij het begrijpt. Ik (Hans) sta er intussen bij als John Travolta, een beetje gehurkt om hem te zien door het autoruitje, met een hand omhoog bewegend en een hand op mijn hart gedrukt. Hij haalt twee briefjes uit zijn portemonnee. 15 yuan. En met vier John Travolta's? Ik zie die Chinees denken “kan je niet rekenen dan!” Gewoon 60 Yuan dus. We stappen in en rijden naar boven. Het is al wel bewolkt maar we hebben goede hoop want het zicht is goed.

Hoe meer we boven komen hoe dichter de bewolking. Als we in Xinjie aankomen en onze gids ons opwacht, is de mist zo dicht dat het zicht beperkt is tot 30 meter. Onze gids (Belinda) stopt ons snel in haar Toyota Van. Ze is als de dood dat we besluiten terug te gaan. “Oh yes, maybe the view is getting better soon”. De standaard zin van iedere gids hier. De display van de auto geeft 5 graden. Volgens ons reisgidsje zou het subtropisch moeten zijn. Hebben we wel in het goede vliegtuig gezeten, vraag ik me af. Er reist ook een Fransman mee: “I did not zee the zun in zree days here!”, zegt hij als René uit de tv-serie Allo, Allo. Dat belooft veel goeds voor vandaag. Tjemig wat is het koud. Maar we hebben vertrouwen in Belinda. Stapvoets gaan we op pad. We rijden de route om de rijstvelden te bekijken. Belinda stopt om de paar honderd meter bij een punt waar we de rijstvelden kunnen aanschouwen. Met z’n vijven staan we de diepte in te staren niet wetend waar we naar kijken. In de verte zien we tussen de wolken ineens een van de rijstvelden, waar er meer dan honderd moeten zijn. We maken foto’s en roepen oh en ah. We gaan verder het rijstvelden gebied in. Belinda stopt op alle punten van waaruit je het wonder der natuur moet kunnen aanschouwen. Maar zoals zo vaak hebben wij weersomstandigheden die niet eerder zijn voorgekomen. Met gevoel voor dramatiek laat Belinda prachtige foto’s op haar telefoontje zien van de rijstvelden met blauwe luchten. “Dit is wat jullie niet zien”. Ik maak op alle uitzichtpunten foto’s, maar ik vraag me af of er iets op te zien is. We hebben het koud en weten niet hoe snel we weer in de auto moeten kruipen. Gelukkig hebben we gezellige medereizigers aan Dick en Jeanette en is het een leuke dag. Maar natuurlijk is het doodzonde dat we niks van al dit moois zien.

Rond 13:00 uur stelt Belinda voor iets te gaan eten. Dat is hier zoals gebruikelijk in subtropisch China, lekker buiten. We eten noedelsoep en tofu van de plaat. Nou was ik er redelijk behendig in geworden in het eten met die chopsticks, maar bij 5 graden boven nul doen je vingers niet meer precies wat het hoofd bedenkt. Het lijkt verdikkeme wel of ik een trui aan het breien ben terwijl ik de noedels naar mijn mond probeer te krijgen. De soepkom is wel lekker warm en na een paar minuten gaat het beter.

Na de lunch proberen we nog twee viewpunten, maar geen rijstveld meer te zien. De mist trekt ook niet op. We maken ons al zorgen over de dag van morgen. We willen morgen twee etappes in één dag fietsen en de voorspelling is REGEN.
Belinda stelt om 15:00 uur maar voor om te stoppen en een taxi voor ons te regelen zodat we naar beneden kunnen. We verlangen allemaal naar een warme douche. Een taxi chauffeur is snel gevonden en de vriendelijke man biedt ons een lange stengel groente aan, waar hij net een bos van heeft gekocht op de markt. “Moeten we op kauwen”. Is lekker zegt hij. We krijgen allemaal zo’n groen stuk loof. Ik zit achterin en wacht even af. Dick zit voorin naast de chauffeur die hem aankijkt. Dick is de durfal van ons en neemt meteen een ferme hap. Zijn kaken verlammen en zijn gezichtspieren doen oefeningen die niet eerder mogelijk waren. En? Vragen wij achterin. Uit de mêlee van woorden begrijpen wij dat het heel zuur is. De chauffeur verstaat niet wat hij zegt, dus vertaal ik in het Engels dat hij het erg lekker vindt. Jeannette duikt onder de bank van het lachen en stopt tegelijk haar stengel onder de stoel van de chauffeur. Gelukkig weten wij onze lekkernij ook te dumpen langs de straat. Ik suggereer om te gaan, voordat hij nog meer verrassingen aanbiedt.

We gaan voorzichtig naar beneden waar het zicht gelukkig steeds beter wordt. Beneden in Nansha is het wel bewolkt maar de mist is helemaal verdwenen. En het is gelukkig warmer, wel 14 graden! We zijn snel tevreden. Na een warme douche een kop koffie en een heerlijk gebakje komen we weer een beetje onder de mensen. We leggen onze kleren klaar voor morgen. We durven niet naar de weersverwachting te kijken. We gaan morgen wel beslissen wat we doen.