Mooie uitzichten op karstgebergte

Oeps, vanmorgen per abuis zelfde verslag geplaatst. Nu nieuw verslag!!

Sinds gisterenavond valt de regen weer met bakken uit de hemel. Als we opstaan, kijken we eerst door de gordijnen en dan elkaar aan. Pffffff. Dikke mist, maar regent het nu wel of niet? Het is moeilijk te beoordelen. Ja hoor het regent weer.
We worden door de eigenaar van het hotel weer flinke verwend met een heerlijk ontbijt. Hij vindt het wel sneu voor ons en staat meewarig naar ons te kijken als we ons in de lobby van het hotel inpakken in onze poncho’s en Hans weer een paar plastic tasjes over zijn schoenen knoopt. Het wordt dus weer een klompschoenen rit. “OK, thank you, goodbye, see you!”. Nou dat laatste denken we niet hoor!

We fietsen vandaag de eerste van de twee etappes terug naar Hanoi. Gelukkig kan na een uurtje de poncho al weer uit, maar mijn fiets en fietstassen zit al weer helemaal onder de modder. “Hoe doet Hans dat toch?”, vraag ik mij af. Bij hem is maar hier en daar een spatje te zien, terwijl bij mij alles inclusief ikzelf onder de modder zit. 
Op de heenweg was het op deze route ook slecht weer, maar het lijkt af en toe net of we hier voor het eerst fietsen. We hebben veel meer zicht op het prachtige karstgebergte waar we doorheen fietsen. Het is zondag en het is ons opgevallen dat er in het weekend altijd veel trouwerijen zijn. Een feestje geven  gaat hier in Azië zo gemakkelijk. Je huurt een speciale trouwpartytent met schattige gordijntjes en zet die tent gewoon voor je huis op de straat. Zo hoef je geen dure locatie af te huren. Het is tot nu telkens zo, dat als we nieuwsgierig even stoppen om te kijken we altijd worden uitgenodigd mee te eten of iets te drinken. Ook zien we in elk klein dorpje altijd wel een trouwwinkel met de meest mooie trouwjurken. 
We horen vanuit de verte getrommel, en zijn nieuwsgierig geworden. We rijden de richting op waar het geluid vandaan komt. Een optocht  van Vietnamezen met twee grote draagbaren. We denken dat dat ook een bruiloft is en dat de twee draagbaren zijn bestemd voor het bruidspaar. De mensen zwaaien naar ons en wenken dat we mee kunnen gaan, maar ja om nu in je fietsbroek naar een bruiloft te gaan, dat gaat ons iets te ver.

We hebben er al eerder over geschreven dat we soms grafstenen zien staan zomaar in een rijstveld. We zijn er nu uit waarom dit is. In Vietnam is het gebruikelijk dat je twee keer begraven wordt. De tweede keer is na een paar jaar en dan worden de overblijfselen in een kleiner kistje overgebracht. Dan wordt iemand voor de tweede keer begraven op een plek die hij of zij zelf heeft uitgekozen en waar iemand dan bij leven veel is geweest, vaak is dat het rijstveld waar hij of zij heeft gewerkt.

We hebben vandaag toch nog flink doorgetrapt en komen om 14.30 uur al weer in Huang  Son aan. We slapen weer in het hotel waar we drie dagen geleden waren. “Why you come back?”, vraagt de eigenaresse en we leggen uit dat onze vakantie bijna over is en dus terug moeten naar Hanoi. We vragen om dezelfde kamer als de vorig keer en ja hoor dat zachte matras ligt er nog op. We vragen aan haar waar we lekker kunnen eten en ze zegt dat zij ook voor ons kan koken. Tja waarom niet? Laten we dat maar proberen.

In het dorp is het een  drukte van belang. Je kunt hier namelijk naar de parfumpagoda. Geen idee waarom die pagoda zo heet. Het is een  geliefd bedevaartsoord voor Vietnamezen en sommigen komen wel drie keer per jaar en altijd in de maanden januari, februari en maart. In de haven liggen zo’n 5000 roeibootjes om de mensen naar een grot te brengen. Het is een uur heen varen en daarna  kun je met een kabelbaantje naar boven. Wij zijn niet zo van de kabelbaantjes in dit soort oorden en bovendien is het al te laat voor deze excursie.

We pakken nog even een biertje op het terrasje voor het hotel. Nou ja terras, stel je er niet al te veel van voor hoor. Het zijn een paar tafeltjes en stoeltjes en eigenlijk zitten we gewoon op de straat aan een weg met veel brommers en scooters. Erg gezond is het dus niet en we worden zo onderhand gek van het getoeter. In heel Azië weten ze waar de toeter zit, maar de Vietnamezen spannen wat ons betreft de kroon. Ze toeteren altijd en niet een keer, maar een paar keer achter elkaar. En bussen en vrachtauto’s hebben daar wat op gevonden. Die hebben een hele speciale toeter. Zo’n hele lange knetterharde riedel: pepperdepepperdeppepperdepep. Knettergek worden we er van. En ze doen dat ook als het helemaal niet nodig is en ze heel veel ruimte hebben om je te passeren. 

In het hotel net achter ons terras zitten drie agenten. Het lijkt wel of we in een Luis de Funes film zijn terechtgekomen. Op het plein voor ons is het een gekrioel van jewelste met het verkeer. Het is spitsuur. Nou niet voor deze agenten. De een zit een spelletje te doen op zijn telefoon, de ander bekijkt een onnozele film op zijn Samsung en de derde zit te flirten met de eigenaresse. Ze zitten er comfortabel bij, schoenen uit en gewoon aan het bier. Even later staat er een verveeld op omdat het helemaal vast staat op het plein voor ons. Hij fluit een paar keer, zwaait met een stok die er uitziet als een pak spaghetti en maakt wilde armbewegingen. Er wordt nog meer getoeterd. Dit komt niet meer goed, zou je denken. Hoewel het niet is opgelost gaat de agent terug naar zijn film op de Samsung. De andere twee merken niet eens dat het verkeer stil staat. Ik (Hans) vraag aan de agenten “of hun werk hen bevalt en of het niet te zwaar is” ze kijken me lachend aan. (Ik vroeg het in het Nederlands).

De eigenaresse heeft haar best gedaan en het eten is prima. Even later als de karaoke begint aan de overkant van de straat denken we: “o ja, dat was hier de vorige keer…… 
Morgen laatste fietstocht naar Hanoi.