Laatste fietsetappe in Maleisië

Vandaag onze laatste fietsetappe in Maleisië. Het plan is om vlak voor de grens te slapen, zodat we overmorgen vroeg de grens over kunnen naar Singapore. 

In het leuke trendy hotel in Pontian Kecil gaan we eerst nog even ontbijten. Er zit in het hotel nog een Nederlands stel en zij zitten al aan het ontbijt. Het ontbijt is altijd een verrassing hier en afwachten wat er staat of ze kunnen maken. Het Nederlandse stel zit beteuterd te kijken naar een schaal met zeker wel een stuk of acht gekookte eieren. “We hebben om gebakken eieren gevraagd, maar nu komen ze met die schaal eieren aanzetten. Ze snappen er hier niks van”. “O, ik ga het toch proberen of ze eieren kunnen bakken voor ons”. Ik (Fabienne) loop naar een meisje van het ontbijt die werkelijk geen woord Engels spreekt en probeer op een hintsachtige manier duidelijk te maken dat we allebei gebakken eieren willen. Ik wijs naar het schaaltje eieren van de Nederlanders, doe alsof ik een eitje breek, maar bakgeluiden en probeer haar ook nog uit te leggen dat het ei aan twee kanten gebakken moet worden. “Oooh, omelet”, zegt ze. “Yes omelet, and they also want”, en ik wijs naar het Nederlandse stel. Je hebt toch ook wat over voor je medelander in het buitenland. De Nederlanders hebben toch alvast maar een eitje gepeld en dat is alleen maar snot. De schaal met gekookte eieren wordt weer teruggegeven. Hans roostert alvast wat toastjes, maar dat moet een paar keer overnieuw, want als je even niet oplet zijn ze zwart geblakerd. Even later komt er warempel een bordje met twee gebakken eieren. Helaas wel blubberig met de ‘sunny side up’. Ik maak nog maar eens een paar ‘aan allebei de kanten bakken’ bewegingen en het bordje wordt met gepuf en tegenzin weer aangepakt en teruggebracht naar de keuken en even later komt het weer terug en is het goed. De twee Nederlanders zitten vol verwachting naar de keuken te kijken en even later ‘tadada’ komt de schaal met gekookte eieren weer terug en zijn ze nog even doorgekookt. Ze laten het er verder maar bij zitten. De lachende opmerking van Hans dat ze de eitjes na zo veel moeite eigenlijk niet kunnen laten staan wordt niet zo gewaardeerd. 

Het is vandaag zo’n 55 km, maar we komen steeds dichter bij Singapore en het wordt dus drukker. Veel drukker. De reisorganisatie AWOL probeert altijd wel zo veel mogelijk nog kleine weggetjes te zoeken die de drukte vermijden en dat lukt nog aardig ook het eerste stuk. We hebben zelfs nog een stuk onverharde weg, alleen klopt daarna de eerstvolgende aanwijzing niet. Wat is het dan toch fijn dat we de route ook nog op de GPS hebben. We rijden zo weer naar de juiste weg. We hebben na een tip van een collega van mij (Fabienne) een kamer gereserveerd via Booking.com in Johor Bahru. Dat is de grens met Singapore en nog een flinke stad van zo’n 500.000 inwoners. Het is de hoofdstad van de zuidelijkste provincie Johor van Maleisië. Hier wonen ook veel Maleisiërs die werken in Singapore, want dat is nog maar een paar kilometer verder.

Het laatste stuk van de route rijden we op de zijstroken van de snelweg. Iets wat bij ons in Europa ondenkbaar zou zijn, maar wat hier gewoon kan en waar de chauffeurs ook rekening mee houden. Het is wel heel druk en eigenlijk soms ook levensgevaarlijk. Op de op- en afritten moeten we tussen de auto’s laveren om gewoon recht door te kunnen. Ik blijf pal achter Hans rijden die nergens last van lijkt te hebben. Hij steekt soms zijn hand even op en voegt net zo makkelijk is alsof hij ook in een auto zit. Het gaat hem heel soepel en makkelijk af. De automobilisten houden nog in ook voor ons als hij zijn hand op houdt. Ik zit aan zijn wiel gekleefd en verlies hem geen moment uit het oog. Terwijl bij mij het zweet op mijn rug staat, kijkt hij in het rond en wijst af en toe dingen links en rechts aan. Het is even zoeken welke afslag we moeten nemen, maar het gaat meteen goed en met de GPS rijden we meteen naar ons hotel met de naam Galaxy Twin Towers. Maar....... we zien geen receptie, alleen een soort balie van een autoverhuurbedrijf. Als we het daar vragen, blijkt dat dit een gewone woontoren is, maar die wel heel vaak via AIR BNB en Booking.com worden gereserveerd. Oeps niet goed opgelet. De mannen zijn heel bereidwillig en bellen voor ons de contactpersoon. Zij is niet in de buurt, en vraagt of we niet eerst kunnen gaan lunchen. Dat doen we dan maar. Het is toch al lunchtijd. Als we tegen enen terugkomen komt onze contactpersoon net aanlopen. Een aardige chinese dame met de naam Jan legt ons alles uit en brengt ons met fiets en al naar een supermooi appartement op de 21e etage. We hebben een prachtig uitzicht op de stad, er is een zwembad op de 8ste verdieping, en ik heb een trendy kapper gespot vlak voor de Twin Towers. Na bijna 7 weken fietsen wordt het wel eens tijd dat mijn haar wordt geknipt. “Durf je dat wel aan?”, zegt Hans nog. Maar ik heb de kapperszaak zo eens ingeschat onderin de toren van die dure appartementen, dus ik heb het idee dat het wel goed komt. 

Ik waag het er dus maar op. (Sorry Adri, ik kom nu pas in maart weer langs). Ik heb een pasfoto bij me en laat dat zien. En inderdaad deze kapper kan wel knippen. Hij vertelt dat hij het wel leuk vindt om vrouwen met kort haar te knippen en ook knipt hij graag Westerse mensen. Het haar van Aziaten is bijna altijd steil en wat stugger. En de meeste Aziatische vrouwen willen geen kort kapsel. Hij knipt het eerst en daarna mag de assistente mijn haar wassen. Ik krijg er meteen een hele stevige hoofdmassage bij, die zo stevig is, dat ik met kromme tenen aan de wasbak lig. Maar ja er wat van zeggen is ook weer zo kinderachtig.

Als ik weer boven in het appartement kom, zegt Hans: “Waarachtig het is nog gelukt ook!”  De rest van de middag liggen we lekker aan het zwembad. Het zwembad is zo kunstig gemaakt dat het net kijkt alsof het water zo van de rand van het gebouw naar beneden loopt en dat je zo van de woontoren af kunt zwemmen. Heel bijzonder. Jammer dat het water steenkoud is. 

Er is hier ook een Koreaans restaurant, dus na de Japanner, de Chinees is het vanavond Koreaans eten. Past ook bij de Olympisch Spelen. 

PS: Hans rijdt ineens deze week met een oranje buff op zijn hoofd.