Korte etappe

Afgelopen nacht toch wel veel last gehad van kinderachtige Chinezen en Maleisiërs die tijdens hun vakantie zo nodig in een karretje rond gereden willen worden. Dit alles met heel veel kabaal aan muziek. Je wilt toch als volwassen vent niet in een Betty Boob of Tweety karretje rond gereden worden. Nou die gasten hier wel. En laat nou de route die wordt gefietst precies voor ons hotel langs gaan. We kwamen er om half twaalf pas achter dat de schoonmaakster ons raam open had gezet. We vonden al dat de airco niet meer zo goed werkte, maar we probeerden zo heel Melakka af te koelen met onze airco.

Gaat niet lukken natuurlijk. En door dat open raam leek het alsof die karretjes door de hotelkamer heen reden.

We lopen op ons gemak naar beneden naar het restaurant om te ontbijten. Nu hebben ze keus uit allerlei varianten maar wij willen alleen een ‘fried egg, baked on both sides and toast’. Dit leverde gisteren geen enkel probleem op. Wel zijn ze dan verbaasd dat we geen worst, geen spek of nasi willen. Er werd gisteren ook een keurige prijs berekend van 18 Ringit. Dus vandaag maar weer hetzelfde. Weer begreep onze leuke ober onze wens van twee kanten gebakken ei niet en kwam de chef er bij. Gelukkig die begreep meteen wat we wilden. Even later kregen we allebei twee eitjes ‘sunny side up’. Het eigeel drilde nog in het niet gestolde eiwit. Oh, nee dat willen we niet riskeren. Ik vraag hem netjes “Please can you bake it on both sides.” Terwijl ik een soort van karate bewegingen met mijn handen maak. “Oh both sides!”, terwijl hij mijn bewegingen imiteert. Tjemig het lijkt wel een goedkope kung-fu film. Maar even later komen de eitjes weer retour. Na nog een paar toastjes met marmelade komen we de ochtend wel door. Het is tenslotte vandaag maar 50 kilometer. We moeten alleen nu ineens 35 Ringit betalen. Huh, hoe kan dat nu gisteren was het maar 18 Ringit? “Oh sorry, doe dan maar 11 Ringit”. Huh dit ontgaat ons, en dat hoeft nu ook weer niet. We betalen en geven een flinke fooi.

De route gaat in begin niet zo heel voorspoedig. Er zitten veel routewijzigingen in. Dat kan natuurlijk als ze hier aan de weg werken dan klopt de route niet meer. En tja ze kunnen van AWOL de routes ook niet ieder jaar controleren. Dus doen wij dat een beetje voor AWOL, maar dat betekent dat we wel lang bezig zijn om uit te zoeken hoe we dan het best kunnen rijden. Doordat het veel eenrichtingsverkeer is, moeten we veel aanpassen en onze kilometertellers goed in de gaten houden.

Na een uur hebben we er nog geen 8 kilometer weggereden. Zo hebben we toch nog een dagvullend programma, ook al is het maar 50 kilometer.

We rijden vandaag weer langs mooie vissershaventjes waar de vers gevangen vis meteen wordt verkocht. Wat is dat toch altijd een heerlijk schouwspel om te zien. Totaal anders dan bij ons mogelijk zou zijn. Vrouwen stappen uit hun auto of van hun brommer en graaien in de bak met vis of ze bij de Hema in de uitverkoopbak staan te zoeken. Iedere vis wordt vastgepakt en teruggegooid. Ik zie geen verschil in de vissen die ‘s-morgens zijn gevangen, maar de vrouwen betasten, knijpen en keuren iedere vis voordat die in een teiltje wordt gelegd. Als er voldoende vissen zijn gevonden, wordt betaald en krijgt ze de vis mee in een plastic zakje. Het zakje wordt op de bijrijdersstoel gelegd en de vrouw rijdt zo weer weg. Ja inderdaad, zonder dat de handen worden gewassen. 

We hebben vandaag weer wat onverharde stukken, maar dit keer is het nog minder dan een pad. Het begint nog leuk met een onverhard stuk dat nog op een pad lijkt, maar even later is het niet meer dan een dun karrenspoor dat langs een kanaal loopt. Nou heeft het al een paar dagen niet meer geregend dus het is goed te rijden. Tot we langs een koeienstal moeten. Daar blijkt dat ook hier de koeien wel eens buiten lopen, maar we kunnen met redelijk schone wielen en voeten door de shit komen. Spannender wordt het als de begroeiing dichter wordt. Ik (Hans) rij voorop en hoor toch geregeld beesten door het gras wegschieten. In de routebeschrijving stond dat we hier weer varanen tegen konden komen. Maar als ik ze niet zie en alleen maar hoor lijken ze op basis van het geluid dat ze maken toch ineens een heel stuk groter. En wie garandeert mij dat hier geen krokodillen zitten. Het pad gaat soms ook heel link dicht langs de waterkant. Nou val ik bijna nooit, maar je zal hier net je evenwicht verliezen en in het water tjoempen. Nou nee liever niet, dus even goed opletten. Gelukkig komen we allebei goed aan het eind van de onverharde weg.

Evan later rijden we toch wat relaxter weer op een mooie asfaltweg. ‘Even links en dan rechts de brug over.’ Brug over?? Hier is geen brug. Ze zijn er even geleden hier ook achter gekomen dat er geen brug was en zijn begonnen met de aanleg. Maar dat duurt nog even hoor. Terug, en een nieuwe route vinden. Is leuk en we vinden een alternatief. 

Om half twee rijden we Muar binnen. Een drukke plaats dat het culinaire hoogtepunt moet worden van onze Maleisië reis. Volgens de reisgids dan. 

We hebben een geweldig leuk modern hotel. Het is een heel oud gebouw dat vorig jaar is gerenoveerd en dat heel modern is ingericht. Super leuk. Echt een hotel waar we ons lekker bij voelen. Onze wasbak is gemaakt op het onderstel van een naaimachine. 

We gaan vanavond naar een goed Japans restaurant. Bij de Japanner is het al druk als we binnen komen. Nou ja binnen, we zitten liever binnen omdat daar de airco aanstaat. Binnen is geen plek meer behalve naast een tafel met een gezin met vier kinderen, die een soort van feestje hebben. Mwah, het is buiten niet zo heel warm. Onze Japanse ober begrijpt het en geeft ons een tafeltje bij een grote ventilator. We krijgen meteen de kaart, een plankje met briefjes en een futuristisch apparaatje met een knopje voor ‘call, bill en cancel’. Wat geinig! Het plankje en briefje doet mij eerst vermoeden dat we gaan yahtzeeën. Maar nee we moeten zelf de nummers uit de kaart noteren wat we willen eten. We vullen een van de velletjes in met iets te drinken, voorgerechten en twee hoofdgerechten. Dat gaat dan zo van T2, Y7, K9, 2 x B3 en Z2. We drukken op het belletje en in no time staat die Japanner voor onze neus, alsof hij heeft staan wachten op de bel. We zeggen er nog bij twee voorgerechten en twee hoofdgerechten. Dan komt het goed denk je dan. Helaas. De volgorde is voorgerecht, hoofdgerecht, voorgerecht, hoofdgerecht. Betekende dat Fabienne al bijna weer in het hotel zat en dat ik mijn eten nog moest krijgen. Jammer voor een goed restaurant, maar wel heerlijk gegeten. Ook wel weer leuk om met stokjes te eten. Morgen weer een pittige dag.