Kort en zwaar

Vandaag na een slecht ontbijt weer op tijd op de fiets. Het ontbijt bestond uit een ei gebakken in de olijfolie. Baggervet natuurlijk. Zwart geroosterde boterhammen. En een kop thee waar al heel veel suiker in zit. Én een groen gummi-achtig stuitertaartje met wat kokos gegarneerd. We proberen zelf een boterham te roosteren die er iets minder verbrand uitziet. Blijkt heel eenvoudig als je het knopje een beetje naar links draait. Het is een nieuw apparaat en lijkt speciaal voor ons uit de doos gehaald te zijn. Maar warempel na 2 minuten spring er een mooi bruin toastje jolig uit het rode apparaatje. De Maleisische mevrouw kijkt of ze net getuige is van het zoveelste wereldwonder. Als ik (Hans) het olie-eitje op mijn toastje kwak varen ze bijna samen van mijn bordje af. Het groene gummi ding is het leukst. Daar kan je met je vork allerlei leuke poppetjes van kneden. Na twee mislukte pogingen om een dikke boeddha te kneden eet ik het maar op. Hmmm, is nog wel te eten ook, maar wat het is. Geen idee.

Als we de teruglopen naar de kamer om de tassen te pakken heb ik weer gezelschap van vrienden die ik ken uit vorige resorts. Familie kakkerlak. Wie ooit nog tegen mij vertelt dat je een kakkerlak niet dood krijgt kan ik vertellen dat deze familie een stuk minder taai is. Oké het kraakt, maar daarna loopt het niet meer zo soepel hoor. Maar gelukkig niet in de kamer te logeren gehad.

Als we vertrekken ziet het er heel dreigend uit en omdat ik weet dat ze geen geduld hebben daarboven doe ik mijn regenhoezen vast om de fietstassen. Ook houd ik de regenhoezen voor de stuurtassen paraat. Het is vandaag heerlijk starten zo. Niet te warm, nog geen zon en droog.

Maar het is voorbij voordat we er erg in hebben. De bewolking die net nog heel laag hing en dik was, is plots voorbij. Binnen no time is het strak blauw en is het knetterheet. Daar rij je dan met je regenhoezen. Sommigen zullen zich wel afgevraagd hebben ‘waar komen die vandaan?’ 

Het is vandaag een korte mooie etappe langs palmolie- en rubberplantages, maar wel een met vier korte klimmen van 10%. We zijn er achter dat hier alle steile klimmetjes 10% zijn. Het kan ook dat ze maar één bord hebben bij de wegenbouw. Nou is 10% ook weer niet zo heel bijzonder, maar als er vier tassen aan je fiets hangen, wordt het toch een ander verhaal. Ik zweet weer zo erg dat het water via de klep uit mijn petje lekt. Mijn handen zijn zo nat dat we niet meer kunnen schakelen. Fabienne heeft haar handschoenen weer aangetrokken, terwijl ik een buff om mijn handvat heb gebonden. Fabienne heeft ogenschijnlijk helemaal geen moeite met de klimmetjes terwijl ik zit te zwoegen. En dan heeft ze het gereedschap sinds vandaag nog wel weer overgenomen. Ik merk dat ik er eerder doorheen zit dan zij. Ik heb te vroeg gepiekt hou ik mezelf maar voor. Klinkt altijd als een goed excuus vind ik zelf. Ons drinkwater wordt lauw en is niet lekker om te drinken, maar je moet wat. Ik krijg visioenen van koude biertjes, mooie stranden en sappige frisse watermeloenen. Ineens bots ik bijna achterop Fabienne. We zijn boven en ze heeft even op me gewacht. Of ik een koek wil? Ik zit met mijn gedachten nog op het strand dus weet even niet waar ze het over heeft. Dan krijg ik een chocolade powerreep, die al een week of vijf in haar tas zit. “Is goed voor je” zegt ze behulpzaam. Ik probeer een klodder chocolade uit de verpakking te halen. Is geen eenvoudige opgave bij 34 graden met natte handen. Is toch wel lekker, hoewel de chocolade ook op mijn neus en wangen zit. 

We gaan verder en we rijden 12 uur het dorp in waar ook een resort moet zijn. Het dorp is niet meer dan een kruispunt met aan alle vier de straten een paar winkels. We hebben zo’n dorst dat we eerst een ice-coffee en een cola kopen in een van de winkeltjes. We kijken de straat rond waar we even kunnen zitten. Het enige bankje staat voor de kapper en is het wachtbankje voor klanten. We gaan er gewoon tussen zitten en praten een beetje met de klanten. Fabienne wordt naar binnen geroepen omdat ook de kapper wil weten waar we vandaan komen en waar we heen gaan. “SINGAPORE? ON THE BIKE?” Hij knipte per abuis volgens mij meteen een stuk haar extra aan de achterkant eraf bij de man die op de stoel zat. Nou doen we de andere kant ook wat korter.

We gaan op zoek naar ons resort. Dat kan niets zijn in dit dorp dus we bereiden ons voor op het ergste. Na een paar 100 meter zien we de borden die ons verwijzen naar het enige resort in dit dorp. Wauw, het ziet er gewoon goed uit. Het dient ook als conferentieoord. We vragen een kamer en er is alleen een superior kamer beschikbaar. Wat is dat toch? Er zit verder bijna geen hond in dit oord en dan is er net nog een kamer vrij. “Oh you are lucky, just one room.” Waar heb ik dat eerder gehoord?

Maar we hebben een prachtige kamer en we hebben de middag lekker voor ons zelf. We besluiten eerst even te gaan eten, wat lekkers te kopen en een middagje te gaan lezen. En schrijven natuurlijk. 

We kiezen voor het restaurant waar de meeste mensen zitten. We kunnen kiezen uit één gerecht. Een soort donkere mie met kip. “Eh, doe maar mie met kip dan.” En als je eenmaal besteld hebt, loop je niet zo maar weg, toch? Maar de mie die we voorbij zien komen lijkt meer op een bord wormen dan op mie. We wachten af. Als onze borden komen ligt de mie gelukkig stil op het bord. We krijgen er ook een klein schaaltje rode derrie bij. Dat is volgens mij alleen nodig als je een vuurspuwende act het terras wil opvoeren. Anderen kiepen het bakje zo over de mie. Ik ben wat voorzichtiger en probeer een mespuntje. Oepf, pfoehh, ik bestel snel nog een cola. 

We gaan nog even wat boodschappen inslaan en gaan op zoek naar een biertje voor vanmiddag. Dat moeten we wel doen want terrasjes is niet aan de Maleisiërs besteed. Bier is niet altijd even eenvoudig te kopen in een Islamitisch land, maar we hebben inmiddels al door dat als we het kunnen kopen dat dat bij een Chinese winkel is. We proberen het bij een grote Chinese winkel, waar we wel cola, bananen en yoghurt kopen, maar daar verwijzen ze ons naar een winkel verderop. Ook die heeft geen bier. De Chinese verkoopster legt uit dat het hier een islamistisch dorp is en ze maakt roddel praatgeluiden met haar hand. Grappig dat zo’n gebaar dan weer universeel is. We begrijpen het. Ze verwijst ons naar de bloemenwinkel verderop en waarachtig daar verkopen ze biertjes. In het hotel stoppen we ze snel in de ijskast voor later op de middag. 

‘s Middags zitten we lekker in de schaduw met ons leesboek, wat nootjes, een biertje. Het lijkt verdikkeme wel vakantie. Heerlijk. Ook hier kunnen we intens van genieten. Als we onze route voor morgen bekijken neem ik snel nog een biertje. Het is vandaag weer warmer dan de laatste dagen en morgen moeten we een etappe van dik 90km fietsen. En dan nog met de ferry naar het eiland Pulau Pangkor. 

We hebben nog geen andere eetgelegenheid voor vanavond gevonden, dus we moeten nog op zoek. Nu zijn we in de vier straatjes die allemaal op het kruispunt uitkomen snel uitgekeken. We gokken op een heel klein restaurantje waar drie meiden ons met een blik aankijken van ‘oh, als ze maar niet hier komen eten’. We gaan naar binnen. We vragen aan de brutaalste wat ze ons kan aanraden. Huh, ze kijkt een beetje hulpeloos naar haar twee vriendinnen. Ze wijst iets op de kaart aan.  Het wordt iets met rijst groente en gemarineerd rundvlees. Iets er bij drinken is beperkt tot thee, thee of thee. Ik vraag of ze het goed vindt dat ik bij de winkel iets te drinken koop. Natuurlijk, is geen probleem. Maar bier liever niet. Dat dachten we al. Even later kom ik met twee koude cola’s terug. De meiden zitten giechelend naar ons te kijken. Er komen twee borden uit de keuken en het is gewoon hartstikke lekker. Als we betaald hebben, willen de meiden met ons op de foto. Tja zo vaak gebeurt dat hier niet dat twee van die witte mensen komen eten. Ook wij maken een foto van de meiden.