De koninginnerit van Sri Lanka

11 januari 2018 - Nuwara Eliya, Sri Lanka

Vandaag de koninginnerit van onze fietsvakantie. We moeten vandaag van Kandy naar Nuwara Eliya. Nuwara ligt net onder de 2000 meter, maar we moeten wel een pasje over van boven de 2000 meter. We hebben de route al een paar keer bekeken maar het blijft heel zwaar hoe vaak we ook kijken. We besluiten vroeg te vertrekken en onze hotelboy staat speciaal voor ons vroeger op om eerder ontbijt te maken. We hebben een zwak voor deze bijna tandeloze man (hij heeft er maar twee) op leeftijd die zo ontzettend hard moet werken. We ontbijten om kwart voor zeven en rijden om half acht weg bij het hotel. We hebben al op de kaart gezien dat we eerst dwars door Kandy moeten. Het is weer ongelooflijk druk met het verkeer. We hebben al veel drukke steden in Azië gefietst, maar Kandy behoort zeker tot de meest chaotische. We rijden allebei met een buff voor onze neus en mond om zo het inademen van de uitlaatgassen te beperken. Er komt geen eind aan dat Kandy zeg, we worden gek van die tuc tuc’s. Die dingen rijden overal tussendoor en letten niet op tegemoetkomend verkeer. Het krioelt van verkeer over de hele breedte van de weg. Ik rij ook maar gewoon op de rechter weghelft om het stilstaande verkeer voorbij te rijden. Fabienne kan me met moeite bijhouden maar zit wel strak in het wiel. Ik merk steeds vaker dat als je maar brutaal bent ze je allemaal keurig de ruimte geven. ‘Go with the flow’.

Als we Kandy eindelijk uit zijn slaan we voldoende water in en iets te eten voor onderweg. Met dit soort ritten weet je nooit vooraf of je voldoende restaurants tegenkom. We kopen wat spicy snacks en wat zoete broodjes. De klim begint al bij km 18. We hadden gedacht dat het geleidelijk zou stijgen, maar tjemig dit is niet geleidelijk zeg. Het is meteen van ‘Jan pakt de leuning’ (bekend oud Hollands gezegde) (volgens mij dan).

Het is de eerste dag dat het een beetje bewolkt is, maar dat vinden we dus niet erg. De temperatuur is gelukkig ook lager dan de afgelopen dagen. De steile stukken in de klim zijn gelukkig niet zo lang en we zijn nog fit. Ineens hoor ik achter me Fabienne vragen of ik niet wat harder kan fietsen. Ik verschiet nog niet van kleur. Het moet niet gekker worden. “Nee, je kan beter je krachten een beetje sparen, er komt nog genoeg”. Fabienne gaat toch voor me rijden. Eigenwijs! Die komt zich straks wel tegen denk ik nog terwijl ik lekker rustig op een hoog toerental mijn rondjes trap. 

Afgelopen week vroeg ik me tijdens het fietsen af hoeveel keer onze benen de cranck rondtrapt als je zeven weken fietst. 

Bij km 32 wordt het gelukkig even wat vlakker en besluiten we iets te drinken en wat te eten. We moeten de beruchte hongerklop natuurlijk wel voorkomen. 

We rijden langs prachtige theeplantages waar vooral de vrouwen de bladeren aan het plukken zijn. Dat plukken wordt vooral door de vrouwen gedaan omdat die veel sneller de blaadjes kunnen plukken dan de mannen. In de 19e eeuw werden Tamils uit Zuid-India aangetrokken voor het werk op de theeplantages. Als je een tijdje staat te kijken dan kom je er achter dat het echt ‘slavenwerk’ is. Blaadje voor blaadje met de hand plukken, dag in dag uit. De vrouwen plukken twaalf kilo per dag.

Nou ben ik geen theedrinker, maar als je in Sri Lanka bent moet je natuurlijk thee drinken. En nu moet ik zeggen dat de black Ceylon thee wel echt heel lekker is. Rood van kleur, verfrissend van smaak met een beetje citrus. Gewoon heel lekker.

We ploeteren voort op heuvelachtig terrein en kijken schuin omhoog naar de wolken die wel steeds dikker en grijzer worden met iedere meter die we stijgen. Bij km 50 moet het echt heftig worden. Percentages van 10%. Dat staat wel stoer als je een verslag moet schrijven, maar is niet leuk als je het moet fietsen en je hebt er al 50km opzitten. 

We zien de weg voor ons schuin omhoog gaan en op mijn gps zie ik vervaarlijke haarspeldbochten op mijn schermpje. De eerste 5km zijn echt heel smerig zwaar. We komen amper omhoog. De afstand op mijn tellertje verspringt bijna per meter en gaat heel langzaam. We rijden allebei in het lichtste verzet en ook dat gaat moeizaam. We kruipen met 5 à 6 km per uur omhoog. Dit doet ons allebei echt pijn na de 50km die we al hebben gefietst en die ook niet makkelijk waren. In de haarspeldbochten trek ik mijn stuur bijna in een andere vorm om maar overeind te blijven. We durven de bochten niet ruimer aan de buitenkant te nemen, omdat we bang zijn dat de Srilankanen dat niet zullen begrijpen. Ook op deze weg rijden de bussen onverantwoordelijk. Ze halen soms in als het niet kan en komen ons dan op onze weghelft tegemoet. Wij kiezen er hier maar voor om de berm te duiken en te kiezen voor eigen veiligheid. 

Het begint langzaam te regenen en dan zien we verderop een restaurantje wat hier bekend is om zijn aardbeien. Aardbeien zie ik jullie denken. Ja, aardbeien. Die groeien hier uitstekend en dat heeft te maken met de temperatuur en luchtvochtigheid. We stoppen om een aardbeiensmoothie te drinken. De smoothie is heerlijk van smaak en lekker koud. Dan haalt Fabienne ineens wat harde frutsels uit haar smoothie en vraagt mij wat dat is. Het lijkt op ijs maar het is plastic. Het lijken stukjes plastic van de blender. We gaan natuurlijk verhaal halen en we staan net naast een andere Srilankaan die ook met een stukje plastic op zijn hand bij de madam aardbei staat. Ze kijkt verbolgen over onze opmerking maar verschiet van kleur als we zeggen dat het plastic is. Nu maar hopen dat we er niet zo heel veel van binnen gekregen hebben. Betalen doen we natuurlijk niet voor een poging tot doodslag.  

We laten de discussie voor wat het is, we moeten verder want we willen voor donker in ons hotel zijn. Het regent inmiddels harder. Het heeft geen zin om een regenjack aan te trekken want door de inspanning worden we warm genoeg. Na een iets minder steil stuk komt er weer een venijnige passage van weer 5km. Weer trappen we op 1 en dat gaat niet snel. Ik word wat minder uitbundig naar de mensen aan de kant die ons aansporen en naar ons zwaaien. Het regent harder maar doet me niets meer. Ik kan alleen nog maar naar het asfalt twee meter voor mijn fiets staren. Ook als ik omkijk zie ik Fabienne stoempen met verbeten trek op het gezicht. We zijn er bijna. Volgens de teller nog 3 km. Tjemig wat is dit zwaar. Volgens ons is dit het zwaarste wat we ooit hebben gedaan op de trekkingbike. Eindelijk zijn we boven op de pas. Hier trekken we wel een regenjack aan omdat we een stukje gaan dalen naar het centrum van Nuwara Eliya. Als we in het centrum aankomen lijkt het hier helemaal niet geregend te hebben. Hoe is het mogelijk op een verschil van 5 kilometer. 

Als we even later ons oude koloniale hotel binnen stappen worden we vriendelijk ontvangen. Als ze horen dat we van Kandy zijn komen fietsen kijken ze heel verbaasd. Wel een beetje gek die Hollanders. 

We eten ‘s avonds in het hotel met zijn gezellige en ouderwetse eetkamers. Na het eten zitten we met onze donsjasjes voor de open haard. Het is hier inderdaad fris zo op bijna 2000 m hoogte. 

Vandaag de koninginnerit van onze fietsvakantie. We moeten vandaag van Kandy naar Nuwara Eliya. Nuwara ligt net onder de 2000 meter, maar we moeten wel een pasje over van boven de 2000 meter. We hebben de route al een paar keer bekeken maar het blijft heel zwaar hoe vaak we ook kijken. We besluiten vroeg te vertrekken en onze hotelboy staat speciaal voor ons vroeger op om eerder ontbijt te maken. We hebben een zwak voor deze bijna tandeloze man (hij heeft er maar twee) op leeftijd die zo ontzettend hard moet werken. We ontbijten om kwart voor zeven en rijden om half acht weg bij het hotel. We hebben al op de kaart gezien dat we eerst dwars door Kandy moeten. Het is weer ongelooflijk druk met het verkeer. We hebben al veel drukke steden in Azië gefietst, maar Kandy behoort zeker tot de meest chaotische. We rijden allebei met een buff voor onze neus en mond om zo het inademen van de uitlaatgassen te beperken. Er komt geen eind aan dat Kandy zeg, we worden gek van die tuc tuc’s. Die dingen rijden overal tussendoor en letten niet op tegemoetkomend verkeer. Het krioelt van verkeer over de hele breedte van de weg. Ik rij ook maar gewoon op de rechter weghelft om het stilstaande verkeer voorbij te rijden. Fabienne kan me met moeite bijhouden maar zit wel strak in het wiel. Ik merk steeds vaker dat als je maar brutaal bent ze je allemaal keurig de ruimte geven. ‘Go with the flow’.

Als we Kandy eindelijk uit zijn slaan we voldoende water in en iets te eten voor onderweg. Met dit soort ritten weet je nooit vooraf of je voldoende restaurants tegenkom. We kopen wat spicy snacks en wat zoete broodjes. De klim begint al bij km 18. We hadden gedacht dat het geleidelijk zou stijgen, maar tjemig dit is niet geleidelijk zeg. Het is meteen van ‘Jan pakt de leuning’ (bekend oud Hollands gezegde) (volgens mij dan).

Het is de eerste dag dat het een beetje bewolkt is, maar dat vinden we dus niet erg. De temperatuur is gelukkig ook lager dan de afgelopen dagen. De steile stukken in de klim zijn gelukkig niet zo lang en we zijn nog fit. Ineens hoor ik achter me Fabienne vragen of ik niet wat harder kan fietsen. Ik verschiet nog niet van kleur. Het moet niet gekker worden. “Nee, je kan beter je krachten een beetje sparen, er komt nog genoeg”. Fabienne gaat toch voor me rijden. Eigenwijs! Die komt zich straks wel tegen denk ik nog terwijl ik lekker rustig op een hoog toerental mijn rondjes trap. 

Afgelopen week vroeg ik me tijdens het fietsen af hoeveel keer onze benen de cranck rondtrapt als je zeven weken fietst. 

Bij km 32 wordt het gelukkig even wat vlakker en besluiten we iets te drinken en wat te eten. We moeten de beruchte hongerklop natuurlijk wel voorkomen. 

We rijden langs prachtige theeplantages waar vooral de vrouwen de bladeren aan het plukken zijn. Dat plukken wordt vooral door de vrouwen gedaan omdat die veel sneller de blaadjes kunnen plukken dan de mannen. In de 19e eeuw werden Tamils uit Zuid-India aangetrokken voor het werk op de theeplantages. Als je een tijdje staat te kijken dan kom je er achter dat het echt ‘slavenwerk’ is. Blaadje voor blaadje met de hand plukken, dag in dag uit. De vrouwen plukken twaalf kilo per dag.

Nou ben ik geen theedrinker, maar als je in Sri Lanka bent moet je natuurlijk thee drinken. En nu moet ik zeggen dat de black Ceylon thee wel echt heel lekker is. Rood van kleur, verfrissend van smaak met een beetje citrus. Gewoon heel lekker.

We ploeteren voort op heuvelachtig terrein en kijken schuin omhoog naar de wolken die wel steeds dikker en grijzer worden met iedere meter die we stijgen. Bij km 50 moet het echt heftig worden. Percentages van 10%. Dat staat wel stoer als je een verslag moet schrijven, maar is niet leuk als je het moet fietsen en je hebt er al 50km opzitten. 

We zien de weg voor ons schuin omhoog gaan en op mijn gps zie ik vervaarlijke haarspeldbochten op mijn schermpje. De eerste 5km zijn echt heel smerig zwaar. We komen amper omhoog. De afstand op mijn tellertje verspringt bijna per meter en gaat heel langzaam. We rijden allebei in het lichtste verzet en ook dat gaat moeizaam. We kruipen met 5 à 6 km per uur omhoog. Dit doet ons allebei echt pijn na de 50km die we al hebben gefietst en die ook niet makkelijk waren. In de haarspeldbochten trek ik mijn stuur bijna in een andere vorm om maar overeind te blijven. We durven de bochten niet ruimer aan de buitenkant te nemen, omdat we bang zijn dat de Srilankanen dat niet zullen begrijpen. Ook op deze weg rijden de bussen onverantwoordelijk. Ze halen soms in als het niet kan en komen ons dan op onze weghelft tegemoet. Wij kiezen er hier maar voor om de berm te duiken en te kiezen voor eigen veiligheid. 

Het begint langzaam te regenen en dan zien we verderop een restaurantje wat hier bekend is om zijn aardbeien. Aardbeien zie ik jullie denken. Ja, aardbeien. Die groeien hier uitstekend en dat heeft te maken met de temperatuur en luchtvochtigheid. We stoppen om een aardbeiensmoothie te drinken. De smoothie is heerlijk van smaak en lekker koud. Dan haalt Fabienne ineens wat harde frutsels uit haar smoothie en vraagt mij wat dat is. Het lijkt op ijs maar het is plastic. Het lijken stukjes plastic van de blender. We gaan natuurlijk verhaal halen en we staan net naast een andere Srilankaan die ook met een stukje plastic op zijn hand bij de madam aardbei staat. Ze kijkt verbolgen over onze opmerking maar verschiet van kleur als we zeggen dat het plastic is. Nu maar hopen dat we er niet zo heel veel van binnen gekregen hebben. Betalen doen we natuurlijk niet voor een poging tot doodslag.  

We laten de discussie voor wat het is, we moeten verder want we willen voor donker in ons hotel zijn. Het regent inmiddels harder. Het heeft geen zin om een regenjack aan te trekken want door de inspanning worden we warm genoeg. Na een iets minder steil stuk komt er weer een venijnige passage van weer 5km. Weer trappen we op 1 en dat gaat niet snel. Ik word wat minder uitbundig naar de mensen aan de kant die ons aansporen en naar ons zwaaien. Het regent harder maar doet me niets meer. Ik kan alleen nog maar naar het asfalt twee meter voor mijn fiets staren. Ook als ik omkijk zie ik Fabienne stoempen met verbeten trek op het gezicht. We zijn er bijna. Volgens de teller nog 3 km. Tjemig wat is dit zwaar. Volgens ons is dit het zwaarste wat we ooit hebben gedaan op de trekkingbike. Eindelijk zijn we boven op de pas. Hier trekken we wel een regenjack aan omdat we een stukje gaan dalen naar het centrum van Nuwara Eliya. Als we in het centrum aankomen lijkt het hier helemaal niet geregend te hebben. Hoe is het mogelijk op een verschil van 5 kilometer. 

Als we even later ons oude koloniale hotel binnen stappen worden we vriendelijk ontvangen. Als ze horen dat we van Kandy zijn komen fietsen kijken ze heel verbaasd. Wel een beetje gek die Hollanders. 

We eten ‘s avonds in het hotel met zijn gezellige en ouderwetse eetkamers. Na het eten zitten we met onze donsjasjes voor de open haard. Het is hier inderdaad fris zo op bijna 2000 m hoogte. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Ruud Peters:
    12 januari 2018
    Klinkt heftig,wij zijn vorig jaar met onze 2 daagse trip vanuit kandy naar hotel boven Kandy geweest . Dat was soms al zo steil dat auto net niet halen en chauffeur steeds zenuwachtiger werd.
    Hoop dat morgen weer droog is ,veel plezier verder in de groene natuur nu
  2. Astrid:
    12 januari 2018
    Bikkels !
  3. Danielle Bergwerff:
    12 januari 2018
    Leuk om jullie even gezien te hebben, maar wat zagen jullie er moe uit...Na het verhaal gelezen te hebben, snap ik het. Stoer hoor!
  4. Fabienne:
    12 januari 2018
    Nou Ruud, het klinkt niet allen heftig. Het was heftig. Wij zagen onderweg ook regelmatig sputterende auto’s die het heel lastig hadden. Vandaag al weer in Ella en mooi weer. Vanmiddag nog theefabriek bezocht.
  5. Joost:
    12 januari 2018
    Gaaf verslag Hans/Fabienne.
    Dat moet behoorlijk afzien geweest zijn.
    De indrukken onderweg maken een heleboel goed. Plezier..