Kerststalletjes langs de weg

31 december 2017 - Negombo, Sri Lanka

Als we ons huisje verlaten voor het ontbijt stappen we bijna op de huisschildpad van het hotel. Een schildpad van zo’n dertig cm ligt ineengedoken in een hoekje van ons terras. Gisteren had de eigenaar hem in het zwembad gelaten en voerde hij hem een banaan terwijl de schildpad lekker aan het dobberen was in het zwembad. We moesten wel even goed kijken wat het was toen we het trapje af het zwembad ingingen. 

We ontbijten op ons gemak, want we hebben maar een kort dagje voor de boeg. Voor de zekerheid hebben we ons hotel voor vandaag al gereserveerd. Je weet maar nooit of het druk is op oudejaarsavond. We worden enthousiast bekeken door de andere gasten (iedereen vraagt wat we gaan doen en vindt ons maar stoer, maar ook een beetje gek) en uitgezwaaid door het personeel. Ze zullen goed op onze fietsdozen passen. Onze hotel purser wacht ons al op om het hek open te doen. Toch maar even verteld dat ik door het bed ben gezakt. “Oh no problem sir, it can happen”. Hij staat ons lachend aan te kijken en denkt er het zijne van. Ik vraag hem nog een keer of hij onze fietsdozen goed wil bewaren.  “Oh yes sir off course sir”. Maar ik had hem net zo goed kunnen vragen of hij oliebollen ook zo lekker vindt. We gaan er maar van uit dat de dozen er nog staan over drie weken. We fietsen vandaag langs de kust naar Chilaw.  Het is al meteen drukkend warm als we om 9 uur op de fiets stappen. Er staat een straffe noorden wind. Wij fietsen de hele dag richting…… inderdaad, het noorden. 

Eerst even koud water inslaan en even later kopen we nog een trosje kleine dikke banaantjes. 
De route is mooi vandaag en gaat voor een groot deel langs de kust. Aan het strand liggen al de vissersbootjes. Overal langs de weg ligt de ochtendvangst te koop: garnalen in alle soorten en maten, krabben, sardientjes,  tonijn en heel veel vissen die we niet herkennen.
Aan deze kust heeft de tsunami op eerste kerstdag 2004 heel veel huisgehouden. Veel huizen zijn vernietigd en er waren ruim 31.000 doden. Het is bijna niet voor te stellen als je nu langs deze prachtige kust rijdt met een rustige zee. We staan even stil bij een herdenkingsmonument voor de slachtoffers. We worden meteen aangesproken door een groepje jongens van een jaar of 17, 18.  We vragen of zij hier toen ook leefden toen de tsunami er was. Sommigen niet, maar eentje heeft zijn vader verloren en een ander zijn broer. Triest. Je ziet nog steeds stukjes ruïnes van de huisjes die zijn verwoest en ook nieuwe huisjes. 
De jongens zijn heel geïnteresseerd in onze zonnebrillen. Als ze die niet krijgen, vragen ze om sigaretten. Jammer jongens, we roken niet! Bye Bye! 
Onze route loopt pal langs de zee. We rijden soms op een afstand van 15 meter van de kustlijn. Nu kijk je toch ineens heel anders naar de zee. Het nu zo kalme water kan dus ineens zo maar veranderen in een alles verwoestende muur van water van 20 meter hoog. Waar moet je heen, wat moet je doen? Wat een paniek moet dat zijn geweest.

Dit deel van Sri Lanka is vooral katholiek. 80 procent van de bevolking rondom Ngombo is katholiek en dat is te zien aan de vele kerken. De Portugezen hebben in de 150 jaar Portugese overheersing (1505-1658) heel veel bekeringswerk gedaan. Bij elk huis is nu een kerststal te zien. De een nog mooier en groter dan de ander. Het lijkt wel een sport om een zo mooi en groot mogelijke kerststal voor je deur te hebben. En ze zijn heel zuinig op de beelden, heel veel Josefs en Maria’s staan namelijk nog in het doorzichtig plastic. De mensen zijn zo trots als een pauw als we even stoppen om de kerststal te bewonderen. 

Net voor Chilaw zien we rechts ons resort. Onze taxichauffeur die ons op het vliegveld ophaalde vond nog dat Fabienne alle plaatsnamen zo perfect uitsprak. Had hij nog niet eerder bij een toerist meegemaakt. Schjieelooh! Bij mij lukt het pas met een mond vol rijst en dan proberen niets te morsen. Ons resort is een waar paradijs in een omgeving waar een kudde olifanten op drift nog geen schade kan aanrichten. We worden verwelkomd door een receptionist die lijkt op ons te hebben zitten wachten. Hij kijkt een beetje misprijzend naar onze fietsen en fietstassen. Ik begrijp het als ik de auto’s zie die op het parkeerterrein staan. Hier komt dus het crème de la crème uit deze omgeving. Als we naar onze kamer worden gebracht passeren we twee zwembaden en een prachtig restaurant. Het is een bijzondere mix van bezoekers, waarbij hun geloof aan hun kleding herkenbaar is.
We eten wat, drinken iets en nemen een duik in het zwembad. Het lijkt verdikkeme wel of we vakantie hebben. We hebben zelfs spotify op ons terras. 

We hebben een heuse oudejaarsband op ons park. Heel de omgeving ‘met geld’ schijnt naar het feest te komen. Er is zelfs een buffet voor de notabelen. Er zijn 30 genodigden horen we. Helaas wij mogen niet aanschuiven.  Onopgemerkt tussen de rij gaan staan is volgens Fabienne geen goed idee. Zij denkt dat we meteen opvallen en dat iedereen meteen doorheeft dat wij geen Srilankaanse    notabele zijn. 

Ik rij dit jaar voor het eerst ook met twee tassen aan mijn voordragers. Bij elkaar dus vier tassen. Ik moet daar nog aan wennen en ik had het vandaag al een beetje zwaar. En de zware dagen moeten echt nog komen. Na het zwemmen breng ik het voorzichtig ter sprake. “Joh kan jij niet wat zware dingen van mij nemen, jij vindt het toch ook leuk om straks tegelijk in Singapore aan te komen.” Eerst krijg ik een lesje hoe je op spullen kan bezuinigen. Ze houdt demonstratief onze twee toilettasjes naast elkaar. Kolere, de mijne is twee keer zo groot en weegt veel meer. Ze haalt nog een paar vergelijkbare voorbeeldjes uit de tas. Alles van mij is zwaarder dan dat van haar. Van brillenkoker tot onderbroek. Ik geef me over, maar trek een zielig gezicht. Ze wil wel wat over nemen uit mijn tas. Oh dat is lief zeg ik gauw.  Ik denk meteen groot dus geef haar het gereedschap. Zo dat scheelt zeker twee kilo. Mijn argument dat het wel handig is om de extra buitenband bij het gereedschap te houden valt niet goed en gaat terug in mijn tas.

Zo we gaan eten, ik ben een stuk geruster nu ik morgen misschien gewoon in het wiel kan blijven hangen. 

Allemaal een heel gelukkig nieuwjaar en we wensen iedereen het allerbeste voor 2018.

Foto’s

5 Reacties

  1. Singa:
    1 januari 2018
    Jullie ook een goed en vooral gezond 2018.
    En hier lees ik toch maar weer het bewijs dat het niet altijd de dames zijn wiens bagage te zwaar weegt😉
  2. Paul Grooteman:
    1 januari 2018
    Lieverds een heel gezond en gelukkig 2018. Veel plezier en genieten op deze weer bijzondere trip en heelhuids thuis komen. Weer een mooi verhaal voor bij het ontbijt of bij de koffie. Groetjes en knuffels.
  3. Jan Dukel:
    1 januari 2018
    Met wat extra gewicht aan je fiets heb je zometeen alleen maar voordeel😄😜
  4. Anita:
    3 januari 2018
    Jullie ook een heel mooi, gelukkig en gezond 2018 !. Geniet weer van jullie prachtige trip, dan doen wij dat ook een beetje door de leuke reisverhalen weer te volgen. Liefs van Johan en mij.
  5. Jacques:
    6 januari 2018
    Beste wensen voor 2018.