Fietsen naar Xizhou en buskaartjes?

We fietsen vandaag nog even naar Xizhou om het fietsen in China af te sluiten. En aansluitend gaan we dan toch nog maar even de buskaartjes kopen. Dat is heen en weer 24 km, dus dat is te doen. Hans heeft een route uitgezet naar Xizhou via OsmAnd: heen langs de kust van het Erhaimeer en dan terug via de doorgaande weg naar Dali. Het is heerlijk fietsen langs het meer, het is voor de afwisseling een keer vlak (zo fijn!), wel af en toe stukjes onverhard. Tot onze verbazing zijn de Chinezen de hele kuststrook aan het exploiteren. Oude hotels worden afgebroken en gerenoveerd en heel veel nieuwe worden gebouwd. We kijken onze ogen uit, werkelijk prachtig en ook mooi ingericht. Ook maken er al veel Chinezen gebruik van. Het wordt een soort Lago Maggiore. De appartementen zouden in de dure Europese badplaatsen zeker niet misstaan. Ook allerlei attracties zijn gemaakt of in aanbouw: kinderspeelplaatsen, een kartbaan en op heel veel plaatsen hangen plastic ballonstoelen. Je kunt daar dan heel sexy in gaan zitten voor een mooie foto. We vinden het wel grappig, tot we werkelijk geen ballonstoel meer kunnen zien. De een na de andere mooie Chinese laat zich door een professionele (althans zo lijkt het aan de ingewikkelde poses van de fotografen met knoeperts van camera’s) fotograaf vereeuwigen met het meer als achtergrond. Je moet wel een witte of rode blote jurk aan en die kun je daar dan ook weer huren. We verbazen ons hier nergens meer over. Zo rij je door een akkertje waar boeren hard aan het werk zijn en zie je 100 meter verder weer een fotoshoot met een half blote Chinese. Ook duiken ze massaal een graanveld in voor een foto, of oefenen ze alvast hoe ze in de tulpenvelden bij ons moeten gaan staan.

Na 25 km komen we in Xizhou, een plaatsje waar de Bai minderheid woont. De Bai mensen wonen al heel lang hier in deze streek en zijn onder andere bekend om hun prachtige batikdoeken. Overal in het straatje hangen ze. Dit plaatsje is ook al behoorlijk toeristisch, maar toch wel leuk om doorheen te lopen. We kopen kaartjes voor een bezoekerscentrum, dat een heel oud traditioneel huis blijkt te zijn van een gerenommeerde en rijke familie. Ook Xizhou ligt op de zijderoute en hier kwamen de paardencaravans ook doorheen met hun handel. Het huis is van de familie Yan, van oorsprong een handelaar. Eentje die wel heel goed heeft geboerd en op een gegeven moment 386 business units had, wat later een groot wereldimperium werd. De oude Chinese huizen van rijke families zijn prachtig. Het bestaat altijd uit heel veel verschillende kamers en het zijn dan vooral lange huizen door de verbonden kamers achter elkaar. We eten een speciaal Bai-brood: een dik rond broodje met vlees en ei, dat is gebakken onder een plaat van houtskool. 

Dan op weg naar het busstation. Eerst terug naar Dali en dan meteen door. 

We hadden van te voren nog wat extra zinnen in onze telefoon gezet en met elkaar afgesproken dat we als we bij het loket zijn, meteen het loket blokkeren.

We nemen onze fietsen mee naar binnen en zien het meisje dat de vorige keer aan het loket zat. Ik (Fabienne) loop naar haar toe en zeg: “Do you remember me?” We want to buy tickets for the bus to Kunming and we have two bicycles”. Ik wijs naar de fietsen achter ons en ze kijkt me werkelijk zo ongeloofwaardig aan zonder enige blijk van herkenning. Alsof hier elke dag blanke toeristen komen die met een fiets naar Kunming willen. “One moment please”, en weg is ze. Moet waarschijnlijk plotseling naar toilet. Dan zie ik de chef die er eergisteren ook bij was. Ook zij doet net of ze ons niet herkent. De toneelschool is hier van een hoog niveau. We staan in de rij en we schuiven langzaam op. Er vormt zich langzaam een rij. Meisje 1 staat inmiddels andere klanten te helpen bij een kaartjesautomaat. Onze cheffin heeft ook ineens andere dingen te doen. Wij zijn inmiddels aan de beurt en Hans maakt zich heel breed waardoor we samen het loket blokkeren. Met twee telefoons maken we de dame achter het loket duidelijk wat we willen. Op de ene telefoon staat: twee kaartjes voor Kunming en op de andere telefoon staat: we hebben twee fietsen bij ons. Dan is er ineens actie van meisje nr 1 en de cheffin. Meisje nr 1 begint driftig te typen op haar telefoon en vraagt of het voorwiel uit de fiets kan. “Ja hoor dat kan”. Dat willen we liever niet, maar dat zien we dan morgen wel. Eerst kaartjes! Vervolgens typt ze de prijs en welke tijd we willen. Om 09.00 uur. Omdat de rij wel erg lang wordt en mensen ongeduldig worden, neemt inmiddels meisje nr 2 geld van mensen achter ons aan en geeft tussen ons door bestellingen door aan de dame achter het loket. “Ik heb inmiddels mijn geld gepakt en wacht tot meisje 1 even duidelijk maakt wat wij willen. Ondertussen gaat meisje 2 maar door met geld aannemen van mensen achter ons om bestellingen door te geven aan de caissière. En worden steeds kaartjes gekocht en doorgegeven. Ik ben er op een gegeven moment helemaal klaar mee, want er gebeurt niks voor ons. Bij de volgende bestelling gris ik het geld uit de handen van de meisje 2 geef dit terug aan de eigenaar en zeg: “Now it is our turn” en tegen meisje nr 1 zeg ik: “Tell her what we need”. Hans staat met open mond te kijken. “Daar zit geen woord Chinees bij, maar ze begrijpt precies wat je bedoelt, volgens mij” We moeten ons paspoort afgeven en betalen en vervolgens krijgen we twee kaartjes. Hè, hè, zo gepiept in een paar tellen. Had dit nu niet anders gekund?

We vragen nog even via de telefoon van meisje 1 of we nu ook hebben betaald voor de fietsen. Dat blijkt niet het geval. We moeten voor de fietsen aan de chauffeur 160 Yuan betalen. We maken een foto van de tekst op haar telefoon en een foto van meisje nr 1, zodat we als we morgen daar gedoe over krijgen iets kunnen laten zien (voor wat het waard is). We zijn al gewaarschuwd door Koert die drie jaar geleden de hoofdprijs moest betalen aan de chauffeur. Meisje nr 1 is trouwens ineens de vriendelijkheid zelve, nu we de kaartjes geregeld hebben en zegt dat ze aan de ‘master’ al heeft doorgegeven dat er morgen fietsen meegaan en dat ze er morgen ook is.

Nog even over het verkeer hier in China als antwoord op de vraag van Francis. Wij vinden dat de Chinezen geen goede verkeersdeelnemers zijn. Ze kunnen niet goed autorijden, en ook niet goed met een scooter of motor overweg. Verkeersregels zijn er volgens ons niet, net zoals in de rest van Azië. In vergelijking met de andere landen in Azië doen ze het misschien net nog ietsje beter. Het is volgens ons ook een soort status. Hoe groter het voertuig, hoe meer rechten je hebt. Dus een fietser staat nog net boven een voetganger. Ze toeteren als ze achter je aankomen en verwachten dat jij meteen aan de kant gaat. Ze komen uit straatjes en rijden pardoes de weg op zonder te kijken. Inhalen: is twee keer toeteren en dan gewoon gaan, ook voor een bocht, en dan maar hopen dat er niks aankomt. Er liggen in de steden soms mooie fietspaden maar die worden vaak weer gebruikt als parkeerplaats. Wij vragen ons af hoe hoog het aantal verkeersslachtoffers hier is.

Oh ja, toch nog even over de mobiele telefoons..... iedereen ergert zich er wel eens aan dat mensen continu op hun mobiel kijken. Nou, bij ons in NL valt het reuze mee hoor. Hier kijkt iedereen, echt iedereen, continu op de mobiel, kijkt filmpjes, doet spelletjes of is aan het wechatten (een soort Facebook en whatsapp ineen). Elke verkoper/verkoopster is met zijn mobiel bezig. Het lijkt wel of ze het vervelend vinden als je iets wilt kopen en wilt afrekenen. Je hoeft hier ook niet bang te zijn voor een bekeuring, want alle politieagenten zijn ook alleen maar met hun mobiel bezig. Ook de privé-bewakers die je vaak bij winkel ziet, kijken alleen maar op hun mobiel.

Morgen gaan we met de bus naar Kunming en het is afwachten bij welk busstation we worden afgezet en hoe we dan naar het hotel moeten fietsen. Maar dat probleem tackelen we dan morgen maar weer. Na een dag in Kunming vliegen we naar Seoul naar ons volgende avontuur. We hebben er heel veel zin in. 

We hebben ook de tweede fietstocht in China (twee jaar geleden hebben we van Kunming naar Hanoi in Vietnam gefietst) weer genoten van het bijzondere land met zijn eigenaardigheden en bijzondere cultuur. Vooral de dagen in Shangri La spraken ons vanwege de Tibetaanse sfeer erg aan. Ook Dali, Lijiang en Shaxi vonden we erg leuk en ook het fietsen door de Tijgerkloof. Het was weer een reis met heel veel indrukken en om nooit te vergeten. De Chinezen zijn over het algemeen ingetogen en terughoudend zo op het eerste gezicht, maar als je contact hebt (in de hotels en restaurants) dan zijn ze erg vriendelijk en proberen ze het je naar de zin te maken. Het vreemde blijft dat als je ze op straat aanspreekt, ze vaak doorlopen. We weten niet of dat nu onwil is of verlegenheid. Laten we het maar op het laatste houden. De mensen in de openbare beroepen kunnen nog wel een cursus klantvriendelijk handelen gebruiken ;-) 

De ontwikkeling in China gaat razendsnel. Overal zijn ze aan het bouwen: wegen, huizen, hele nieuwe wijken, waterkrachtcentrales etc. Ook op digitaal gebied gaat het snel, zoals het betalen met je telefoon. 

De hotels waren overigens prima, op een keer na. Het hotel waar Bob ons heeft gebracht. De hotels zijn hier goedkoop. De prijzen varieerden van 60 Yuan tot 420 Yuan in Dali (100 Yuan =14 euro).

We hebben ruim 1000 km gefietst en ruim 12.000 hoogtemeters gemaakt. Onze zwaarste tocht was op dag 4 toen hebben op één dag maar liefst 2300 hoogtemeters gemaakt. Het was jammer dat we net op de lange en zware dagen geen mooi weer hadden. 

Wij wensen iedereen alvast hele fijne Paasdagen en bedankt dat jullie ons hebben gevolgd en voor de leuke en enthousiaste reacties. We hopen dat jullie ons blijven volgen als we over een paar dagen in Korea zijn. Wij hebben het blog met veel plezier geschreven en schrijven het ook samen. Ik ben iets meer van de weetjes, Hans meer van de beeldende anekdotes. 

@Jacquelijne: een hele mooie reis in Iran en stuur me svp per mail ook nog even jouw blog op. 

@Koert: we vinden het eten hier heerlijk. Heel afwisselend, lekker gekruid en veel verse groenten. Alleen het ontbijt krijgen wij niet weg. Dan eten we yoghurt, witte broodjes en cakejes. Ook nemen we altijd cakejes mee voor onderweg om even wat energie op te doen. Maar ook onderweg eten we Chinees als het kan.