Een ferry vol fietsers

Gisteren kwamen we erachter dat we, eigenlijk ik (Fabienne), een fout hadden gemaakt in de etappe-indeling. Als we onze reis gaan boeken, dan maken we altijd een globale planning hoeveel dagen we nodig hebben voor het fietsen en als we het fietsrouteboekje hebben dan maken we een echte planning. Sommige plaatsen zijn leuk om twee dagen te plannen en af en toe moet je ook een rustdag inplannen. We zijn nu al weer op de helft van onze tocht in Maleisië en onder het fietsen waren we samen aan het tellen hoeveel dagen we nog nodig hebben om in Singapore uit te komen, maar we kwamen er niet uit. ‘s Avonds ons schema op papier er maar bij gepakt en het leek goed te zijn. Maar toen we ons vliegticket en het voucher voor het hotel in Singapore er nog eens bij pakten, zagen we dat ik toch een fout had gemaakt. We vliegen weliswaar op zaterdag 17 februari naar huis, maar dat is om 01.30 uur, dus eigenlijk de nacht van 16 op 17 februari. Zo kwamen we er gelukkig op tijd achter dat de 17e geen dag Singapore meer is. We hebben twee nachten Singapore en dat zijn dus 14 en 15 en niet 15 en 16 februari. Om de vergissing te herstellen en toch goed uit te komen fietsen we vandaag twee etappes. Bij elkaar 110 km, als we vroeg vertrekken is dat geen probleem en voor alle zekerheid boeken we alvast een hotel, want het is ook nog zaterdag en dan gaan de Maleisiërs ook op pad.

Om acht uur vertrekken we en Hans heeft de vaart erin zo vroeg in de ochtend. We wisselen het kopwerk om beurten af, nou ja Hans wat langere beurten dan ik.

Na dertig km moeten we weer eens met een kleine ferry naar de overkant van een rivier. Er staan nog 8 fietsers die ook met een trekkingbike op pad zijn. Fietsers zijn net motorrijders. Je hebt altijd meteen een gesprek ‘als fietsers onder elkaar’. Deze fietsers hadden ons gisteren al gespot want toen kwamen we ze al tegen toen we Teluk Intan infietsten. Ze zijn heel nieuwsgierig. Waar we vandaan komen, waar we heen gaan fietsen. Het is een groepje Maleisiers, 6 mannen en 2 vrouwen. Blijkbaar is er nu in Maleisië een korte vakantie voor iedereen, want ze vertellen dat ze 5 dagen vrij zijn en een tripje maken van 5 dagen. Natuurlijk moeten we uitgebreid met hen op de foto. Vooral de twee vrouwen vinden mij maar stoer. Ze vertellen dat vrouwen hier niet zo veel fietsen. Als ze er al zijn, dan fietsen ze maar een kort rondje, maar een tochtje van een paar dagen op een trekkingbike vinden de meeste vrouwen hier maar niks. Ik moet toch even vragen waarom ze allemaal zo dik zijn ingepakt. Allemaal lange broeken en shirts met lange mouwen een buff om hun nek. Ze zijn zo dik ingepakt als wij bij ongeveer een graad of 10. “It’s because of the sunburn. So hot the sun is burning on our arms and legs”. Ik laat ze mijn flesje zonnebrandmiddel zien van factor 50. Ja dat kennen ze, hebben ze ook maar ze denken dat die factor 50 op hun flesjes van een veel lagere factor is. Maar waarom is hij (Hans) dan zo bruin en ben ik nog zo licht getint. Ik leg uit dat het met de kleur van de ogen en haar te maken heeft. Kijk hij heeft bruine ogen en (had bruin haar) en wordt dus donkerder. Ik heb blauwe ogen en was blond en zal nooit zo bruin worden. Dit is abracadabra voor de Maleisische dames. Ze vinden mijn toch al behoorlijk bruine armen nog erg wit, dus als ik mijn mouwtje opstroop en mijn echte kleur laat zien is het gegiechel niet van de lucht “O, so white! You have two colours now”. Ik kan het ook niet nalaten of zij nu aan de warmte gewend zijn, maar ook zij vinden het dus altijd warm. 

We wisselen uit waar we naar toe fietsen vandaag en morgen. Blijkt dat zij en ook wij morgen in Klang eindigen, alleen zij gaan via een andere weg. Ze nodigen ons uit om met hen mee te fietsen, maar dat slaan we toch naar netjes af. 

Na de ferry rijden we weer door een stuk prachtige natuur. Kleine smalle wegen dwars door plantages, langs kleine kanalen en soms zien we zelfs de zee. Heerlijk om hier te fietsen. Soms rijden we stukken waar we lange tijd gewoon niemand tegen komen. Tegen twaalven hebben we etappe 1 al achter de rug en zoeken we een restaurantje. Keus genoeg in het dorp Sungai Besar. Nog 61 km te gaan naar onze eindbestemming Kuala Selangor. Ook dit is weer een prachtige route door plantages, langs haventjes maar langs uitgestrekte vlaktes. We zien een eigenaardige boom met grote katoenachtige bollen. We stoppen om een foto te maken. We hebben geen idee wat het is. Katoen kan het niet zijn. Een man op een brommer stopt en legt uit dat ze dit voor kussens gebruiken, dus we denken dat dit kapok is wat ze vroeger ook bij ons in matrassen en kussen gebruiken. 

‘s Middags nog eens zestig km wegtrappen in de hitte is toch best wel pittig. Hans heeft er minder last van dan ik alhoewel hij zo enorm zweet dat hij van top tot teen drijfnat is. Misschien juist wel daarom. We stoppen nog een keer voor een cola. Het ijs wat je hier steevast bij je blikje krijgt in de restaurant gebruiken wij om ons af te koelen. We zitten met ijsblokjes is onze nek en op ons hoofd. Ook al zijn ijsblokjes in je cola heel verleidelijk, dat doen we dus nooit in Azië. De blokjes komen als het goed is van een ijsblokjesfabriek. Je kunt ze herkennen dat ze in een fabriek zijn gemaakt omdat er dan een gaatje in moet zitten. Maar als je ziet waar ze de ijsblokjes soms in doen, dat ziet er niet altijd heel hygiënisch uit. Vaak wordt het bewaard in een grote koelbox, waar iedereen dan uit aan het scheppen is. En zou de koelbox ook elke avond worden schoongemaakt? Dat is nog maar de vraag. 

Om een uur of vier zijn we in ons hotel. Echt een superleuk en modern hotel. Het ligt alleen wat verder van het centrum. We droppen onze spullen in de kamer en rijden naar het centrum op zoek naar een terras voor een koud biertje. Tja, dat is alleen wat lastig te vinden. Dan maar naar de 7 Eleven en we drinken onze biertjes op een bankje in de schaduw. Kuala Selangor is maar een klein stadje en heeft één bezienswaardigheid. Dat is een park met een heuvel genaamd Bukit Melawati. Je kunt die heuvel zelfs op met een treintje. Er wonen hier bijzondere silverleaf apen en tegen de avond komen ze bedelen om eten. Zonder dat we er erg in hadden, zitten we perfect op ons bankje. Op een dak vlak voor onze neus stikt het van de apen die wachten tot de toeristen speciaal ‘monkey food’ kopen. Zodra een toerist een zakje heeft gekocht hebben de apen het meteen door en springen op de schouders van de toerist en trekken het eten uit zijn hand. De ene na de andere toerist koopt wat te eten, wij genieten van het schouwspel onder het genot van ons biertje.

We hebben inmiddels ruim 2000 km op onze km teller staan. Morgen hebben we een korte etappe naar de stad Klang. Dat is een voorstad van Kuala Lumpur. We blijven twee nachten in Klang en gaan dan met de trein een bezoek brengen naar KL zoals de mensen hier Kuala Lumpur noemen. 

Ons hotel zit aan de drukke A5 en dat is ‘s-avonds niet fijn om er overheen te rijden met de fiets. We vinden de Maleisiërs nou niet echt talenten als het om autorijden gaat. We zien onderweg ook jongetjes van een jaar of 12 gewoon op scooters en brommers rijden. We kiezen voor een Chinees restaurant naast ons hotel en willen graag weer eens vis eten. We hebben een gloednieuwe menukaart in het Engels en Chinees. De dame die komt opnemen spreekt en leest alleen Chinees en ons chinees is ook nog niet om over naar huis te schrijven. De dame probeert een gerecht telkens weer in het Chinees uit te leggen en straalt uit dat wij wel heel dom zijn. Gelukkig komt een Chinese man van een tafel naast ons te hulp. Als hij weet wat we willen eten staan twee Chinezen aan onze tafel te discussiëren over wat wij gaan eten. We begrijpen er echt helemaal niets van. De man stelt ons gerust en zegt dat het goed komt en dat het ook zijn favoriet is. We krijgen een hele vis in moten geserveerd, met rijst en groente. Het is echt heerlijk.