Even inchecken

Drie dagen voor we vliegen krijgen we een mail van Transavia met een link naar de Spaanse minister van volksgezondheid. De vette letters dat je zonder verklaring niet in het vliegtuig en in Spanje wordt toegelaten laat zien dat de Spaanse Hugo de Jonge niet van halve maatregelen houdt. We klikken daarom maar meteen even op de link om het formulier in te vullen. Zo dan. Eerst een paar dik rode meldingen wat je allemaal niet moet doen. Na een paar pagina’s door naar stap 3. Stoelnummer? Ja hallo Transavia, we kunnen pas inchecken 30 uur voor vertrek. Aha, je mag stoelnummer later invullen. Oké, door naar stap 4 dan maar. “Formulier niet eerder invullen dan 48 uur voor vertrek". Tuurlijk! Net voor de stap dat de Spaanse Hugo ons een geheime code zal toesturen om een Spaanse QR code te genereren word ik er uit gegooid. 
Zaterdag om 12:50 schud ik mijn vingers nog even los om de rest van het Formulier Spain Travel Health in te vullen. Na een uurtje stress hebben we vijf formulieren uitgedraaid en wat formulieren digitaal op de smartphone in allerlei Apps gedownload. Wat kan ons nog gebeuren?

We slaan het advies om 3 uur voor vertrek aanwezig te zijn dit keer maar niet in de wind. Je zal maar net één formuliertje niet hebben. Met de dozen achterin en allebei een fietstas rijden we op zondag op ons gemak naar Schiphol. Op Schiphol dozen eruit, auto even naar P3, inchecken en naar de Od-size luggage. Bij het inchecken een aardige stewardess. “hoeveel weegt de doos mijnheer?” “Eh precies 32kg". Zeg ik dus heel geloofwaardig, want de dame knikt en plakt stickers op allebei de dozen. “Het is ook zo’n gedoe hè om de dozen op de bagageband te zetten". Ja dat vinden wij natuurlijk ook. Op Schiphol verrast het ons dat echt iedereen keurig met mondkapje door de vertrekhallen loopt. De anderhalve meter wordt helaas heel verschillend geïnterpreteerd. Het lijkt een beetje op hoe ik vroeger aangaf hoe groot de vis was die ik had gevangen. Bij de gate staat al snel een lange rij onder de borden “blijft u a.u.b. zitten".

Onze vlucht wordt op het laatste moment door problemen met ons Transavia toestel gewijzigd. We vliegen nu met Albastar. We hebben wel meteen bijna een uur vertraging. We hopen dat Pedro niet nog ergens heen moet. Eenmaal in de Albastar dezelfde problemen als altijd.  Good evening ladies and grgrgrgrgrgrgr on board. We grgrgrgrgrgrgrgrgrgrg Sevilla. Our grgrgrgrgrgrgrg weather. Thank you for grgrgrgrgrgr Albastar. We grgrgrgrgrgrgrg Sevilla. Echt geen snars van begrepen. Toch heeft zo’n omzetting van maatschappij op het laatste moment zijn voordelen. Gratis een overheerlijk broodje, flesje wijn en koffie. Muchas gracias Albastar.

De vlucht verloopt vlekkeloos. Zodra we geland zijn en de ding-dong klinkt dat de riemen los mogen, lijkt het of er een startschot is geklonken om zo snel mogelijk een plekje in het gangpad te bemachtigen. De eersten staan binnen een paar tellen overeind met een blik van “hé ik sta hier al hè". Dan vullen de twijfelaars, die met hun riem zaten te knoeien maar nu toch los zijn, de laatste centimeters in het gangpad op. Ze staan met een been in het pad en het andere been nog tussen de stoeltjes. Een wokkel imiterend, proberen ze ook nog de bagage boven hen nog te pakken. Meestal lukt dat na een paar keer flink inademen waardoor ze zo net bij de spullen komen. Zeker geen appetijtelijk gezicht. Een broek die daarna zo laag hangt dat een vale Björn Borg onderbroek tevoorschijn komt met aan de voorkant meestal een bleke airbag. Dat ze vervolgens met de wieltjes van zo'n ratelkoffer iemand bijna een hersenschudding slaan ontgaat ze meestal. Dan heb je ook nog “de voordringers". Die denken na een poosje dat als ze nu niet gaan staan misschien wel mee terug moeten. Zitten meestal voor het raampje en stoten hun hoofd sowieso met een flinke bonk bij het opstaan. Doen alsof er niets aan de hand is en blijven gebogen staan. Met hun hoofd op de borst kijken ze krampachtig naar links en rechts of er al beweging in de rij ontstaat. De meest brutalen proberen met een ware Houdini act zelfs al iets van hun bagage te pakken. Kansloos natuurlijk. 

Op het vliegveld staat een kleine Spanjaard die net met zijn hoofd boven het afzetlint uitkomt met een bordje Fabienne. Hij heeft een stoere zonnebril op en probeert met een macho blik zijn lengte te compenseren. Hij lijkt in alles op Danny de Vito. Bij het laden van onze fietsdozen ben ik Danny ineens kwijt. Terwijl ik de eerste doos in de Mercedes Vito (hoe toepasselijk) schuif blijkt Danny onder de doos te staan en de doos boven zijn hoofd te sturen. Danny hupt met een sprongetje op de stoel van de Mercedes. Met de stoel op de voorste stand komt hij net boven het stuur uit en kan ook nog bij de pedalen. Hij doet stoer de ramen open en hangt nonchalant met een arm op de deur. Als we de garage uitrijden gaat de eerste slagboom open maar de tweede weigert open te gaan. We staan gevangen in een sluis tussen twee slagbomen. Stukje terug, weer vooruit, weer terug en weer naar voren. Onze Danny hangt half uit het raam en drukt op de intercom. Je kan jarenlang Spaanse les hebben, maar een boze Danny is niet te verstaan. Uiteindelijk gaat de boom open en zijn we rond 23:30 in ons hotel.

Nadat we maandag eerst de fietsen in elkaar hebben gezet, hebben we een rustig dagje Sevilla gedaan. Beetje rondtoeren en herinneringen ophalen welke terrasjes we twee jaar geleden allemaal gedaan hebben. Het is warm en ONTZETTEND druk. Er staan rijen voor ijssalons en rijen voor terrasjes om te kunnen lunchen en rijen bij de bezienswaardigheden. Tja, het is dat de meeste mensen een mondkapje dragen maar voor de rest is het business as usual. Alleen de Aziaten zijn er nog niet.