Eindelijk de zon!

De klim begingt meteen heel heftig. Ik moet verdikkeme meteen uit het zadel. Ik zie Fabienne voor me langzaam uitlopen. Het lijkt haar helemaal geen moeite te kosten. De laatste 13km heeft stukken van meer dan 10%. Het gemiddelde is 8,7%. Dat is een ritje Alpe d’Huez. Maar nu met twee zware tassen achterop die me naar beneden lijken te trekken. Ik kom de haarspeldbochten bijna niet door verdomme. Het zweet gutst van lichaam. Aan het eind van mijn handen druppelt het zweet op het asfalt. Fabienne loopt steeds verder uit. Wat is er met me aan de hand? Ik drink op de rechte stukken. Ik gebruik alleen de eerste drie versnellingen. Ik zie groen voor mijn ogen en we zijn pas halverwege. Langs de weg passeren de kilometer bordjes tergend langzaam en het duurt steeds langer voor de volgende komt. Als het nog 6 kilometer is naar Bac Ha moet ik afstappen. Fabienne zie ik niet meer. Ik moet even zitten. Ik zit in de berm op een steen. Plots schrik ik op uit mijn overpeinzingen. Waar ben ik? Ik ben nog nat van het zweet. Wat is er gebeurd? Ik kijk om heen. Pffff. Gelukkig Fabienne slaapt nog, ik zit op de rand van mijn bed. Het is 04:00 uur en ga even naar toilet. Gelukkig heb ik het gedroomd. We fietsen straks naar Pho Rang. Om 07:15 gaat de wekker.  “Goede morgen schat, lekker geslapen?” vraagt Fabienne. “Ja, heerlijk als een roos”. “Je was zo onrustig vannacht” “Nee hoor, lekker geslapen”. Weet ik er uit te krijgen.

We hebben het er gisteren al over gehad maar toch vraagt Fabienne vanmorgen nog een keer of we de etappe naar Bac Ha overslaan. Het is bewolkt en morgen voorspellen ze regen dus is het koud daar boven. Voor de vorm zeg ik dat het er wel erg mooi is, maar geef snel toe. We zien daar dezelfde bergvolkeren als in Sapa. En het is eigenlijk echt aantrekkelijk alleen op zondag als de inheemse bevolking naar Bac Ha komt om hun spullen op de markt te verkopen. OK, dan slaan we Bac Ha over. 

Wat een verschil ervaren we trouwens tussen China en Vietnam. Lao Cai waar we vanochtend zijn gestart is de grens en een paar km buiten Lao Cai ziet het landschap er meteen heel anders uit, maar ook de mensen roepen ons hier weer toe. Overal waar we langs fietsen klinkt het ‘hello, hello’ en wordt er gezwaaid. En we zien hier de ene school na de andere school, terwijl we in China maar één school hebben gezien. Kindjes die naar school fietsen, rijden steeds een stukje met ons mee en vragen ons de hemd van het lijf. Dit is echt weer de Zuid-Oost Azië sfeer zoals we dit kennen van onze andere fietstochten. Wij vinden het heel apart dat de Chinezen dat niet doen, terwijl ze toch ook aardig zijn als je ze benadert.

Het landschap is prachtig. De weg slingert zich door een prachtig karstgebergte. We zien bananenbomen, cassave langs de kant van de weg liggen en mooie rijstterrassen. Op enkele rijstterrassen wordt babyrijst gekweekt. Als de zaadjes kleine plantjes worden, dan worden de plantjes later overgeplant in de grote rijstterrassen. 

Wat we voor het eerst in Azië zien is dat hier in stukken gezaagde bomen worden geschild in lappen hout van ongeveer 1 mm dik. Die plakken staan overal te drogen als driehoekjes tegen elkaar. Als het gedroogd is dan wordt er triplex van gemaakt. Nooit geweten dat het triplex dat we bij ons bij de Gamma kopen dus zo wordt gemaakt.

Ik fiets de hele reis al met een propzak spullen om weg te geven op mijn bagagedrager. Ik neem al jaren plastic opblaasballen en frisbees mee om aan kinderen weg te geven.  Zo’n frisbee is altijd leuk om bij een schooltje weg te geven. En die zijn er hier  genoeg. We fietsen een groot schoolplein  op en de kinderen roepen meteen ‘hello, hello’ en in een mum van tijd rennen uit alle hoeken en gaten van de school de kinderen naar ons toe. Ze staan om ons heen, giechelen wat en zijn heel nieuwsgierig. 

Ik heb inmiddels drie frisbees gepakt en gooi de eerste naar een paar kinderen toe. Ze rennen erop af en het is een gegil van jewelste. Wat een plezier kun je met elkaar hebben met een paar frisbees. Fabienne praat met wat meisjes die haar interessanter vinden dan de frisbee. Ze spreken behoorlijk Engels en een meisje dat zelf al elf is wil weten hoe oud ze is. Ze zijn zo lekker direct en brutaal op een leuke manier. Ze zegt haar leeftijd. Het meisje kijkt Fabienne even twee tellen aan, slaat haar armen om haar nek en geeft haar een kus op haar wang. Fabienne is helemaal beduusd. Maar wat schattig, dat hebben we nog nooit in Azië meegemaakt.

Even later ontmoeten we een paar motorrijders die bij een zelfde terras stoppen als wij. Het zijn Amerikanen en een Engelsman die een toer maken door Vietnam. Zij zijn net zo geïnteresseerd in onze toer als wij in die van hun. Het is op de motor natuurlijk een geweldige kans om een heel groot deel van Vietnam te zien. Hoewel motorrijders er altijd heel stoer uitzien, zie ik ook wel bewonderende blikken als ze naar ons en onze fietsen kijken. “You came from Kunming and you go to Hanoi????” “All the way on the bike?” vraagt er een ongelovig.

We hebben vandaag eindelijk een dag gehad met een schraal zonnetje en warempel 22 graden. Fabienne haalt zodra de zon doorkomt meteen haar zonnebrandcrème factor 50 tevoorschijn. Die was inmiddels tot ver onderin haar tas gezakt. Tja factor 50!, we hadden op hogere temperaturen gerekend. Maar het is onze mooiste dag tot nu geweest. Morgen hebben we een lange dag voor de boeg van 93km en het zou nog een zonnige dag moeten worden. We hopen er het beste maar van.