Dagje Dali

2 april 2019 - Dali, China

Dagje Dali

We slapen de nacht nog niet door. Iedere nacht zijn we rond half drie klaarwakker om vervolgens na anderhalf uur weer in diepe slaap te vallen tot de wekker ons echt moet  wekken. Dat zal wel overgaan. Het tijdsverschil met Nederland is zeven uur.

We fietsen in de provincie Yunnan in Zuid-West China. Yunnan grenst aan Myanmar, Tibet, Laos en Vietnam. Wij fietsen boven Laos en oostelijk van Myanmar. Yunnan ligt hoog. De hoofdstad Kunming ligt al op 1900 m en Dali ligt op 2000 m. We fietsen een soort achtje omhoog naar Zhongdian op 3400 m.

Na onze lange reis om hier in Dali te komen hebben we een soort rustdag voordat we morgen echt gaan starten. Nou ja, niet dat we helemaal niks doen. We gaan wat bezienswaardigheden bezoeken en wat rondslenteren.

Dali dateert uit het jaar 1382 van de Ming dynastie. Het is een historische plaats met een unieke architectuur en cultuur. Dali Old Town is helemaal ommuurd met een prachtige dikke stadsmuur van 6 km en heeft vier kolossale poorten en een paar mooie tempels. In Dali en omgeving wonen nog veel etnische bergvolkeren zoals de Bai met hun traditionele klederdracht. Bai betekent wit, maar de oorsprong van deze naam is niet duidelijk. De Bai bevolking woont hier al ruim 2000 jaar. Bai mensen houden hun tradities nog vast. Ze spreken een eigen taal, een Birnees-Tibeto dialect. De mannen dragen een witte broek en blouse met een blauw jasje en de vrouwen dragen prachtige hardroze kleding met een grote hoofdtooi in de vorm van een brede band. Dali ligt tussen een bergketen met 19 pieken boven de 4000 m en het grote Erhaimeer. De bergen bestaan uit graniet en marmer. Overal in China wordt dit marmer en graniet uit Dali gebruikt.

Na het geld pinnen, altijd weer spannend of het juiste bedrag en nog belangrijker ook je pasje weer uit de automaat komt, slenteren we door Dali en lopen we door de straat waar de lokale bevolking hun etenswaren aanbiedt. Overal worden we aangesproken of we iets willen eten of kopen. We houden het voorlopig alleen op wat mandarijnen. Dat  is wel zo veilig. De meest vreemdsoortige etenswaren zien we. Vlees, vis, insecten, kikkers, paddestoelen, groenten en kruiden. We hebben soms geen idee wat het is.

We hebben wel al snel door dat in de foreignerstreet, waar wij trouwens de twee enige foreigners zijn, rozenblaadjes hier de specialiteit van Dali zijn. Overal winkeltjes waar ze gebakjes en andere snoeperijtjes verkopen waar rozenblaadjes in verwerkt zijn. En overal mogen we even proeven. Er is zelfs thee van rozen en allerlei andere bloemetjes. De thee is mierzoet. Maar we moeten alle thee wel even proeven. De ene thee is nog zoeter dan de andere. We kopen twee kleine bladerdeeg bolletjes gevuld met rozenblaadjes. In een koffietentje aan de overkant willen we die opeten met een heerlijk kopje Yunnan koffie.

Maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. Ik (Fabienne) mag eerst aan twee zakjes met koffiebonen ruiken en kiezen welke koffie ik wil hebben. Dan gaat de verkoopster op een weegschaal de bonen heel precies afwegen en de koffiebonen malen in een heel klein koffiemolentje. Vervolgens wordt de koffie heel nauwkeurig gezet. Het lijkt bijna wel een ritueel. Vervolgens krijgen we één kopje koffie. “Oh, we want two coffee”. En vervolgens begint het ritueel weer van voren af aan. Het duurt even, maar dan heb je ook een heerlijke kop koffie: echt een heerlijke koffie van bonen uit Yunnan. Als we willen betalen dan snappen we meteen waarom we de enige klanten zijn. We verstaan ‘sefffentien’ als 17 uitgesproken met een zwaar Chinees accent. Maar na drie keer no “no seffentie” blijkt het 70 te zijn. En dat is 10 euro. Nou ja het was wel toch wel erg lekker zeggen we dan maar tegen elkaar.

Regen en onze fietsreizen hebben een niet zo goede verstandhouding met elkaar. We hebben juist deze periode uitgekozen om te fietsen. Droog en zonnig, moet het zijn. Vannacht was er al een donderbuitje. Nou ja dat kan geen kwaad. In de verte boven de bergen ziet het er wel erg donker uit. “Het zal wel niet nodig zijn”, zegt Hans, “maar zullen we toch maar voor alle zekerheid de poncho’s meenemen?” En inderdaad, af en toe is er even een kort buitje, maar als we binnen lunchen gaan echt de sluizen open. Voor de zekerheid toch nog maar even weeronline checken voor de rest van de week. Ziet er goed uit, weercijfer 7. Maar als we het de dame van de receptie vragen geeft de    Chinese weeronline een heel ander weer voor de komende dagen. Iedere dag een icoontje met drie druppels. Zeker regen tot zaterdag….zelfs dat begrijpen wij, ook in het Chinees.

Als we na de lunch even op de kamer zitten, vraagt Hans zich toch af of we wel in de juiste kamer zitten. Oké, na de koffie hebben we ons beeld van China is goedkoop bijgesteld. We hebben voor deze kamer best wel een aardige prijs betaald. We dachten thuis nog, wel wat duur maar dan heb je ook wat. Maar wat is dat ‘wat’ dan eigenlijk. We hebben in de brochure de superior kamers gezien en als wij vanaf het bed rondkijken zien we een nette kamer maar geen superior. Hans gaat naar de receptie. Tja, hoe leggen we dat nu uit dat we in een ‘standard room’ zitten en voor een superior room hebben betaald. Als Hans denkt dat de dame het begrijpt vraagt ze “you want a room?”. “No I have a room but we think we have the wrong room”. Altijd als het lastig begint worden, wordt een manager gebeld en krijg je de telefoon in je handen gedrukt. Deze vrouw spreekt beter Engels maar probeert zich er  met een Jantje van Leiden van af te maken door te vertellen dat we al in een superior room zitten. Nou dat is dan jammer want je collega heeft net bevestigd dat dit een standaard kamer is. “Eh, eh, well I eh, yes, just a minute sir.” Even later staat een weer hogere manager ons te woord bij de receptie. Er is een fout gemaakt, we krijgen een andere kamer. Wauw dit is een nog eens een superior room. Onze spullen worden meteen door twee Chinese aardige jongens in een blauw/witte traditionele klederdracht naar de andere kamer gebracht.

Inmiddels vallen de buien met regelmaat naar beneden. We leggen onze regenspullen maar al vast klaar. Het zijn telkens korte hevige buien, dus als we morgen even kunnen schuilen als het begint te regenen is er niets aan de hand. Als we één keer niet kunnen schuilen is er eigenlijk ook niets meer aan de hand, kunnen we vanaf dan gewoon door blijven rijden. Natter dan nat kun je niet worden is een oud Chinees spreekwoord.

Foto’s

4 Reacties

  1. Yvonne van B:
    2 april 2019
    Kortom, het is even reizen maar dan heb je ook Hollandse luchten en koffieprijzen 😀
  2. Kees den Heijer:
    2 april 2019
    Ons lichaam blijft toch heel bijzonder,door de reis is de klok verzet ( tijds-verschil) maar daardoor ook de klok in je lichaam alleen die kan je niet één twee drie verzetten.
    Ook bijzonder is het natuurlijk dat je met een plastic-kaartje wat je heb ontvangen in Nederland van je bank duizenden kilometers verder in een land nog volop in ontwikkeling geld uit een muur kan halen en het apparaat nog even electronisch overleg heeft gehad met je bank in NL of je wel voldoende geld op je rekening heb staan
    Wat is het toch jammer dat je overal op je hoede moet zijn of het nou Amsterdam is of een afgelegen dorp/stadje hoog in de bergen in China de tourist wordt belazerd en daar kan ik persoonlijk heel erg slecht tegen. De boeren hier in FR en NL zitten te gillen om water dus stuur maar wat regen onze kant op.
  3. Eeke en Henk:
    2 april 2019
    Heb weer genoten van jullie relaas. Heb van chineese vrienden gehoord, dat het momenteel erg vochtig is. Maar hup, ook dat komt goed. En die dure koffie? Je moet maar zo denken, dat gezin heeft vandaag weer te eten, dus heb je wat gegeven aan het goede doel. ha ha . En de rozen bolletjes, smaakten die nog een beetje? liefs en succes vandaag.
  4. Rein:
    2 april 2019
    Hahaha en jij koopt altijd alleen maar koffie als die bij de AH in de aanbieding is!