Dag vol verassingen

Eerst nog even terugkomen op het blog van gisteren. Daarin schreven we dat we het hoogste punt gisteren nu echt hebben gehad en niet een dag er voor. Gisteren was een correctie door een zeer oplettende volger die ons heel trouw blijkt te volgen. Het leek op het bewust of onbewust verspreiden van fake news volgens hem. Daarom ben ik er nu als de kippen bij om de feiten opnieuw te corrigeren wanneer dat nodig is. Ondanks het makkie op het schema hebben we vandaag toch weer flink geklommen en een lekkere afstand gefietst. Het werden 70km met een hoogteverschil van weer bijna 800meter. Het hoogste punt vandaag was 1.316mtr. Dus weer hoger dan gisteren. We denken nu wel zeker te weten dat dit echt het hoogste punt is geweest van de tocht. We weten ook dat we nu steeds meer afzakken naar Sevilla en hopen het dus steeds weer warmer te krijgen. Hoewel we nu ook nog steeds, om 18:30 uur in de zon voor ons hotel het blog aan het schrijven zijn.

Vanmorgen was het even schrikken. Het was om acht uur 3 graden met een vooruitzicht van 4 gr voor 10:00 uur. Wel strak blauw en weercijfer 9. Ja, ja, ik weet niet waar dat op gebaseerd is. In ieder geval niet op onze koude handen en voeten. We trekken onze warmste spullen weer aan en verlaten rond 08:30 uur ons art deco onderkomen. Het is inderdaad behoorlijk fris. Het is onbegrijpelijk dat de temperatuursverschillen zo groot kunnen zijn op één dag. We komen zelfs verkeersborden tegen met waarschuwingen dat het glad kan zijn, en dat je van november tot en met februari verplicht sneeuwkettingen bij je moet hebben. Even later fietsen we langs een skigebied. Huh??. Ja echt waar, een heus skigebied. Rond twaalf uur kunnen de winterspullen weer uit. Wel fijn dat we het bij ons hebben. We fietsen vandaag door een fantastisch mooi gebied. Het is verbazingwekkend dat we hemelsbreed 50km verder naar het westen vanuit Salamanca weer naar het zuiden rijden en in een totaal andere natuur terecht komen. Het verbaast ons echt. We kijken onze ogen uit en hadden niet verwacht dat dit gebied zo mooi zou zijn. Ook is het verrassend dat we zo veel klimmen iedere dag. Dus dat er zo veel hoge bergen zijn. De uitzichten in de herfstkleuren zijn oogstrelend. 

Gisteravond hebben we nog gegeten op het terras van een restaurant naast ons appartement. Het was echt een feestje en een genot om te zitten. Een typisch Spaans terras, denken wij, met terrasverwarmers en een afscheiding rondom om de warmte binnen te houden. Het is heerlijk om nog steeds buiten te kunnen eten. We hebben net het laatste tafeltje bemachtigd als de ober ons al  komt vragen wat we willen. We gaan eerst voor tapas met een rode wijn. We krijgen steeds Rioja wijn en die wordt inderdaad koud geserveerd. Onze ober bedient helemaal alleen 15 tafels en het is een plezier om deze man aan het werk te zien. Alle tafeltjes lopen steeds meer vol. Er schuift iemand aan, en er gaat iemand weg. Hij ziet het allemaal en houdt alles in de gaten. Niemand ontkomt aan zijn aandacht. Hij loopt af en aan en loopt nooit met legen handen heen of terug. Neemt onderweg bestellingen op, heeft een vriendelijk woord voor iedereen, ruimt en passant ook af en houdt alles in de gaten, schrijft niks op maar onthoudt alles. En dan is ieder tafeltje bezet met 2 of 4 gasten. Zodra iemand weggaat staan er al weer mensen te wachten voor het tafeltje. Onze ober wordt er geen moment nerveus van. Blijft lachen, en niemand hoeft lang te wachten. Hij loopt een beetje mank en voorover gebogen, zeker niet meer de jongste, maar een man naar mijn hart. Ook iemand die jongleren met zo veel mogelijk glazen en flessen bedacht moet hebben. We bestellen nog een patatas bravas en croquetas con jamon. Binnen een zucht en een scheet komt hij weer aanwaggelen. We hebben allebei een beetje te doen met deze man. Zo’n hardwerkende man verdient alle lof en is een genot om naar te kijken. We merken ook dat vaste gasten deze man waarderen. Een knuffel van de vrouwen en een box van de mannen. Alles met mondkapje op natuurlijk. Iemand die plezier heeft in zijn werk. 

We kregen vandaag een reactie en een vraag over onze fiets. We dromen wel eens over een Santos, maar vinden dat een veel te dure fiets voor wat je krijgt. We fietsen op een Activa Pro van Rose. Rose is een Duitse fiets en wordt in Duitsland gemaakt. In prijs en kwaliteit verhouding een uitstekende fiets. Je moet ook nooit het fietsen met een racefiets, wat wij ook graag doen, vergelijken met een trekking in het buitenland. Voor wat wij nu doen moet een fiets stevig zijn, robuust en tegen een stootje kunnen. We noemen onze fiets heel geliefd onze ‘Hummer'. Nog steeds te koop bij Rose. Nu als Black Lava 3. Toen wij onze eerste fietsreis in Azië gingen maken met Fred en Gera, heb ik samen met Fred van alles bekeken en beoordeeld. Nou ja Fred meer dan ik, hij heeft er echt verstand van. Het stoere uiterlijk van de fiets kan nog extra worden geaccentueerd door wie er op zit natuurlijk. Tja, en hoeveel kilo bagage we bij ons hebben? Onze “Hummers” wegen 17, 18 kilo en allebei hebben we zeker nog 13-14 kilo, 2,5 liter water en dan nog wat boodschappen om overdag te eten. Daarvoor heb ik speciaal kleine voortassen bij me. Reken maar uit. Dat is bergop toch anders fietsen dan met een licht carbon racefietsje van 8 kilo.

Onderweg moesten we nog even brood scoren omdat de bakkers in Piedrahita pas om half tien open gingen. Tja dan zijn we al weg. Maar onderweg winkeltjes genoeg. Even na twaalf uur gaan we op zoek naar een lunchplekje. Als we door een dorpje rijden zie ik twee stenen bankjes tegen de muur, in de zon, voor een klein huisje. “Daar” zeg ik tegen Fabienne. “Nee dat kan niet". “kan je niet maken". Ik ben al gekeerd en rijd het kleine erfje al op. Als we net onze spulletjes pakken om te gaan zitten komt de vrouw die daar woont naar buiten. We (Nou ja Fabienne dan) vragen vriendelijk of we daar mogen lunchen. “Zo lang als je wilt" is het vriendelijke antwoord. De buurman van de overkant komt ook even kijken naar die twee gekke fietsers. De vrouw vraagt of we misschien koffie willen hebben. Nou heel graag. De man wil zich niet onbetuigd laten en biedt heel vriendelijk aan voor de ‘postres' (nagerecht) te zorgen en komt even later met twee appels terug. De vrouw denkt ‘wacht even' en doet er een schepje bovenop en komt even later met vier appels naar buiten. Deze zijn zachter dan die van hem, zegt ze. We moeten hier niet te lang blijven zitten zeg. Wel heel lief allemaal. Als we ons broodje ophebben en een appel hebben gegeten, komt ze ons afval ook nog ophalen.
Onderweg komen  we nog door het schitterende oude dorpje Candelario met hele steile straatjes. Heel vreemd:  voor alle buitendeuren zit nog een extra schuine halve deur. Geen idee waar die voor dient.

Als we de klim naar het hoogste punt hebben gehad dalen we af naar ons hotel. We hebben een hotel in Baños de Montemayor. We dalen geroutineerd naar beneden en gaan kris kras door het dorp. In de hoofdstraat stoppen we bij een chique uitziend hotel. Het eerste wat onze hotelboy doet is een soort pistool op ons voorhoofd plaatsen. Huh? Ah temperatuur is ok. Kom binnen. Ook maar in het hotel gegeten. 3-gangen menu, fles Rioja wijn, fles water en koffie, €29,00. (Samen). Leuk land dat Spanje.