Dag 2 Rommelig dagje en kris kras door Valencia 

Dit keer een ander blog. Het tweede gedeelte moest Fabienne wel schrijven omdat ik buiten stond. 
Ook al ben je goed voorbereid en ook al heb je dit meerdere keren gedaan, er kan toch iets net even anders gaan. We vergeten zelden iets, maar deze keer toch iets vervelends. De eerste avond al hoor ik uit de badkamer een “oei nu hebben we wel een serieus probleempje. We hebben geen lenzenvloeistof.”  “Joh geen probleem de lenzen een nachtje in het Spaanse chloorwater en morgen even naar de opticien”. 

Het is een heerlijk ontbijtbuffet met veel te veel keus en een veel te groot assortiment. We merken dat we het tijdens zo’n ontbijt juíst ook heel leuk vinden om een beetje rond te kijken en mensen te observeren. Zelf hebben we altijd een beetje dezelfde gewoontes. We nemen spullen voor elkaar mee. Dus zo nemen we altijd twee sapjes, twee koffie, twee yoghurt. De hardcore van het Spaanse ontbijt zoals jamon, croissants, queso pakken we natuurlijk zelf. Als we aan ons tafeltje zitten zijn we weer verbaasd wat een borden we voorbij zien komen. Borden met bergen eten erop gestapeld. We vragen ons hardop af waar die mensen dat allemaal laten. Nou de meesten hebben ruimte zat zo te zien aan de wachelende manier waarop ze tussen de tafeltjes door proberen te laveren. Uitgehongerd moeten ze zijn. De meesten kunnen het wel even uitzingen trouwens. Maar beschamend is het wel wat mensen dan weer gewoon laten staan, en wat dus wordt weggegooid. Ik heb nooit begrepen wie de uitdrukking “de ogen zijn groter dan de maag” heeft bedacht. Dat geldt hier voor niemand hoor waar de truitjes en shirtjes goed gevuld zijn. Ik neem inmiddels een slokje van mijn sapje dat Fabienne heeft gepakt. Ik trek een gezicht waarbij spieren worden gebruikt die niet zo vaak worden geactiveerd. Gadver wat is dit? Fabienne schiet in de lach. “tja ik twijfelde al toen ik het zag, maar de gewone jus was op". “Ik kon niet meer herinneren wat zanahorias nou precies was". “Nou het ziet er toch uit als jus d’ Orange”. Nou zo smaakt het zeker niet. Volgens Google translate is het wortelsap. Omdat ik er uit eigen onderzoek achter ben gekomen dat je er beter van gaat zien en harder van gaat lopen en ik niets weg wil gooien, klok ik het in één keer zo snel mogelijk naar binnen. Ik neem dan nog maar een echte jus d’ orange om mijn smaakpapillen gerust te stellen. We doen lekker op ons gemak want we hebben vandaag geen echte plannen naast een beetje Valencia verkennen. 

Maar eerst gaan we op zoek naar een opticien en daarna naar het treinstation. Want de weersvooruitzichten zien er dus nogal slecht uit. Twee dagen met 96% kans op regen en 16,8mm neerslag. Ik probeer tussen mijn vingers de afstand van 16,8 mm in te schatten en te bepalen of we dan nat of erg nat gaan worden. Zoals we in oktober eindigden in Sevilla, zo lijkt het nu te beginnen. Na die twee dagen zijn de vooruitzichten goed. We overleggen wat we doen. De eerste twee dagen zijn ook nog de pittigste dagen van de tocht, met behoorlijke wat klimmen en hoogtemeters er in. “Zullen we dan ook hiervoor een stukje met de trein proberen?”, zeggen we tegen elkaar.
De opticien is zo gevonden. En warempel ze hebben dezelfde lenzenvloeistof als die we altijd gebruiken, maar alleen grote flessen. Rijden we de hele reis met zo’n joekel van een fles, en thuis maken we een lijst met zelfs het gewicht van spullen tot achter de komma, tot zelfs onze onderbroeken. 

We rijden na het lenzenspulgedoe direct naar het station. Vanaf hier heb ik meer buiten staan wachten, en neemt Fabienne het over.
Hans blijft bij de fietsen en ik ga naar binnen. Ik ga maar meteen naar een kantoortje wat er officieel uitziet ‘officina nog wat’. Twee loket medewerkers kijken mij vragend aan, allebei hebben ze op dat moment niets te doen. Ik vraag om twee kaarten voor de trein van morgen om 09.35 uur ‘con dos bicicletas’. Geen probleem, binnen twee minuten heb ik de kaartjes. Zo dat gaat makkelijk hier. Ik denk: “Als dat hier zo gemakkelijk gaat, zal ik ze dan vragen of deze kanjers een fiets kunnen toevoegen aan onze terugreis van Zaragoza naar Valencia?” Ik vertel nog dat er een paar dagen geleden een computerprobleem was en dat ik uren aan de computer en aan de telefoon heb gezeten in Nederland. “Si, no problema” en ze gaan samen aan de slag, maar dit lukt niet zo snel. Ze proberen het nog op een andere manier, en nog eens op een andere manier en de glimlach van zojuist is verdwenen. Ze praten zo snel tegen elkaar dat ik er echt niets meer van kan volgen. Dan vragen ze mijn net gekochte kaartjes voor morgen terug, en wat blijkt….. ook op die kaarten is er maar 1 fiets aangemeld. Oh, ik kan mijn haren wel uit mijn hoofd trekken. Had ik nu maar niks gevraagd. Ik leg nog eens uit dat het echt een computerprobleem is en dat het toch echt gek is dat je op alle dagen van de week echt geen twee fietsen kan meenemen. Dat vinden zij ook en de senior van de twee neemt de leiding en gaat bellen. “Gaat u maar even daar op die stoeltjes wachten” zegt hij als ik wat zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd zie. Ik app Hans dat het nog wel even kan duren. Ondertussen heb ik met mijn moeilijke vraag voor een behoorlijke rij gezorgd. Nadat die is afgehandeld en de senior medewerker steeds van links naar rechts wat heen en weer aan het lopen is, komt hij na zo’n drie kwartier naar me toe en legt uit dat het op geen enkele manier mogelijk is om een kaartje voor de andere fiets toe te voegen. En ook voor morgen hebben we dus maar 1 kaart voor de fiets. Hij weet ook dat het een computerprobleem is, op het hoofdkantoor zijn ze het hele systeem aan het omzetten, en dat is waarschijnlijk de oorzaak. Hij kan dus ook niet zien of er andere mensen kaartjes hebben gekocht. ‘Computer says no’. Ik zeg dat ik het dan morgen zo wel probeer, maar dan spreekt hij mij vermanend toe: “ja maar ook al is er plaats voor de fietsen, u heeft dan toch geen kaartje voor de fiets”. “U heeft maar één kaartje gekocht”. Ja dat is lekker zeg. Dat ligt niet aan mij. Hij adviseert om even een fietshoes te kopen, voorwiel eruit, pedalen eraf, stuur omlaag etc. Ja dag, daar hebben we dus echt geen zin in. Wat een gedoe. Wat is wijsheid? En wat een brilant advies. Balend loop ik naar buiten om het hele verhaal tegen Hans uit te leggen. “Ah joh. Voor vandaag werd er ook regen voorspeld, maar dat valt tot nu toe mee. Als het niet lukt gaan we gewoon fietsen.”

We maken een plan de campagne samen. We gaan morgen vroeg naar het station en proberen dan toch om met één kaartje voor één fiets in de trein te komen. Als er toch 2 andere fietsers staan, of als we niet worden toegelaten hebben we pech en gaan we alsnog fietsen. Dan worden we maar nat en dan zien we wel hoe laat we aankomen in de plaats Jerica.

We fietsen kris kras door Valencia, maar allebei kunnen we ons niet zo goed oriënteren in deze stad. Er zijn heel veel fietspaden, maar weer niet overal. En daar waar er geen fietspaden zijn raken we elke keer steeds de weg kwijt. Het stikt hier ook van die mensen op stepjes en die scheuren je aan alle kanten voorbij op de supersmalle fietspaden.

We zijn opeens midden in het centrum in kleine straatjes waar we niet kunnen fietsen. Met de fiets aan de hand lopen we door de drukte op zoek naar terrasje voor de lunch. Dat lukt niet erg, dus dan maar iets buiten het centrum. Het is moeilijk om een tafeltje te bemachtigen. Ik zie een lege tafel en knijp in de remmen en blijf er bij wachten. Hans zet aan de overkant zijn fiets op slot, en ik zet alvast mijn fietstasje op een van de stoelen, mocht er iemand komen. Ik zet ook snel mijn fiets weg en precies op dat moment wil er een vrouw gaan zitten. Hans wilde ook net gaan zitten en die gaat dus echt niet meer weg. Twee dames aan het tafeltje naast ons nemen het voor ons op en ik wijs op mijn fietstasje dat op de stoel staat. “Bueno” zegt de dame die ons hielp en het stel druipt af.

Er is niet heel veel keus op de menukaart, meer tapasachtige hapjes. We bestellen van de QR code kaart (hier is geen gewone papieren menukaart meer te vinden) een aardappelsalade met tonijn en een toast met varkensvlees en aubergine. Heel snel komt de aardappelsalade. Als we dat al samen op hebben, wordt er een klein langwerpig klein geroosterd door midden gesneden broodje neergezet, met rood vlees erop en gesmolten kaas er overheen. Hans vraagt zich af of ze niet ergens een frikandel achter de kast hebben gevonden.“Waar is nu de aubergine?’ vragen wij ons af. Het rode vlees lijkt rauw en ziet er niet zo smakelijk uit, dus ik ga met dat ding dan toch maar naar binnen. “O, ja de aubergine was op, dus daarom hebben we er maar een plakje kaas op gelegd…..”. Als ik heel  bedenkelijk kijk zegt de man dat als ik het niet wil dan mag ik ook iets anders mag bestellen. Nog maar een aardappelsalade met tonijn dan, want die was best lekker. 
De bezienswaardiheden bewaren we voor over drie weken als we weer terug zijn in Valencia.