Van (Chinees) kastje naar de (Chinese) muur

Vandaag onze laatste etappe. Een relatief niet zware etappe van 38 km naar Xiaguan en dan nog even 18 km door naar Dali. We gaan in Xiaguan even via het busstation om meteen daar onze bustickets te kopen voor zaterdag. Is altijd nogal een gedoe om een ticket te kopen voor de bus inclusief twee fietsen. We rijden de laatste dagen in de walnotenstreek. Overal worden walnoten aangeboden. In Shaxi hebben we gisteren nog walnoten-noga ingekocht voor onderweg.

Er zitten nog wat klimmetjes in maar, mwah daar draaien we onze hand niet meer voor om. Nou dus wel. De fietsers begrijpen het wel als je 1384 meter klimt in 38 km is dat geen wandeletappe. En helemaal niet als er stukken inzitten van 10-11%. We klimmen gestaag door maar makkelijk gaat het niet. Op de zwaarste stukken hebben we 11% en hebben de Chinezen ooit bedacht om net daar een soort straatje van keitjes te maken. Ik ben nog niet eerder zo langzaam omhoog gegaan. Ik wist niet dat je met een snelheid van  4,1 km per uur nog op je fiets kon blijven zitten. Mijn benen verzuren, maar ik wil niet stoppen, want als ik afstap kom ik nooit meer op de fiets op deze helling.

Rond 12:00 uur rijden we Xianguan binnen en we besluiten eerst ‘even’ een buskaartje te kopen en dan te eten.

We rijden de weg waar het busstation moet zijn drie keer op en neer, maar geen busstation. Maar wij zijn ook niet van gisteren natuurlijk dus wij hebben gisteren in onze Google translate al een paar zinnen voorbewerkt. We hadden al zo'n vermoeden. ‘Waar is het busstation?’ Is bv een hele handige. Maar helaas ervaren we dat als we dit aan Chinezen laten lezen, ze allemaal een andere kant op wijzen. Hier schieten we dus niets mee op. Als we de beschrijving heel letterlijk en precies volgen komen we bij een bank uit. Wij naar binnen. “No busstation”. Nee dat hadden we ook wel door, maar misschien spreekt iemand Engels en weten jullie waar het is. Een meisje spreekt warempel Engels en wil ons graag helpen. Op een gegeven moment staat ze met drie smartphones te jongleren om ons uit te leggen waar het busstation is. Het is niet heel duidelijk maar we gaan met een routebeschrijving op papier op pad. En in het Chinees  geschreven waar we naar toe willen. We gaan rechts, links, rechtdoor, rechts en weer links. Tot Fabienne achter me roept “hé daar is het busstation waar we zijn aangekomen drie weken geleden”. De bussen uit Kunming komen daar wel aan, maar volgens ons boekje vertrekken ze bij een heel ander busstation. Misschien hebben ze dat aangepast, zou ook wel zo logisch zijn zeggen we tegen elkaar. Zo dan dat hebben we tof gedaan. Nou waren we ook zo slim om allerlei zinnen voor te bereiden om kaartjes te kopen voor zaterdag. We merken altijd dat als we naar een loket lopen de dame achter het loket altijd net naar toilet moet. Dus wachten we meestal geduldig. Nou dat gaat niet lukken zaterdag. We hebben alleen kleine bussen en daarin kunnen de fietsen niet mee. Hoe kan dat, we zijn toch hier ook heen gekomen met de bus. “no, no, not possible”. Dat wordt dus een probleem. Maar we krijgen er uiteindelijk uit dat er nog een ander busstation is. Als we vragen waar, krijgen we weer een demonstratie armzwaaien, waaruit we geen wijs kunnen worden welke kant het nu op is. Fabienne heeft een briljant idee. We laten de dame tegen een taxichauffeur vertellen waar we heen willen. We betalen de taxichauffeur voor de rit.  Hij rijdt er langzaam heen en wij fietsen er achteraan. Dat heeft die Chinees nog nooit meegemaakt. Ik zie hem kijken waar de verborgen camera staat. Onze Chinese taxichauffeur heeft een ander ‘langzaam’ in gedachten dan wij. Hij heeft er waarschijnlijk geen erg in dat het vals plat omhoog gaat. We moeten alle zeilen bijzetten om hem niet uit het oog te verliezen. Er rijden namelijk heel veel taxi’s. Hij brengt ons keurig naar het tweede busstation. We betalen hem het dubbele van wat hij vroeg. Ook dat is trouwens vreemd in China. Taxichauffeurs hoor je geen fooi te geven, maar we zijn zo blij en doen het toch. Hij was er overigens wel blij mee.

We zijn hem dankbaar. Wij met onze smartphone op Google translate weer van begin af aan. “two tickets for bus to Kunming”. De diepe frons van de dame in haar voorhoofd en de kunst om meteen heel moeilijk te kijken, voorspelt niet veel goeds. Er rijdt zaterdag geen bus waar een fiets in mee kan. En vrijdag dan? Oh, helaas ook vrijdag geen bus. Het wordt allemaal wat minder plezant nu. We hebben nog wel twee dagen om iets te regelen maar we moeten natuurlijk wel in Kunming komen. We proberen te achterhalen of er misschien nóg een busstation is. Ja, dat is er wel. Ze kijkt op een soort van bus-schedule in haar telefoon.  Ja daar gaat zaterdag om 09:00 en 10:30 een bus naar Kunming. Ok, waar is dat busstation? Helemaal aan de andere kant van Xianguan. Busstation North. We vinden het op mijn OsmAnd. Het is 5km dwars door de stad. Wij krinkel kronkel met één hand aan het stuur en in de andere de smartphone (dat is gewoon hier in het verkeer) naar het busstation. We zijn inmiddels twee uur verder. Er vormt zich al snel een rij achter ons bij het loket. De dame achter het loket helpt tussendoor steeds andere klanten en tussendoor typt ze steeds één zinnetje voor ons in op haar telefoon. Maar eer ze een zin heeft getypt, heeft ze ook nog drie klanten geholpen. “Dat schiet niet op”, zegt Fabienne, “ik ben er helemaal klaar mee” en ze gaat breeduit voor het loket staan. Zo daar komt geen Chinees meer tussen.

We laten ons nu niet meer wegsturen. (Tenminste dat dachten we). Nee geen garantie dat de fiets mee kan, en we kunnen pas een dag voor vertrek een kaartje kopen. Maar we moeten zeker weten dat we mee kunnen, want de andere dag vliegen we. “VLIEGEN, fly to Hong Kong” probeert Fabienne de juffrouw duidelijk te maken. Ze maakt daarbij armbewegingen alsof ze ter plekke probeert op te stijgen. Nee, nee niet mogelijk. We moeten zaterdag maar vroeg komen dan zullen ze wel zien wat ze voor ons kunnen doen. Ze denkt wel dat er een bus zal zijn, waar ook de fietsten in mee kunnen, maar welke dat is ….Ja, ja. Nou, kaartjes krijgen we niet, dus we gaan zonder kaartjes de deur uit. We besluiten de komende dagen wel of we een dag voor vertrek even kaartjes gaan kopen of gokken op de dag van vertrek.

Als we zoeken op de gps hoe we nu het snelst in Dali kunnen komen vallen we van verbazing bijna van de fiets. We hebben drie uur in de rondte gefietst voor de bustickets en we zijn nu uitgekomen bij het laatste busstation dat op onze route van vandaag ligt. Gelukkig is de afstand naar Dali nu maar 13km. Dat is dan weer wel een meevaller.

Hoe kan het je overkomen vraag ik me wel eens af. Onderweg naar Dali - is maar 13 kilometer - en is een lange weg met een fietspad. We rijden een lekker gangetje want we willen nu wel eens eindelijk languit op ons bed met een kop koffie. Het fietspad is smal dus ik rij voor en Fabienne achter me. Aan de overkant van de weg, dus twee vangrailzen verder, zie ik een kleine windhoos. Dat zie je hier wel eens vaker. Dan verplaatst het vuil zich langzaam op straat als een kleine tornado. In deze kleine windhoos draait ook een grote vierkante piepschuim doos mee waar iets van een klein formaat koelkast in gezeten heeft. De windhoos met koelkastdoos draait zijn rondjes aan de overkant van de weg dus……. Nou, in een oogwenk steekt die doos over en heb ik frontaal een kennismaking met piepschuim koelkastdoos. De klep van de doos slaat over mijn hoofd en het scheelt niet veel of ik rij ingepakt verder. We staan even stil om van de schrik te bekomen, maar moeten er ook vreselijk om lachen.   

In ons hotel in Dali komen we twee dagen eerder aan dan gepland, maar het is geen straf om een extra dag in Dali te zijn. De mensen achter de receptie herkennen ons nog. Ze snappen er even niks van dat we er al zijn. We krijgen nu onze superior kamer en voor een hele schappelijke prijs. Dat is netjes!

Als we naar onze kamer lopen kunnen we onze ogen werkelijk niet geloven. Toen we hier vertrokken tweeënhalve week geleden, waren ze met de verbouwing bezig van het grote restaurant. We zagen toen alles in beton staan. Ze waren zelfs op onze dag van vertrek nog beton aan het storten. En nu?? Helemaal klaar!! Met muurschilderingen, geschilderde plafonds, prachtige lampen, mooi meubilair. Alles ingericht. Onbegrijpelijk. Helemaal klaar.