Bergvolkeren ontmoet

Vanmorgen is het zo koud dat we maar met moeite durven opstaan. We liggen met onze neuzen net boven het dekbed en we zien onze adem in condenswolkjes er boven hangen. Nou vooruit, iemand moet even tussen de gordijnen kijken wat voor weer het is. Ik (Hans) ben de bikkel van ons twee dus ik spring op en zie dat het warempel iets lichter is en het regent niet meer. We  maken een plan voor vandaag. We besluiten een toer te maken naar de bergdorpen Lao Chai en Ta Van. Daar wonen nog de oorspronkelijke bergvolkeren. We laten onze hoteleigenaresse iets voor ons regelen. Ze heeft een auto geregeld voor half elf en een toer duurt ongeveer twee en een half uur. Eerst dan maar even ontbijten. Er is geen stroom meer in Sapa. Vannacht is de stroom overbelast geraakt door alle kachels en elektrische dekens. Wij hadden ook zo’n elektrische deken en dat was maar wat lekker. We durfden het toch niet aan om het ding de hele nacht aan te laten staan. Maar niet alle toeristen dachten er zo over.

Het ontbijt bestaat door de stroomstoring  uit gebakken ei of gebakken ei. Dus wij gaan voor gebakken ei. Na het ontbijt gaan we voor onze toer toch in het dorp nog even op jacht naar een kop koffie. Het wordt een kop koffie met een authentiek Vietnamees filtertje erop, omdat ook de koffiemachine het niet doet. Het doorlopen gaat tergend langzaam, drupje voor drupje. Daarom staat ons kopje ook in warm water, anders zou de koffie koud zijn als het klaar is. Als alle koffie is doorgelopen proeven we de koffie. Whaww, kolere dat is sterk. Zo dan, ik ben meteen wakker! De juffrouw achter de bar ziet en hoort ons en komt snel met kokend water om aan te lengen. Oef, dat is beter. Ze was vergeten om het kokende water meteen te brengen. “Sollie, sollie”,

Onze chauffeur staat inmiddels klaar bij ons hotel. Wij hebben ogen als schoteltjes van de koffie. We huren nog even een paar stoere rubber laarzen want het is modderig onderweg en we moeten ook een stuk lopen. “Oké”, denk ik, “wie kent me hier?”
Na een paar kilometer en af en toe uitstappen voor een paar foto’s van rijstterrassen zegt de chauffeur dat we er hier uit gaan en langs de dorpjes kunnen lopen. Hij pikt ons dan na anderhalf uur bij een brug verderop weer op. Hij wijst iets aan heel erg ver in de verte. Oef, als dat maar goed gaat op die rubberlaarzen van ons. Fabienne had namelijk de keus uit te kleine laarzen of drie maten te groot. “Big is better”, zei de verhuurster nog. Als we uitstappen worden we meteen vergezeld door zes dames uitgedost in oorspronkelijke kleding. Ze zijn van de dorpen hier beneden. Ze zullen de hele weg met ons meelopen. “Hello, how are you?” “Where do you come from?” Al pratend komen we erachter dat ik met drie Hmong-dames loop en Fabienne wordt vergezeld door drie Dao-dames.  Ze zien er ook verschillend gekleed uit. Ze praten ook een verschillende taal maar tegen ons  een beetje Engels en al pratend dalen we af naar hun dorpen. Het was ons bekend dat de Vietnamezen heel direct zijn en heel nieuwsgierig. We moeten wel soms moeite doen om hen te begrijpen. Eentje vraagt aan Fabienne “Is he your huspilar?”. “What?”“Your huspilar?”“Oh yes, he is my husband.” En even later “Do you have children?” Als Fabienne ontkennend antwoord zegt ze heel gevat “Oh can later”. Ze blijven maar vragen: “Where do you come from? How old are you?” En een dame die iets ouder blijkt te zijn dan Fabienne, zegt “Oh, your skin is so soft”. 

Het is opvallend dat de vrouwen heel klein zijn. Ze zijn niet groter dan 150cm. Hun traditionele kleding is werkelijk prachtig en wordt door hen zelf geborduurd. Een van de Dao-dames is al lopend met een achterschot van een rok bezig. Het duurt een jaar voordat ze daarmee klaar is. De Dao vrouwen dragen mooie rode hoofddeksels met kwastjes en belletjes en hebben een hoog opgeschoren voorhoofd. Het hoofddeksel is van de oudere vrouwen veel zwaarder. De jongste vrouw van 26 heeft alleen een soort rode hoofddoek. De Hmong vrouwen dragen rokken tot op de knie en fluwelen beenwindsels. Zij dragen een felblauwe geruite doek op hun hoofd en hebben hele grote zilveren oorringen. In elk oor wel een stuk of drie. Beide bevolkingsgroepen komen oorspronkelijk uit de contreien van Tibet. 
De vrouwen kwebbelen er op los met ons en als wij stoppen om foto’s te maken dan stoppen ze ook. Telkens vragen ze of we straks wel wat kopen als we in hun dorp zijn. 

We stoppen bij een kraampje waar een man aan het beeldhouwen is. Hij maakt prachtige beeldjes. Ik zeg tegen Fabienne, dat ik zo iets wel mooi vind om mee te nemen naar huis. Ik pak drie verschillende Vietnamese poppetjes en vraag wat ze elk kosten. Ik zie wel dat ze heel broos zijn en het wordt een gok om ze mee naar huis te nemen. Ze kosten 150.000 Dong (6 euro). Ik houd de mooiste in mijn hand en zet de andere twee terug. Een daarvan valt meteen om. Oeps, die had net toch nog een hoofd. Ik reken de andere af en durf niet af te dingen. Hij pakt mijn beeldje zorgvuldig in. Ik hoop dat we thuis nog een beeldje hebben en dat het dan nog een hoofd heeft.  

Halverwege de wandeling op het midden van een brug  zeggen de vrouwen ineens dat ze naar huis gaan en ze willen dat we wat kopen. Alsof het afgesproken was dat we op het midden van de brug, op een soort van neutraal terrein, van beide bevolkingsgroepen iets moeten kopen. En van wie van de zes dames moeten we nu iets kopen? Ze dringen allemaal om Fabienne om hun mooiste tasje te verkopen. Hoe gaan we dat doen? Ze hebben zelf geborduurde en gebatikte tasjes die wel kunnen dienstdoen als toilettasje in Nederland. Dus we kopen er zes. Van alle dames één. Alle dames weer blij. We maken nog even een foto van Fabienne te midden van de vrouwen.

We maken foto’s van de dorpjes, rijstvelden en omgeving. Het zicht is niet optimaal maar we zijn snel tevreden. En het is droog. Om 13:30 uur zijn we weer terug. De wegen zijn nog behoorlijk modderig en het asfalt is slecht. We hebben besloten met de auto naar beneden te gaan. Niet stoer, maar wel zo veilig. Onze chauffeur van het hotel die ons ook heeft gebracht komt ons weer netjes ophalen. Onderweg zien we dat het een verstandige keuze is geweest, want de straten zijn nat en modderig en dat is niet veilig afdalen. We hebben tenslotte nog twee weken te gaan dus waarom zouden we risico’s nemen..