Ayubowan Sri Lanka

We zijn op tijd op Schiphol. De slagboom van ‘lang parkeren’ gaat automatisch open na herkenning van mijn nummerbord. Handig. Ik (Hans) maak voor de zekerheid een foto van het vak waar ik mijn auto parkeer. Even later staan we bij de incheckbalie van KLM. De dozen zijn te zwaar, maar omdat ik quasi nonchalant met een voet op de band sta en zo de doos een beetje oplicht blijft het tellertje van de weegschaal staan op 22 kilo. “De andere doos is het zelfde hoor” hoor ik mezelf zeggen terwijl ik vriendelijk lach naar de leuke steward. De andere doos moet er ook op. Te weinig charme bij mannen dus. 
Na betaling van 100 euro geven we even later de fietsen af bij de speciale afgiftebalie voor bijzondere bagage. Na de douane begint het wachten en slenteren langs taxfree shops en drinken we een veel te dure koffie. 
Bij de gate gaat alles netjes georganiseerd. Ik ben snel in het vliegtuig en prop onze handbagage (twee van onze fietstassen met alles wat belangrijk is en wat we zeker niet mogen kwijtraken boven in de bagageruimte. Het is altijd een nerveus gedoe als iedereen zijn plek zoekt. 
Waarom is het eten in vliegtuigen toch altijd zo beroerd. Een fruithapje dat altijd zo hard is dat je niet proeft wat voor vrucht je eet. Een salade die smaakt naar …… we komen er even niet op. Een kipgerecht waar de smurrie altijd hetzelfde smaakt. En altijd een klein rond broodje. Als je je mes in het broodje zet om te snijden deukt het in. Van welke kant je het ook probeert. Snijden gaat niet. Wat ik ook probeer, ik krijg het broodje niet doorgesneden. Ik krijg alleen telkens andere modelletjes. Bij KLM krijg je er een vierkant geel blokje kaas bij. Dit rubberachtig ding doet mij altijd weer denken ‘sillieputtie’. Je moet het vooral niet laten vallen, want het stuitert zo drie rijen naar voren. De wijn is meestal goed.  

Even voor middernacht landen we op de luchthaven van Colombo in Sri Lanka na een rustige vlucht van tien uur met de KLM. Deze keer zonder een overstap en dat is wel zo fijn. Iets minder risico dat de fietsen niet aankomen. Bij de immigratiedienst is het altijd even spannend of de meestal nors kijkende douanebeambte het wel goed vindt dat je het land binnenkomt. Ik kies dit keer een rij met een dame achter de balie. Van te voren moesten we een visum aanvragen. Heel modern deze keer, namelijk on-line. Ook meteen betalen met de Visa kaart. Binnen enkele dagen zouden we het visum dan per mail ontvangen. Dat is helaas nooit gebeurd. Het afschrijven trouwens wel. We hebben gemaild en gebeld naar Sri Lanka, maar helaas nooit meer een bevestiging ontvangen. Als we in de rij staan, zien we dat de andere vakantiegangers wel zo’n bevestiging hebben ontvangen. Maar net doen of onze neus bloed. We stappen samen naar de aardige mevrouw en lachen maar eens heel vriendelijk. Ze kijkt in haar computer en warempel we zijn gewoon aangemeld. Niks aan het handje. 
Even later kunnen we gewoon doorlopen. 

Onze fietsen komen als eerste van de bagageband afrollen. Dan op weg naar de uitgang. Eerst nog even geld wisselen. Dan met een karretje tussen schuifdeuren door proberen te komen waarvan de opening een meter smaller is dan onze dozen breed zijn. Nou dat duurt even en dat vinden heel veel mensen na tien uur vliegen om 00:30 uur niet leuk. We lopen langs wel honderd mannen die een naambordje omhoog houden. Gelukkig zijn wij met onze dozen heel herkenbaar voor onze chauffeur en hij komt enthousiast op ons aflopen. ‘Ayubowan Sir, welcome in Sri Lanka. Zijn vader staat al klaar met een klein busje, waar onze fietsen precies in kunnen. Pa gaat achterin zitten bij onze fietsen en wij zitten opgepropt naast de chauffeur. Een vriendelijke kerel die honderd uit praat en van alles van ons wil weten. Hij verontschuldigt zich dat het kouder is dan normaal. Huh, het is 25 graden midden in de nacht. Wij kijken hem heel verbaasd aan. “It’s the wind sir, that makes it so cold”.  We vinden het goed hoor zo. Even later rijden we de parking van ons hotel op. We worden verwelkomd en naar ons huisje gebracht. Om 02:00 uur stappen we in bed.

De volgende ochtend zet ik na het ontbijt  de fietsen in elkaar. Altijd wel weer spannend of alles het doet en heel is overgekomen. Net voor de lunch kunnen we vertrekken om Ngombo te ontdekken en te kijken of alles aan de fiets het doet en om alles af te stellen. Het is werkelijk bloedheet vandaag. Ngombo heeft een leuk centrum dat heel leuk is door alle tuktuk’s. Ze hebben hier geinige moderne karretjes die echter wel net zo pruttelen als elders in Azië. De visafslag in Ngombo is wel heel apart. Een grote open marktplaats met ernaast heel veel matten waar de vis vier dagen op wordt gedroogd. 12 uur werken per dag en ieder visje afzonderlijk twee keer per dag omkeren levert €4,00 per dag op. We hebben bijna 25km gefietst als we weer terug zijn om een duik in ons zwembad te nemen. Dit zijn de luxe dagen. De Spartaanse komen ongetwijfeld nog. 
Om half zeven gaan we op zoek naar een restaurant. We gaan uiteraard bij een restaurant aan zee naar binnen. En we lopen meteen weer naar buiten om aan een tafeltje op het strand te gaan zitten. Alle leuke restaurantjes hebben tafeltjes op het strand staan. We kunnen zelf onze vis aanwijzen die even later in de pan ligt. Tonijn en grote garnalen. In Sri Lanka eten ze lekker spicy maar oef, Fabienne krijgt nu wel een heel rode kleur. De aardige Sri Lankaanse ober stelt een ander sausje uit de keuken voor met kokos. “And for you sir, also too spicy” “Oh no” zeg ik stoer maar ik bestel nog wel een extra cola. 
Vanavond lekker vroeg naar bed en morgen onze eerste echte tocht.

PS: Terwijl ik in bed stap om mijn eerste verhaal door Fabienne nog even te laten checken hoor ik een keiharde knal. Nee geen vuurwerk, dit komt van onder het bed. Oh nee hè, een van de planken ter hoogte van mijn billen is gebroken. Nou ben ik tijdens vakanties net een soort McGyver, dus met alle  overige planken een mooie latten bodem gemaakt. En nu hebben ze nog twee leuke boekenplankjes ook. Pffff we gaan weer naar bed. Dat wordt en heel rustige nacht met heel weinig bewegen.