Vliegveldperikelen

Gisteravond om precies half tien stond onze chauffeur klaar om ons naar het vliegveld van Ngombo te brengen. Dat is ook weer keurig door AWOL geregeld en het is fijn dat je er vanuit kan gaan dat de chauffeur er gewoon is. En op tijd! We zijn dan ook lekker op tijd op het vliegveld. We schuiven aan in een rij voor ‘departures’. Dat is een beetje een gedoe omdat iedereen toch altijd een beetje nerveus is en het in zo’n rij altijd een gedrang is. Ook al vliegen de meesten pas over drie uur. Ik (Hans) ben met mijn fietsdozen een prominent obstakel in de rij en ervaar al snel dat ik hier geen vrienden maak. Mensen proberen iedere keer links en rechts om voor mij en mijn dozen in de rij te komen. Fabienne heeft een trolley met de overige bagage. Omdat ik er ook voor moet zorgen dat ook ik wel een keer binnen kom, duw ik mijn karretje ook telkens langzaam naar voren. Ik krijg veel boze gezichten van mensen die eerst voordringen en die ik dan met de punt van mijn fietsdoos een vriendschappelijk zetje in de goede richting geef. Fabienne heeft een handige tactiek. Ze gaat rechts voor mij met haar trolley staan, zodat ze het ‘verkeer’ van rechts blokkeert en voor mij wat ruimte creëert. Ik moet namelijk ook nog een draai naar links maken en met mijn brede dozen door een te smalle deur. Even later sta ik dan toch voor de te smalle deur om naar binnen te komen. Onze dozen zijn veel te breed voor de deur. Tadá! Ik hoor een hoop gezucht en gefoeter in alle talen. Terwijl mijn karretje recht voor de deur staat zet ik eerst een voor een de dozen binnen. Karretje naar binnen. Een voor een de dozen er weer op. 

Een chagrijnige te dikke douanier heeft mij al gezien en voorziet het probleem. “What is in the box”? Het ligt op het puntje van mijn tong om te zeggen dat er een grote laptop in zit, maar je weet nooit hoe Mr. Chagrijn reageert op humor. Dat verlies ik dan meestal. Dus zeg ik rustig dat het onze bikes zijn. Hij kijkt ongelovig. De dozen gaan door de scan en er blijkt inderdaad alleen een fiets in te zitten. Zoals op de meeste vliegvelden in Azië ervaren we dat uniformen je nooit even zullen helpen met het optillen van de doos of helpen in de scan te zetten. Een uniform geeft hier een status van niet te veel doen. Even later staan we in een volgende rij. Weer vervelende gezichten omdat ik de rij, volgens velen ophoud met mijn karretje dat breder is dan de rij. Huh, weer een scanapparaat. Hier staan wel een stuk of zes uniformen rond de scan. Twee uniformen staan op afstand in te schatten of de dozen in de scan passen. Ik denk dat ik er wel voorbij kan omdat mijn dozen net vijf minuten geleden nog zijn gescand. Ai, ik heb de beleidsregels hier nog niet begrepen. “No sir, you put the box in the scan”. “Oh, but why, look there is a sticker on the box ‘controlled”. Als blikken konden doden was het verslag hier geëindigd. Ik plaats mijn dozen rustig op de band. Ik doe even rustig aan want mijn T-shirt is net weer een beetje opgedroogd van de gym-oefening bij de vorige scan. We worden door vier man gedirigeerd wat we moeten doen. De een zegt eerst de box die al is gescand van de band afhalen, maar van een andere hotemetoot moeten we vooral heel erg opschieten en de volgende box op de lopende band zetten. Ik moet kiezen en laat me niet verleiden om aan een Maleisische ‘wedden dat’ mee te doen. Dus haal ik eerst de doos die net is gescand van de band om vervolgens rustig de volgende op de band voor de scan te zetten. 

Ook hier gelukkig geen probleem. Nu gaan we naar het laatste obstakel. Het inchecken bij Malaysian Airlines. Hadden we bij KLM 23 kilo per persoon extra gekocht voor onze fietsen, hier mogen we maar 30 kilo totaal meenemen. We gaan daar wel wat overheen omdat we dit jaar stevige dozen hebben. Fabienne loopt naar de eerste de best steward om heel hulpeloos te vragen waar we moeten inchecken met de grote dozen en wijst naar onze kar. Dat helpt meestal wel en inderdaad we mogen in een speciale rij en hoeven niet met onze karren in de rij te staan en te slalommen tussen de paaltjes. Ze snappen gelukkig hier ook dat dat niet zal opschieten. Ik zet een doos op de band voor het gewicht en doe overdreven aardig. “Oh the other box is the same weight”. De juffrouw vindt het al lang goed en checkt ons in. We laten onze dozen achter. Meestal moeten we de dozen zelf bij de ’odd size luggage’ inleveren, maar hier moeten we ze laten staan. Een aardige ground steward verzekert ons dat hij persoonlijk de dozen zal gaan wegbrengen. Duimen dan maar. 

De vlucht duurt maar vier uur en gaat snel als je slaapt. We hebben een tijdsverschil van 2,5 uur met Sri Lanka en komen vroeg in de ochtend aan, terwijl onze aansluitende vlucht naar het noorden van Maleisië pas om zes uur ‘s avonds vertrekt. Zo’n beetje 12 uur verblijven op het vliegveld. AWOL had ons dan ook aangeraden om een hotel nemen op het vliegveld. Je boekt zo’n hotel voor een blok met een aantal uren. Wij hebben zes uur. Het transithotel vinden we heel snel. We worden geholpen door een jonge vent met een bordje ‘trainee’ op zijn revers. Laat hij nou net weer de pech hebben dat wij weer niet een twee drie te vinden zijn op de lijst. Twee andere oudere mannen helpen de ene na de andere hotelgast richting hotelkamer, maar onze zenuwachtige trainee zoekt in drie verschillende mappen, maar nee hoor we staan er niet op. Er verschijnen wat zweetdruppels op zijn voorhoofd. Hij lacht een beetje onbeholpen. Als een andere klant even tussen door wat vraagt aan onze trainee is hij opgelucht dat hij daar wel antwoord op heeft. Hij wordt door de ‘senior’ meteen tot twee keer toe venijnig op zijn vingers getikt en toegesproken dat hij waarschijnlijk op moet schieten en eerst ons moet helpen. Ook een Maleisiër kan kleuren van schaamte. Pfff gelukkig gevonden! Stond onder Fabienne’s naam. Tja, dat kon hij niet weten en wij ook niet. 

We krijgen onze card en gaan naar de kamer. Nu hadden we gedacht in een summier kamertje te worden weggestopt, maar het is warempel een superluxe echte hotelkamer met  badkamer en waterkoker, zodat we ook nog even wat thee kunnen zetten. We duiken om half negen (‘s morgens) in bed en vallen allebei snel in slaap. We slapen nog een paar uur en de tijd vliegt voorbij zo.

Als we lekker hebben gedoucht is het geen drie uur meer voordat we moeten boarden. De volgende vlucht is maar half vol en in anderhalf uur vliegen we helemaal naar het noorden van Maleisië naar het eiland Langkawi. Ook daar weer met de bagage door de scanapparaten, maar de fietsen hoeven hier van de aardige douanier niet in het scanapparaat. De chauffeur staat al klaar met een bordje met onze namen om ons op te halen en in een kwartiertje zijn we in ons hotel. Onderweg praat onze chauffeur honderduit over het weer, het klimaat, de toeristen en dat alles hier in Langkawi tax-free is. Onze bagage wordt uit de auto geladen terwijl inchecken in het hotel. Het eerste wat ik moet betalen is toeristenbelasting. Ik ben nog geen kwartier in Langkawi, TAX-FREE? Het is niet heel veel. Na het inchecken vragen we aan de dame van de receptie waar we onze fietsen mogen stallen en de receptioniste wijst ons een plek in de hal. Nou prima. Huh??? Waar zijn onze fietsen nou? Die stonden vijf minuten geleden toch echt nog bij de ingang. De lieftallige dame belt met iemand terwijl er een steeds grotere lach op haar gezicht verschijnt. Heeft een hotel boy onze fietsen helemaal naar boven gesjouwd en naar onze kamer gebracht. Nou hebben we gelukkig een hele grote kamer dus past het allemaal wel. Als we vertellen dat er fietsen inzitten kijkt hij heel raar naar ons en herhaalt ongelovig “bicycles”? Als we vertellen dat we naar Singapore gaan fietsen zie je hem van alles denken. Ik denk dat we niet willen weten wat.