Bijna verdwaald

Om vier uur worden we wakker van het eerste getoeter. We hebben toch nog wel lekker geslapen door het karaokegezang heen. We raken gewend aan de Vietnamese geluiden. Onze aardige eigenaresse maakt weer een lekker broodje omelet voor ons. Het heeft vannacht weer flink geregend en als we vertrekken druppelt het nog een beetje. Maar het is warm en klam. Met poncho worden we net zo nat van het zweet als zonder, dus we vertrekken zonder. Hans maakt nog even van plastic zakjes overschoenen. Deze keer om de ene voet een wit zakje en om de andere een oranje. Het past zo in ieder geval wel bij zijn oranje shirt.

We gaan een hele andere route nemen dan op de heenweg. Hans heeft gisterenavond op zijn fietsapp een route gemaakt. Spannend of het werkt. “We zullen af en toe wel een keertje verkeerd  rijden en een stukje terug moeten hoor”, zegt hij al bij voorbaat. We vermijden zo in ieder geval de hondenslachterijen. Het is een leuke route, we rijden op hele kleine weggetjes, zo hebben we ze de hele reis nog niet gehad. We rijden door mooie rijstvelden waar de mensen aan het werk zijn. Ze kijken ons heel verbaasd aan en even later snappen we waarom. Onze weg loopt dood en we kunnen niet verder tenzij we onze fiets drie meter omhoog een brug op sjouwen. Dus we gaan weer een stukje terug en proberen een ander weggetje. En het gaat een tijdje goed. Een vrouw langs de kant is druk aan het gebaren naar ons en ze maakt een soort “time-out” gebaar. We begrijpen eruit dat ook dit weggetje doodloopt. Dus we draaien weer om. En even later loopt ook het volgende  weggetje dood en stopt ineens midden in een rijstveld. We proberen even een wat drukkere weg om daarna weer wat kleinere weggetjes te proberen en het gaat goed. Het rijden van de kleine weggetjes tussendoor is veel leuker, maar door de regen ligt er ook meteen veel meer modder op de weg. Ik zit al na een half uur onder de modder. Hoe is het nu toch mogelijk, bij mij zit de moeder tot in mijn nek en bij Hans is bijna geen spatje te ontdekken. Rond 11:00 uur stoppen we even en weten jullie waarom??? De bewolking wordt dunner en de zon probeert er zowaar een beetje doorheen te piepen. We gaan even smeren, want gisteren was ik zelfs verbrand terwijl er geen zon te zien was. Hans moet je ook niet smeren? Hans is heel druk bezig met zijn telefoon en ik zie hem ineens enorm zweten en hoor ineens: “Shit, ik heb geen route meer!” “Ah joh, die verschijnt zo wel weer. Anders doe je je telefoon even uit en aan”, zeg ik ter geruststelling. “Dat heb ik al een paar keer geprobeerd, maar het is echt weg. Ik heb niks meer!” Tja daar staan we dan, midden tussen de rijstvelden op een heel klein weggetje met een routeboekje en een beschrijving waar we hier niets aan hebben. Het is nog zeker 30 km naar Hanoi. Hoe gaan we ons hotel nu vinden? Hans heeft ineens een inval. Gisteren toen hij bezig was om de route te creëren heeft hij nog wat waypoints aangemaakt en we gaan proberen steeds richting zo’n waypoint te rijden. En het lukt zowaar ook nog. Na vijftien km zien we de flats al in de verte van Hanoi en we proberen de route van de heenweg op te pakken. Dan hebben we in ieder geval dwars door Hanoi wel een route. Het lukt. We weten onze weg te vinden in de drukte van Hanoi en we hebben ons al goed aanpast aan het Vietnamese rijgedrag. We duwen ook gewoon door op de kruispunten, gaan ook al rijden als het licht nog niet op groen staat en zelfs rijden we ook maar gewoon door als het nog op rood staan met de hele meute mee. Als we links moeten voorsorteren op een driebaansweg ga je gewoon langzaam naar links. Gelukkig vandaag dus geen hondenslachterijen, maar we zien wel grote schildpadden op de gril liggen. Ook dat is geen leuk gezicht. Zeker niet als het hoofdje van de schildpad net buiten het rooster steekt. Dat kleine hoofdje maakt zo’n beestje altijd net zo leuk.

We spuiten onze fietsen en tassen nog even af in een soort scooterwasserette en poetsen onze benen schoon, want we zien er weer uit alsof we zelf op een rijstveld hebben gewerkt. Zo zien we er toch een beetje toonbaar uit als we om 14.00 uur het hotel inlopen. Het personeel is weer superaardig en vragen belangstellend hoe onze trip was. Wij krijgen weer een upgrade. Nu naar wel een hele mooie grote kamer met balkon. Even later gaat onze telefoon op de kamer. “Hello, this is Tony. You have booked tomorrow a cruise in Halong Bay, but your boat has motor problems.” “O nee hè denken we, we hadden net zo’n zin in een mooie afsluiting van onze fietsvakantie die door het weer toch een beetje in het water (leuke woordspeling) is gevallen”. “But”, vervolgt Tony, “we give you an upgrade to a very luxury boat for the same price”. Super, natuurlijk en we hebben er zin in en zijn eigenlijk wel heel benieuwd naar de boot, want we weten niet zo goed wat je in Vietnam van een very luxury boat moet verwachten. 

Het is vandaag heel warm en vochtig geworden, we schatten zo dertig graden en genieten na een heerlijke Vietnamese maaltijd voor het eerst van de zwoele avondwarmte op ons balkonnetje. Het is na vijf dagen weer leuk terug te zijn in Hanoi. Het is een mooi contrast. De stilte van de landelijke omgeving met rijstvelden en de kakofonie van Hanoi. De wijk waar ons hotel staat is “the place to be” voor toeristen. 

Morgen slapen we dus op een luxe schip in Halong Bay en hebben we misschien geen WiFi. 

Sorry trouwens dat we twee keer dezelfde blog hebben geplaatst. En die van vandaag is twee keer geschreven. Hans had even verkeerd geplakt en geknipt en ineens was alles weg.