De vaart er in

11 februari 2018 - Pontian, Maleisië

Onze fietsreis zit er bijna op en we zijn al een beetje aan het aftellen. Nog vier dagen fietsen, nog twee dagen Singapore bezoeken en dan naar huis naar de kou. Het venijn zit ‘m vaak in de staart. We genieten nog steeds elke dag van het fietsen en reizen, maar sommige dingen begin je een beetje zat te worden. Ook de warmte begint een beetje op te breken. We merken dat we de warmte bijna gaan ontvluchten door binnen in restaurants of bij backery’s langer te blijven zitten dan nodig is. Alleen al een boodschapje bij de 7 Eleven is fijn vanwege de airco. We merken allebei dat we deze week enorme zin hebben in ander eten en dan vooral in een pizza of iets dergelijks. Goede koffie is ook zoiets waarnaar we verlangen. Maar we kunnen ook genieten van kleine dingen. We vinden een zakje Nescafé koffie op de hotelkamer nu ook al heerlijk. 

Vandaag een tocht van een kleine 70 km. We gaan weer vroeg op pad, want dat is toch het heerlijkst fietsen met de warmte. We zijn al snel de stad uit en rijden weer door plantages, langs kanalen, vissershaventjes en af en toe zien we een kleine varaan. Het is met die varanen hetzelfde als met de apen. Als we ze zien, net zijn gestopt, de camera te voorschijn hebben gehaald en inzoomen voor een mooie foto zijn ze ineens weg. Dat apen snel zijn wisten we al, leguanen en varanen ogen dan wel heel traag, ze kunnen supersnel lopen. Volgens ons zitten ze dan achter de bosjes ons heel hard uit te lachen. We horen heel veel wegschieten in de jungle als we net voorbij rijden. Natuurlijk zijn al die dieren banger van ons dan wij van hen. Zeggen we telkens heel stoer, maar als je van alles weg hoort schieten als je net langs rijdt voelt dat niet altijd heel prettig.

Het spreekwoord van onze bekende Nederlander Cruijf is ‘je ziet het pas als je het door hebt’. Daar hebben wij een variatie op ‘je hoort het pas als je het door hebt’. 

Wij fietsen veel door de natuur en dan hoor je veel dierengeluiden onder ander ook veel vogels fluiten en tsjilpen. Prachtig natuurlijk om zo te fietsen. Het viel ons op dat we ook zoveel vogels in de stadjes horen. En ineens heb je het dan door. Ik (Fabienne) dacht eerst nog dat het niet kon, maar toen ik het tegen Hans vertelde zij hij: “Verdomd, ik denk dat je gelijk hebt”. Op grote gebouwen in en buiten de dorpen staan muziekbandjes op van tsjilpende vogeltjes. En wij maar denken dat er overal zoveel vogels zijn. Nu we het door hebben, kijken we steeds naar de daken van die gebouwen waar al die volgens dan zijn, maar we zien er niet één. We hebben geen idee waarom dit is, misschien dat het andere vogels of dieren weg houdt.  

Wat ons hier in Maleisië ook opvalt is dat de oudere Maleisiërs allemaal hele slechte gebitten hebben. Ze missen allemaal wel een of meer tanden en de echte oudjes misschien bijna hun hele gebit. Het verbaast ons omdat we Maleisië ten opzichte van andere Aziatisch landen best wel ontwikkeld vinden. We zien dure auto’s, iedereen heeft een smartphone, mooie huizen, maar geld voor de tandarts is er dan blijkbaar niet meer. We vragen ons dan wel af hoe die tanden dan worden getrokken? Doen ze dat dan zelf of gaan ze daarvoor wel naar de tandarts? Geen idee.

We hebben er vandaag behoorlijk de vaart in, terwijl we toch een flinke wind tegen hadden. Om half twee arriveren we bij het hotel, dat we voor deze keer van te voren hadden geboekt. Het stadje Batu Pahat is nou niet echt de ‘place to be’, maar het hotel is leuk. Het lastige hier is dat alles eenrichtingsverkeer is en we een leuk hip koffietentje zo snel niet neer terug kunnen vinden. Dan maar eten bij een Thais restaurant, alleen op de menukaart is er geen Thais gerecht te bekennen. Dan maar allebei fried rice. Wel zo veilig en genoeg als lunch. Als we wat te drinken willen bestellen kunnen we alleen iets krijgen dat is aangelengd met water en ijs. Dat doen we dus niet. Maar gelukkig is er in Maleisië in bijna elke straat wel een 7-Eleven. Even een drankje halen aan de overkant en terug naar het restaurant. Een beetje raar vinden we dat zelf wel dat de kleine restaurants geen koelkast hebben voor drank. Vaak maken we ook mee dat er wel een koelkast staat maar dat die dan weer niet aanstaat. We rijden nog wat rond met de fiets in het stadje en vinden wel een mooie grote Chinees waar we vanavond kunnen eten. 

Ook komen we weer langs de koffietent. Grappig, want de koffie komt hier uit de buurt en noemen ze koffie van Elefant beans. Deze bonen zijn namelijk de grootste koffiebonen ter wereld (stel je er niet teveel van voor hoor, het scheelt millimeters) en ze zijn wat bol van vorm, zoals een olifant. De koffie smaakt in ieder geval heel goed en het is binnen lekker koel. Als we zeggen dat ze de lekkerste koffie hebben van heel Maleisië zijn ze de bediendes zo trots als een pauw.

Terug in het hotel proberen we of we de 5 km van Sven kunnen volgen. Helaas kunnen we de filmpjes van liveblog van de NOS in dit land niet bekijken. Vanuit dit land zijn er geen rechten om het te kunnen volgen. Wel krijgen we van de NOS app per minuut een update en uiteindelijk een berichtje dat Sven weer goud heeft. Geweldig!!!

Ook op de tv in de hotels hebben we tot op heden nog niets van de Olympische Spelen kunnen zien. Het gaat totaal voorbij aan de Maleisiërs. 

We gaan op de fiets naar Seaview het grote Chinese restaurant. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben want den bord ‘Full house’ geeft aan dat het helemaal vol is. Als we eraan komen, herkennen ze ons al en staat er al een tafel gereserveerd met een keurig naambordje ‘Fabienne’. Na drie weken Maleisië en meestal eten bij de Chinees krijgen we zo langzamerhand door wat je moet eten bij de Chinees. We kiezen voor twee gerechten met vis en een groentegerecht en samen een grote Tiger beer met de gebruikelijke miniglaasjes. Het meisje schenkt het bier in als wijn. Zodra we slokje hebben genomen, staat ze al weer achter ons en schenkt ze het bier heel voorzichtig bij, zodat er geen schuim op komt.

Ze nemen ons niet helemaal serieus want onze stokjes zijn ineens weggehaald, dus we vragen om nieuwe chop sticks. We hebben van alles small besteld (Je kunt hier S, M en L) bestellen. Maar het lijkt allemaal wel tenminste medium. Het smaakt heerlijk. Dit is het beste eten tot nu toe in Maleisië. Voor de liefhebber: we hadden tiger garnalen in een romige tomatensaus, vis in een ‘sweat & sour’ saus en eggplant (soort aubergine) in een saus waar kleine stukjes gedroogde vis in waren verwerkt. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Danielle Bergwerff:
    12 februari 2018
    Lieve Hans en Fabienne, geniet nog even van jullie prachtige reis. Kom in ieder geval veilig weer thuis.
  2. Jan Dukel:
    13 februari 2018
    Maleisië heeft goede tandartsen, dat heb ik zelf eens ondervonden😜 ze doen niet onder voor de onze.. Ik denk dat de oudere generatie niet zo krap kijkt v.w.b. de verzorging van hun gebit.

    Verder is het hier ook prima fietsen met een harde wind en plus 2🤔 heb er zelf bijna 1000 km opzitten al is dat voor jullie een peulenschil natuurlijk😄
  3. Fabienne:
    14 februari 2018
    Zo Jan! Al 1000 km en dat in de kou. Wij zullen wel even moeten acclimatiseren.