Terug naar de kust

15 januari 2018

Vanmorgen wakker geworden na een een beetje een rumoerige nacht. Sowieso moest ik gisteravond toch weer achter een kakkerlak aan. Is ook niet verbazingwekkend want als ze op de derde etage zitten waarom dan niet op de tweede. Ik denk dat een kakkerlak niet naar de nummertjes van de etages kijkt. Nu was er gisteravond vanaf ongeveer 23:00 uur een feestje in het hotel met heel veel muziek. Ik kan me daar goed van afsluiten maar Fabienne heeft daar veel meer moeite mee. Ze heeft dus alle Srilankaanse hits voorbij horen komen. Ik denk zo, als ik naar bed ga doe ik dat om te gaan slapen. Dus ga ik slapen, muziek of niet. Volgens Fabieknne hebben ze vannacht ook met hekken lopen slepen waardoor ze niet veel heeft geslapen. Ik weet niet of ik me al zorgen over haar moet gaan maken. De zon en warmte doet soms rare dingen met mensen. 

Als we gaan betalen moeten we ineens veel meet betalen dan afgesproken. Het ontbijt en de tax worden bij het afgesproken bedrag nu ineens weer bij opgeteld. We laten er iemand bijhalen die bij de afspraak aanwezig was en er wordt nog eens voor alle zekerheid gebeld met een hoge pief. We krijgen nu een rekening voor de afgesproken prijs en een “Sorry for the misunderstanding”. OK de jongen achter de balie doet gewoon zijn werk. We knikken nog eens vriendelijk. Als je hier ja zegt of ok, dan wordt er met je hoofd heel bevallig heen er weer gewiebeld. Het is niet echt nee schudden van links naar rechts, maar je oren naar je schouders toe bewegen. Wij kennen dat wel van onze reizen in Nepal en India en Fabienne neemt altijd meten dat gedrag over, dus wiebelt ook altijd tegen iedereen met haar hoofd en met succes. Want de mensen begrijpen haar dan wel. 

Het is vandaag maandag en de scholen zijn weer begonnen. Zaterdag waren alle scholen dicht en gisteren waren er wel een paar open. Overal waar we langs fietsen worden we weer nagezwaaid en nageroepen. Zodra er eentje ons heeft gespot, rennen ze naar het hek van de school en staan ze allemaal te roepen en te zwaaien. “Where are you going? What is your name, where you come from? Het is net aapjes kijken door de kindertjes die met hun neus tegen de gaashekken gedrukt staan. We besluiten om op een schoolplein de laatste twee frisbees weg te geven. Zodra we het schoolplein op rijden, worden we gewoon belegerd door de kinderen. We staan helemaal ingesloten en ze schreeuwen: “Do you have a pen? Do you have money?” Het kijkt wel of ze overal even ver zijn in het eerste hoofdstuk van het Engelse lesboek. Als ik mijn frisbees tevoorschijn haal, worden ze bijna uit mijn handen gegrist. Toch maar even voordoen en de kinderen buitelen over elkaar heen om de frisbee te vangen. Zodra de aandacht naar de frisbee gaat, gaan wij er gauw vandoor. Bye, bye! Ik heb ook nog één strandbal. Die wil ik aan een jonge vrouw geven die met een kindje op de arm langs de kant van de weg staat. Als ik de bal driekwart heb volgeblazen, komt de bus er aan. Heb ik weer. Tja dan de halfzachte strandbal nog maar even een stukje meenemen onder de snelbinder. 

Het is vandaag weer ontzettend warm. Het is zeker weer boven de 35 graden. En dat om half negen al. We hebben vandaag een relatief rustige dag, maar we willen eigenlijk vroeg in Dickbella aankomen. Dickbella ligt aan het strand en daar willen we eigenlijk wel even van genieten. Niet om in de zon te liggen, want dat gaat echt niet maar wel om lekker even in de zee te lopen of te zwemmen. Het is weer zo warm dat ik het niet aangedronken krijg. Ik kan me met die warmte niet beheersen om klein slokjes te nemen, ik klok zo een halve liever koud water naar binnen. En het is gek maar na vijf minuten heb ik dan al weer dorst. Het water gaat er via transpireren ook weer net zo snel uit, merk ik. We merken allebei dat de power een beetje verdwijnt. Niet om te zeggen dat we er doorheen zitten maar het kost wel moeite met deze warmte. We krijgen tijdens het fietsen behoefte aan zoetigheid en trek om te eten vermindert een beetje. Als rond het middaguur de hongerklop op de deur rammelt besluiten we iets te eten en te drinken. We kopen twee een ice coffees en ik koop er een extra bakje yoghurt bij. We moeten nog maar 12 kilometer maar toch hebben we even wat brandstof nodig. Na het zoet gaat het fietsen gelukkig weer beter. We zijn in een half uurtje in Dickbella.

We hebben twee hotels op het oog. Ik mag tegenwoordig van Fabienne mee met de hotelboy die de kamer laat zien. “Bepaal jij maar en regel jij maar een prijs” “Dat kan jij veel beter”.

Ik loop met een jonge knul met een hip paardenstaartje boven op zijn hoofd mee naar boven. Hij laat me eerst een kleine kamer zien waar ik meteen van zeg dat ik dat dus niets vind. Als ik aan zee zit wil ik wel een kamer met uitzicht op de zee en niet op de flat ernaast. Staartje heeft nog een andere kamer “with sea view, sir”. Het is een mooie kamer maar de badkamer ruikt heel muf. Ik bedank staartje vriendelijk en vraag beneden aan de manager even voor de vorm hoe duur de kamers zijn. Oeps, hoeveel? “And when I want to stay only one night?” “Oh yes sir it is for one night and for breakfast you pay extra”. Dat vinden we het niet waard dus. We fietsen door naar een volgend hotel aan het strand.  Ook hier mag ik van Fabienne de kamer beoordelen. Ik loop met een vriendelijk meisje naar een nieuwe vleugel van het hotel. Ze laat me een mooie kamer zien met een balkon met uitzicht op zee. Het is geweldig mooi. We zijn het snel eens. Dit is het geld dubbel en dwars waard. Het hotel staat werkelijk aan het strand en je hoort de zee in de kamer. Echt geweldig. We gaan na de lunch meteen even het water in. Het water is heerlijk van temperatuur en leuk om in te zwemmen met een lekkere hoge golfslag. 

Hoewel ik vandaag de eerste twee uur zonder cap heb gefietst ziet mijn hoofd er nog steeds raar gekleurd uit. Nou fiets ik meestal met cap of buff op mijn hoofd tegen de zon. Afgelopen week heb ik per ongeluk te lang met mijn cap stoer achterstevoren gefietst. Nu ziet mijn hoofd er uit als een mislukt modern schilderij. Halverwege mijn voorhoofd is een duidelijke scheidslijn te zien van een lekker bruin gezicht naar een beetje bleek Hollands voorhoofd. Op dat bleke voorhoofd zit nu dus ook een halfrond maantje bruin van die dag ‘cap achterstevoren’. Fabienne had vandaag een briljant idee (na twee glazen bier overigens) “als je nu een een AWOL-sticker doormidden knipt en die morgen nou eens een dag op die halve maan op je voorhoofd plakt”. Dat ze er hard bij moest lachen maakte het voor mij al dubieus. De AWOL-stickers zijn mooie ronde stickers van onze fietsorganisatie die we bij ons hebben om bij goede hotels af te geven als herkenning voor volgende klanten van AWOL.

Foto’s

4 Reacties

  1. Singa:
    16 januari 2018
    Fabienne neem voortaan oordopjes mee,ze wegen niets dus die passen nog er wel bij in de tas😁
    Wel fijn voor jullie dat het nu droog is al is het wel warm dat is toch beter als regen en alles ziet er daardoor mooier uit.Nog heel veel plezier.
  2. Paul Grooteman:
    16 januari 2018
    Lekker even de tijd aan het strand om te ontspannen en weer op te laden voor het vervolg van jullie reis. Waar blijven de foto's van je kunstwerk op je hoofd Hans, vanaf de zijkant is niets te zien.😀 Groetjes en knuffels
  3. Rineke:
    16 januari 2018
    Nu maar genieten van het mooie hotel aan het strand. En ja, Hans ik mis ook al de foto van het kunstwerk op je hoofd 😉
    Succes met de hitte !
    Groetjes
  4. Tineke Brongers:
    17 januari 2018
    Wat een ontzettend leuke verhalen schrijven jullie toch. Ik zeg bundelen en uitgeven voor die volgende fanaten die zo'n fietstocht gaan maken😎😎