Shabby hotel na lange etappe

De weersverwachting voor vandaag voorspelt niet veel goeds. Als we opstaan is het zwaar bewolkt en het ziet er niet goed uit. Het wordt een lange dag van bijna 100 km. We combineren twee etappes, omdat er in het dorpje na de eerste etappe niet veel te beleven is. Het wordt vandaag de laatste overnachting in China, want morgen steken we de grens over met Vietnam. Van alle verre landen waar we zijn geweest, nemen we altijd een aandenken mee, maar van China hebben we nog niks kunnen kopen. Dat komt waarschijnlijk omdat hier nauwelijks Westerse toeristen zijn. We hebben tot nu toe tijdens de hele reis in China slechts tien westerlingen gezien. Op onze hotelkamer staat wel een heel schattig klein potje waar de thee in zit. Hoewel we gisterenavond nog naar zoiets hebben lopen zoeken, hebben we  niets kunnen vinden. Ik (Fabienne) ga het gewoon vragen of ik het kan kopen. Ik loop meteen vanochtend vroeg al naar de receptie met het potje in mijn hand. Ik laat het aan de receptioniste zien en maak tussen duim en middelvinger het ons zo bekende gebaar van “wat kost het?”  Het aardige meisje kijkt mij glazig aan begrijpt niet waarom ik in hemelsnaam met dat theepotje naar beneden kom. Ze pakt haar vertaalapp en tikt “Can I help you?”. Ik typ vervolgens “I want to buy this” en het meisjes schiet in de lach. Vervolgens belt ze  haar baas en zegt waarschijnlijk: “Nou ja, die vreemde mensen die met de fiets zijn, willen een theepotje kopen” en aan de telefoon heeft ze met haar baas de grootste lol. Ik mag 10 Yuan afrekenen en dat is dus omgerekend 1,40. Zo heb ik toch nog onverwacht een leuk aandenken aan China.

We vertrekken maar snel en na tien km beginnen de eerste spatjes al te vallen en aan de straat te zien heeft het zojuist flink geregend. Maar even later wordt het toch weer droog. De etappe gaat op en neer met af en toe flinke klimmetjes, maar daarna ook weer heerlijk dalen. De hele dag rijden we aan de oever van de rode rivier. De rode rivier ontspringt in Yunnan, de provincie waar we nu zijn en eindigt onder Hanoi bij het beroemde Halong Bay. Soms is de rivier inderdaad rood door het rode slib dat wort meegevoerd, maar soms ook heel helder omdat er veel stuwdammen in de rivier zijn gebouwd. In de rivier zijn veel viskwekerijen, die met drijvende constructies meervallen kweken. En wat wordt er hier toch veel gebouwd in China. Aan de overkant van de rivier wordt een nieuwe weg gebouwd, en je ziet ook aan de oever soms hele nieuwe dorpen in aanbouw. Ook zijn er allerlei toeristische ontwikkelingen aan de gang aan de grote borden te zien met foto’s van speedboten op het water. Het gaat in China economisch steeds beter en daardoor gaan de Chinezen ook steeds vaker op vakantie. 

We hebben om half 12 al de eerste etappe achter de rug. Het waait hard en Hans stoempt de hele dag bijna op kop. Eerlijk is eerlijk. Hij hing dan een paar dagen geleden wel aan een tuctuc, maar nu doet hij het zware werk zeker driekwart van de hele weg. 

We eten bij een klein eettentje en Hans heeft in het toeristische plaatsje Jianshui waar we twee dagen geleden waren een menukaart gefotografeerd met zijn IPhone en wijst noedels aan met groenten en waarachtig deze keer in één keer goed. Dat kan gemaakt worden. Aan een tafel naast ons komen een paar Chinezen ook eten. Als wij klaar zijn, krijgen zij net hun eten en als we weggaan kijken we toch even wat voor lekkers zij voorgeschoteld krijgen. Het ziet er eigenlijk best lekker uit, maar als we nog eens goed kijken blijkt het slang te zijn…..

We hebben nog 40 km voor de boeg en stoppen nog een keer om wat foto’s te maken. Een oud dametje zit voor haar huisje wat te roosteren op een vuurtje en meteen krijgen we weer wat aangeboden. Dit moeten we proeven lijkt ze te zeggen.  Het is een soort deeggerecht, het smaakt echt helemaal nergens naar behalve dan naar rook en koolas, maar het is zo lief dat we zo vaak wat aangeboden krijgen. De Chinezen lijken niet zo uitbundig als de andere Aziaten, onderweg zeggen ze geen hallo, maar als we ze benaderen zijn ze allemaal heel vriendelijk en ook wel nieuwsgierig. Zo jammer dat je dan niet goed met ze kunt communiceren. 

Om half vier komen we in Xin Jie aan. Het is een viezig en onooglijk dorp. Niks te beleven. Er zijn volgens ons boekje twee hotels, maar ze raden aan om in het eerste hotel niet eens te gaan kijken, zo smerig is het waarschijnlijk. Dan blijft alleen het tweede hotel over. Dick en Jeanette, de andere twee Nederlandse fietsers, zijn er ook net en hebben al een kamer voor ons gevraagd. Nou als dit hotel beter moet zijn dan het andere, dan vragen we ons nu al af hoe dat er dan uit moet zien. In de hal zit volgens ons een afvaardiging van de Chinese onderwereld en het meubilair staat op instorten. We gaan met het meisje van de receptie naar de kamers. De  kamer voor Dick en Jeanette valt al meteen af, want de douche werkt niet. Ze laat mij een kamer zien en loopt snel naar de douche en laat zien dat die werkt. Ik knik dat het goed is, maar kijk nog eens goed en de kamer ziet er niet uit. De deuren van alle kamers staan open en we gaan dus zelf maar op onderzoek uit welke kamer nog het beste is van deze slechte kamers. Nummer 212 lijkt ons wel wat,  maar daar zit geen douchekop op de doucheslang. Hans vindt in een van de andere kamers een losse doucheknop en repareert de douche van kamer 212. Ik loop naar de receptioniste en zij wil 100 Yuan van me hebben. 60 Yuan voor de kamer en 40 voor borg, waarvan ik mij afvraag waarvoor. Je wilt echt niks uit dit hotel meenemen en alles is al stuk, dus er valt weinig kapot te maken. Er is bovendien niet eens iets van 40 Yuan te vinden in de kamer. Ik zeg dat ik kamer 212 wil hebben, ze snapt het niet en ik schrijf 212 op een briefje en ze kijkt heel verbaasd met een big smile, want ze denkt nu dat ik 212 Yuan wil betalen voor de kamer. “No,  no, no” en ik wijs snel op de sleutels. Eenmaal in de kamer zien we dat we ook nog handdoeken hebben die meer op een pannenlap lijken dan op een handdoek. De douche is boven een Frans zittoilet. Wat ben ik blij met mijn teenslippers….. 
Nou ja dit is dan ook China moet je maar denken. De welvaart en ontwikkeling is nog niet overal doorgedrongen. 

De reisorganisatie AWOL had gevraagd als er soms nieuwe hotels zijn om dat door te geven. Er is toch niets te beleven in dit stadje, dus we gaan op onderzoek uit, alhoewel we het ons niet kunnen voorstellen dat er in dit vreselijke plaatsje een fatsoenlijk hotel is. Maar toch zien we ineens een reclamebord met een bed erop. We moeten een trapje op en inderdaad komen we in een spiksplinternieuw hotel. We vragen aan de receptioniste of we de kamer mogen zien. En wat een mooie kamer voor slechts 120 Yuan! Ze gaat ons al inschrijven, maar hoe maken we haar nu duidelijk dat we alleen willen kijken voor de reisorganisatie en dat we al een hotel hebben. Ik wijs naar haar telefoon en hoop dat ze een vertaalapp heeft,  maar ze gaat iemand bellen die perfect Engels spreekt en ik leg uit waarom we de kamers willen zien. Het meisje is blij en blijft maar knikken. Buiten zien we een paar honderd meter verderop een nieuw gebouw dat ook wel op een hotel lijkt. Ook daar maar even gaan kijken. Dit hotel is nog mooier. Ook daar zijn ze blij dat we toekomstige fietsers hun hotel willen aanbevelen..

We lopen weer terug naar dat shabby hotel van ons en balen natuurlijk dat we daar zitten. We vertellen het tegen onze medefietsers, maar inmiddels is het al tegen etenstijd en blijven we maar.  We besluiten om met zijn vieren te gaan eten. Jeanette had een een schoon zaakje gezien. We kunnen er alleen gefrituurde dingen eten. Een soort mini Mac en eigenlijk ook best lekker een keer kipnuggets met patat. We krijgen geen stokjes en ook geen bestek, maar wel plastic handschoenen zodat we geen vette vingers krijgen. Hoe hygiënisch! De jongen wil wel heel graag met ons op de foto. Het is voor hem natuurlijk de eerste keer dat hij vier westerlingen in een keer te eten krijgt. Helaas heeft hij alleen fruitcocktails te drinken. En omdat die met water uit de kraan worden gemaakt gokken we dat maar niet. Hans gaat vier blikjes bier bij de buren kopen. Ook dag kan hier. Morgen de grens over naar Vietnam.