Op safari

Vandaag fietsen we van Puttalam naar Wilpattu. Een rustige dag met iets te veel hindernissen. We vertrekken op tijd want we hebben vanmiddag een safari geboekt in het grootste nationaal wildpark van Sri Lanka. We fietsen lekker door en rond 11:00 uur fietsen we langs een grote school en dan kunnen we het niet laten even naar binnen te lopen en in de klasjes te kijken. Kinderen giechelen en staren ons aan. Zodra we bewegen, deinen ze achteruit. Als we langs de klassen lopen geeft de juffrouw voor de groep het op om nog te proberen orde te houden. Er komt een monnik aan die les geeft en wil ons naar de directeur brengen. “He likes to meet you”. We wachten even en praten met wat andere onderwijzers. Als het te lang duurt besluiten we toch maar door te rijden. We hebben namelijk nog plannen voor vanmiddag.

Onze laatste aanwijzing in het boekje is verwarrend voor ons. We staan op een kruispunt en we moeten of links of rechtdoor. We lezen drie keer en komen er niet uit en besluiten rechtdoor te gaan. Na vijf kilometer zien we niet de afslag die in boekje beschreven staat, maar dit lijkt toch de goede weg. We rijden wat heen en weer en kijken of we de onverharde weg niet voorbij gereden zijn. We besluiten het te vragen in een winkeltje. Nou ja, kraampje met een deur ervoor. We vragen of hij ons resort kent. Hij kijkt me aan of ik (Hans) net door het dak gezakt ben en nu plots voor hem sta. Als hij ons niet begrijpt probeert hij onze beschrijving te lezen. Dat levert alleen maar kolderiek gemurmel op. We vragen hem of hij wil bellen en de eigenaar te vertellen dat we hier staan en het resort niet kunnen vinden. Hij kijkt me met een niet begrijpende frons aan. Ik wijs op de telefoon en op het nummer in ons boekje van het resort. Aha, hij lijkt te begrijpen dat we vragen of hij wil bellen. Hij haalt een langwerpig grijs apparaatje uit zijn zak. Zou dat zijn telefoon zijn? Warempel er zitten diep ingesleten toetjes op en soort van venstertje waar vroeger vast iets te zien moet zijn geweest. Met een vinger bij het eerste nummer in ons boekje probeert hij met de andere hand het nummer in te tikken. Hij weet niet goed waar de nummers staan, want die zijn er in loop der jaren afgesleten. Hij brengt de telefoon op 10cm van zijn gezicht en ontdekt waar de 2 zit. Hij kijkt erbij of hij zijn eigen telefoon voor het eerst ziet. Hij haalt zijn vinger van het nummer in het boekje. En drukt heel hard op de 2. Nu het volgende nummer. Ehhhh waar stond het telefoonnummer nu. Hij gaat met zijn vinger naar een heel ander telefoonnummer in het boekje.  “No, no you have to dial this number sir.” Dit gaat even duren dus. Na een poosje gaat de telefoon verdikkeme nog over ook. Een antwoordapparaat. Het volgende nummer. Weer heel dat ritueel. Even later, nou ja even. Weer een paar minuten later heeft hij inderdaad de eigenaar van het resort aan de lijn. We horen hem praten en weer ophangen. We kijken hem vragend aan: ja en nu? Hij wijst de kant op die hij voordat hij belde ook aanwees. Wat zijn we nu wijzer geworden? Daar zou het resort moeten zijn. We vragen hem nog een keer te bellen, zodat wij met de man kunnen spreken. We komen er uit dat we op het kruispunt naar links hadden gemoeten. We rijden terug en komen onze eigenaar tegen die ons tegemoet is gereden. Hij herkende ons meteen. Tja zo veel gekken op de fiets zijn er dus niet in Sri Lanka. 

Om half een zitten we op ons resort. We besluiten om eerst even wat te eten en om twee uur te vertrekken met de safari-jeep. Dit wordt onze eerste safari, spannend denken we .
De eigenaar heeft zelf twee toffe dikke four wheel drives en een chauffeur die ons straks zal rijden. Om twee uur vertrekken we richting park. De chauffeur zit in de auto en wij zitten in een soort opgebouwde open bak met luxe stoelen waar zes personen in kunnen. In het park kan je geweldig kijken over alles en iedereen heen. Maar tijdens de rit naar het park, toch nog zo’n 20 minuten rijden, kom je met je hoofd precies boven de cabine uit. Het is een soort Van waar in de bak stoelen zijn gebouwd. Er rijden hier allemaal dezelfde auto’s merken we. Maar het stukje op volle snelheid naar het park worden je wangen naar achteren gedrukt door de wind. Als je per ongeluk je mond open doet kan je zo naar de Efteling als holle bolle Gijs. Ik blijf natuurlijk stoer zitten maar durf niets te zeggen uit angst dat woorden zullen verbasteren tot gebrabbel waar ik zelf geen touw meer aan kan vastknopen.
In het park ziet onze chauffeur op de gekste plekken beesten en vreemd wild. Telkens als hij dan stopt en de beesten aanwijst zien wij ze na even turen ook. “Tja je ziet het pas als het er is” zou een bekend Amsterdams spreekwoord kunnen zijn. Zelfs na het wijzen door onze chauffeur kost het ons nog heel veel moeite om het beest te zien. De beesten dichterbij zien we wel makkelijk trouwens. Na zo’n twee uur staan er heel veel safari auto’s bij elkaar stil op de weg. Iedereen kijkt geobserveerd naar de bosrand zo’n drie honderd meter verder. Wauw een luipaard. Iedereen zit te staren naar iets in de verte. Wij ook. Ik zie wel een witte vlek, maar dat kan net zo goed een steen zijn. Ik houd net als iedereen professioneel mijn hand boven mijn ogen, alsof je dan meer ziet. Onze chauffeur kijkt ons aan en zegt “oh you are very lucky, you see a leopard”. We kijken de man dankbaar aan. ‘Ja ja, we are lucky’ denken we allebei tegelijk. We kijken nog een keer naar de bosrand in de verte. De wit gevlekte steen ligt er nog. In een van de auto’s verderop ontstaat wat rumoer. Met stemverheffing beginnen wat Australiërs tegen elkaar te schreeuwen. Door het geknauw verstaan we niet goed wat ze tegen elkaar zeggen, maar het klinkt niet vriendelijk. Als een van de Australiërs (waarschijnlijk om de ander een lesje te leren) wil uitstappen raken er wat chauffeurs in paniek. “No, no not go out of the car”. Meteen maken er wat auto’s aanstalten om te vertrekken. Later begrepen we dat er wat mensen gingen staan waardoor anderen die witte steen niet meer zagen…..
Op de terugweg stopt onze chauffeur weer plots achter een andere safari jeep. Hij tuurt naar het bos links van ons. Dan ineens zien we ook iets bewegen. Volgens de chauffeur weer een luipaard. “Oh you are very very lucky, today you see two leopards”. Ik heb alleen een bewegend bosje gezien, maar voel me voldaan dat er een luipaard op 20 meter van onze auto heeft gelopen. En wie weet straks in Nederland nou of we ‘m gezien hebben of niet.

Om zes uur zijn we weer terug in ons resort. De eigenaar wacht ons op en kijkt ons verwachtingsvol aan. Maar de chauffeur is ons voor en roept dat we twee luipaarden hebben gezien. “Eh, yeah it was a great tour”.