Rijstterrassen in de herkansing.

We staan op en het eerste wat we doen is tussen de gordijnen door kijken hoe het weer er uitziet. Het is licht bewolkt en Fabienne vindt het er goed uitzien. Ik ben wat pessimistischer als ik naar de bewolking kijk. Na het ontbijt kunnen we de fietsen in een tienpersoonsbus proppen om naar Sapa te gaan. Sapa ligt op 1500 meter. Daar zijn de mooiste rijstvelden van Vietnam te zien. De bedoeling is dat we in Sapa op de fiets een tour langs de rijstvelden maken. De chauffeur wil mijn fiets oppakken om achterin te zetten en gaat bijna meteen door zijn rug. Ja ja dat is Deutsche Gründlichkeit. Onze ‘Hummers’ zijn inderdaad een beetje zwaar. Ik help hem en til de achterkant mee omhoog. Met bolle wangen zet onze chauffeur de fietsen keurig achterin. Even later zijn we onderweg naar boven. 
Dick en Jeannette rijden mee maar gaan zonder fiets. Wij overnachten in Sapa en zij gaan vanmiddag nog met een taxi terug naar Lao Cai. 

Tijdens de rit naar boven zitten we niet zo heel erg op ons gemak. Onze chauffeur haalt in op plekken waar wij dat nooit zouden doen. Zonder enig overzicht of net voor een bocht haalt hij tergend langzaam andere auto’s en vrachtwagens in. Het gaat gelukkig elke keer net goed. Als we aankomen in Sapa stappen Dick en Jeannette uit en gaan wij op zoek naar ons hotel. Onze chauffeur weet gelukkig ons hotel te vinden. Sapa is heel toeristisch en het barst er van de hotels. We hebben een redelijke kamer en nadat we onze spullen hebben neergezet zien we dat het regent. Het is inmiddels vreselijk koud. Net in de auto hadden we dat nog niet zo goed in de gaten, maar het is gewoon heel koud. Het is 7 graden. Om jullie een indruk te geven, ik heb twee broeken aan, mijn koersbroek en mijn wandelbroek er over heen, een shirt, een overhemd, een fleece, mijn fluoriserend China jack, mijn donsjack en mijn regenjack. En dan ben ik in Azië om lekker weer te hebben als het in Nederland winter is. Bij de uitgang van het hotel hangen allemaal blauwe poncho’s, dat is natuurlijk niet voor niets. Wij trekken er ook maar eentje aan. Bij Fabienne past het precies, maar mijn armen steken er bijna tot aan mijn ellebogen uit. We lopen door het dorp in een onze doorzichtige blauwe poncho. Iedereen draagt hier nu zo’n ding, dus het lijkt hier wel een parade van Vietnamese vuilniszakken. De bewolking is nu zo dicht dat we geen enkel uitzicht hebben. We hopen (misschien wel tegen beter weten in) dat het in de middag nog opklaart. Dat zei het meisje van ons hotel vanochtend. Ook natuurlijk om ons een beetje blij te maken.

We vragen in het hotel in Sapa wat de weersvooruitzichten zijn. Het meisje achter de balie staat met wanten aan en een dik gebreide wollen muts op in een héél dik donsjack. Het weer is nog nooit zo slecht geweest deze periode. “This is like wintertime”. Ook de medewerker van de plaatselijke toeristeninformatie zit met handschoenen aan en met een kacheltje onder zijn bureau. Het is volgens hem een ‘tropical depression’ en duurt al ‘five days’. Helaas duurt het volgens hem nog zeker vijf dagen voordat het beter wordt. Maar voorspellingen komen toch ook weleens niet uit. Toch?
In een restaurantje gaan we lekker even lunchen, ook meteen om een beetje warm te worden. We eten een lekkere baguette met een gingertea. Ik houd niet zo van thee maar het is zo fijn om je handen te warmen. We zoeken nog even een winkeltje om wat pinda’s te kopen om straks te snoepen. Na een paar uurtjes nog door het dorp gelopen te hebben zijn we door en door verkleumd. We gaan terug naar ons hotel en warmen ons op onder de warme douche. We blijven allebei langer staan dan normaal. 

We overleggen wat te doen. Vandaag zal het weer niet meer verbeteren en morgen met de fiets naar beneden is waarschijnlijk levensgevaarlijk. We informeren al vast wat het kost om morgen dan maar weer met de auto naar beneden te gaan. Dat kost 600.000 Dong. Omgerekend is dat €24,00. Maar voor dat geld wil je ook niet straks ergens door de modder in een haarspeldbocht de bocht uitvliegen. 

Omdat het zo extreem koud is krijgen we een kacheltje op de kamer. We hebben een ‘room with a mountain view’. Dat is ook de naam van ons hotel. Van een uitzicht is geen sprake. Nu begrijp ik ook waarom onze kamer geen ijskastje heeft. Onze biertjes staan buiten op ons balkon, en echt ze zijn ijskoud.
We kiezen er dit keer voor om vanavond pizza te eten. We nemen een tafeltje dicht bij de pizza oven. De pizza is heerlijk maar we moeten er samen eigenlijk een beetje om lachen hoe we er bij zitten. We hebben bijna al onze kleren aan die we bij ons hebben. Vanavond maar proberen goed te slapen en voor het slapen op mijn blote knietjes voor het bed om een weesgegroetje te bidden voor mooi weer. Misschien staan we dan morgen op en kijken we naar buiten en zien we een strak blauwe lucht en overal rijstvelden. Ik ga er gewoon over dromen. 
Een ding is zeker we hebben morgen weer het heerlijk luxe hotel in Lao Cai. 

Dick en Jeanette zijn in inmiddels weer in Lao Cai. Ook zij hebben deze temperaturen nog nooit eerder meegemaakt in Azië. Dick neemt geen enkel risico en heeft in Sapa een Vietnamese muts aangeschaft en een soort van gezichtsbeschermer tegen de kou. Je ziet nu alleen zijn ogen nog. Hij lijkt nu meer op een Vietnamese loempia bakker dan op een toerist. Ik zou zo geen geld gaan pinnen trouwens,  want dan heb je misschien ineens een hele lange verzorgde vakantie in Vietnam.