Overvaren naar het vaste land

We hebben gisteren al kaartjes gekocht voor de ferry van 10:00 uur naar het vaste land van Maleisië. We hebben er voor gekozen om vandaag weer een dubbele etappe te fietsen om een dag speling te creëren voor de rest van de reis. Hebben we geen extra dag nodig dan hebben we een extra dag in Singapore. Ook niet zo heel erg. Vandaag vroeg op want het is nog wel ruim anderhalf uur fietsen naar de ferry. Na een verrukkelijk ontbijt zitten we om kwart voor acht op de fiets en dan is het nog maar net licht in Langkawi. Heel vreemd, het is hier veel later donker dan in Sri Lanka, maar het wordt dus ook veel later licht. We fietsen in fris weer in dik anderhalf uur naar de ferry en zijn dus ruim op tijd. De fietsen worden achter op het dek gezet van een soort van grote draadvleugelboot. Er zijn 160 zitplaatsen aan boord en we hebben gereserveerde stoelen. Het is een overtocht van een uur en vijftien minuten. We hebben er echter niet op gerekend dat het hartstikke koud is aan boord. De airco staat vol te blazen en onze fleecevestjes zitten in onze zijtassen die achter op het dek staan en waar we dus niet meer bij kunnen. Het ziet er allemaal een beetje vreemd uit. Het lijkt of we in een overjarige bioscoop zitten. In luie busstoelen zitten we met elkaar naar twee grote tv schermen te kijken. Alleen de mensen op de buitenste stoelen kunnen naar buiten kijken. Het ziet er allemaal niet meer zo heel nieuw uit dus kijk ik (Hans) even waar de reddingsvesten liggen en waar de nooduitgang is. Of je het nu wilt of niet we kijken met z’n allen dus naar een film aan boord. Het is wel een heel slechte categorie B vechtfilm. Een soort Russische Rocky. De overtocht verloopt goed en we zijn mooi op tijd aan de overkant. Oeps de kade ligt ineens een heel stuk hoger hier. Voor de passagiers geen probleem via een mooie loopplank, maar voor de fietsen is het een probleem. De bagage moet van de fietsen af en wordt naar iemand op de kade gegooid terwijl wij nog beneden staan. Het gaat allemaal goed. De fietsen moeten aan de kade worden opgetrokken tussen wal en schip. Als de fiets nu valt kunnen we KLM bellen, want hij is niet gebouwd voor waterfiets. Ook dit gaat gelukkig goed. 

Kwart voor twaalf rijden we weer. Nu op het vaste land van Maleisië. We hebben hier gelukkig wat bewolking, maar als de zon erdoor komt is het weer warm. Ik ben na een half uurtje fietsen al weer drijfnat. We rijden bijna in een rechte lijn van helemaal bovenin Maleisië, vanaf de grens met Thailand, langs de kust naar beneden tot aan Singapore. De afstand die we gaan afleggen in Maleisië is zo’n 1400 km. 

Het strand is hier heel anders dan op Langkawi. Was het daar heel mooi fijn wit zand. Hier is het een zompige blubberachtige substantie. Er lopen mensen tot hun knieën in deze blubber een soort van bak voor zich uit te duwen richting kust. Daar willen we het fijne van weten. Dit moet mega zwaar werk zijn. Deze mensen vangen zo grote mosselen. Die zijn zo populair dat ze, zodra ze aan de dijk worden gebracht, al worden verkocht aan mensen die daar op staan te wachten. De visser die tot aan zijn middel onder de blubber zit, gaat zich in een riviertje achter de dijk weer schoonpoetsen. 

Tijdens het vervolg van onze tocht zijn er niet veel restaurants dus eten we in een vissersdorpje waar we een restaurantje zien. Ook hier weer het patroon: schep maar je bord maar vol en dan kijken we wat je hebt gepakt en wat het kost. Het is een echt vissersdorp dus het vooral vis. Er staan wel acht bakken met allerlei vissen. De keuze is spicy of heel spicy. Maar als je de vis eet zonder de hete saus is het heerlijk en prima te eten. Ik heb geen idee wat voor vissen ik heb genomen maar ze zijn allemaal even lekker. En hier wordt zo veel gegeten dat je niet bang hoeft te zijn dat de gerechten er te lang hebben gestaan. We betalen omgerekend tweeënhalve euro en gaan weer op pad. 

Na zo’n 20km doet mijn kilometer teller het niet meer. Mijn teller geeft geen snelheid en dus geen afgelegde afstand meer aan. Het wordt nu een probleem om de route te blijven volgen. Zelfs een nieuwe batterij in de sensor aan de voorvork helpt niet. De meter werkte vanmorgen gewoon nog, maar na 20km stopte de snelheidsweergave. Magneet zit er nog op. Mijn meter geeft wel signaal op de fiets van Fabienne, dus al er iemand een idee heeft....... ???

Eindelijk, eindelijk kan en moet ik mijn wereldstekkers, die ik al zeven jaar meeneem op vakanties naar Azië, gebruiken. Nog nooit heb ik ze nodig gehad. Maar de laatste twee dagen had ik ze dus echt nodig. De truc om even een balpen in het stopcontact te stoppen om zo de blokkering te omzeilen werkt hier niet.  

Om half vier zijn we in Alor Setar. Volgens de reisgids een leuke stad met de mooiste moskee van Maleisië. We gaan snel even douchen en dan weer op pad. Het ziet er buiten heel dreigend uit en we vragen aan de receptioniste of zij denkt dat het zal gaan regenen. “No”, zegt ze heel gedecideerd en omdat we ook geen zin hebben om weer naar boven te gaan om onze poncho’s te gaan halen, wagen we het er maar op. “Zij woont hier en zal het wel weten”, zeggen we nog tegen elkaar. 

De Masjid Zahir moskee ziet er inderdaad prachtig uit. Hans trekt zijn slippers uit en gaat binnen kijken. Ik (Fabienne) mag niet naar binnen en blijf dus buiten wachten. Ineens gaat het toch stortregenen (!) en daar sta ik dan buiten en nergens een plek om te schuilen. Ik sta tegen de buitenmuur van de moskee geplakt om zo min mogelijk regen te vangen. Een man op een brommer gebaart naar me en wijst naar een prieeltje even een stukje verder waar ik kan schuilen. Hans komt even later heel verbaasd de moskee uit en ziet dan pas dat het zo hard heeft geregend. Als hij ziet dat ik hartstikke nat ben geeft hij lachend toe dat hij binnen echt niet heeft gehoord dat het regende. 

Terwijl we nog een rondje in het centrum lopen hebben we drie keer moeten schuilen voor een korte hoosbui. Net na zo’n bui lijkt het door de warmte en de luchtvochtigheid alsof je in een Turks stoombad aan het wandelen bent. Onze brillen beslaan er gewoon van. In een prachtige shoppingmall met een grote parfumerie à la de Bijenkorf (en dat verwacht je dan totaal niet hier) doen we nog wat boodschappen voor het ontbijt van morgenochtend. Want voor het eerst tijdens onze vakantie is er in dit hotel geen ontbijt. 

We hebben lekkere dingen gekocht voor het ontbijt, dus met een beetje mazzel krijg ik morgen van Hans een ontbijt in bed. Dat zou nog eens een verrassing zijn.