Langs palmolie- en rubberplantages

Als we net een half uurtje onderweg zijn zien we mensen aan de kant van de weg allerlei noten inladen. We hebben dit soort noot of vrucht nog nooit gezien, dus stoppen we.  Nieuwsgierig blijven we nietwaar. Na een tijdje met handen en voeten praten (niemand spreekt Engels), komen we er achter dat deze kolossen van vruchten uit de palmbomen zijn gehaald en dat er palmolie van wordt gemaakt. Het is heel zwaar werk om die dingen uit de boom te halen en in te laden. Twee vrouwen lopen te sjouwen met de enorme vruchten en laden ze in een klein vrachtautootje. 

Aan de kant van de weg komt een oude man aangewandeld. Zijn motoriek is van een oude bejaarde. Zijn linker been maakt eerst een halve draai naar buiten en komt  dan plots naar voren. Het waggelen wat daardoor ontstaat moet hij corrigeren met een kruk in zijn linkerhand. Hij loopt in zich zelf gekeerd en murmelt wat. Helemaal recht loopt hij niet, terwijl dat eenvoudig zou moeten zijn door de witte streep aan de kant van de weg. Zijn gezicht is verweerd door de vele zonuren en zijn lange witte baard steekt daar opvallend bij af. Heel apart is het dat veel Srilankanen bij deze temperaturen een wollen muts dragen, zo ook deze man. Als we op een paar meter van hem vandaan zijn ziet hij ons ineens, schiet zijn gezicht omhoog en tovert hij een grote lach op zijn gezicht. Heel verbaasd maar ook heel enthousiast begroet hij ons en zwaait naar ons. Hij vergeet even de kruk in zijn linkerhand en mept mij bijna van de fiets af. Ik moet bukken om niet geraakt te worden. Fabienne, die net achter me zit, moet wijken om de rubberstop aan het eind van de kruk niet in haar oog te krijgen. Pffff. Nou ging het al zo lang goed en gaat het bijna door een enthousiaste oude man nog bijna mis. 

Het is vandaag bloedheet en we hebben geen eten meegenomen omdat tot nu toe nog steeds telkens wat te krijgen was. Zul je altijd zien; vandaag onderweg geen restaurantje te vinden. We eten wat kleine koeken die we altijd bij ons hebben en rond twee uur vinden we iets waar we kunnen eten. Het is een kleine lokale gelegenheid (restaurant/bakkerij). Nou dachten we dat we altijd heel zorgvuldig waren door eerst onze handen te ontsmetten, maar we zien nu nog beter hoe er in de lokale restaurantjes wordt gegeten. Het is hier dus gebruikelijk dat je middags wat spicy snacks en wat zoete broodjes eet. De mensen gaan dan aan een tafeltje zitten en krijgen een schaaltje waar 8 verschillende broodjes en snacks op liggen. Zo ook voor de twee mannen die aan onze tafel aanschuiven. Twee mannen die vriendelijk naar ons knikken en allebei hun koffie van het schoteltje drinken en helaas geen woord Engels spreken. Zo te zien hebben ze ook geen van tweeën regelmatig een afspraak bij een tandarts. Ze hebben allebei dus een bord met acht dingen om te eten. Nou vond ik al dat ze hier zo veel aten tussen de middag. Maar wat blijkt nu: ze knijpen een beetje in de broodjes en kiezen al knijpend hun eerste broodje. Waarschijnlijk wordt met wat geknijp in het broodje gevoeld welke het best is gevuld. Allemaal niet erg als je de broodjes maar opeet maar, na drie broodjes vinden de tandeloze mannetjes het genoeg en moet er afgerekend worden. Er worden drie broodjes betaald en de andere vijf gaan terug de vitrine in. Gadverdamme! En wij maar steeds heel zorgvuldig onze handen steeds ontsmetten voordat we wat gaan eten. 

Het is hier ook heel gewoon dat je zelf wat uit de koelkast te drinken pakt die achter de balie staat. 

We fietsen door een prachtig landschap langs palmolie-, thee- en rubberplantages weer richting het binnenland. Als je een theefabriek nadert ruik je de thee. De geur van rubber ruik je ook maar is echt een smerige geur. Niet uit te leggen waar het naar ruikt, maar lekker is het niet. Het gaat veel op en neer en dat maakt het dus best nog een pittige dag. Halverwege de route is de weg geblokkeerd en kunnen we er niet doorheen. Wat nu? Toch maar even vragen of we er toch echt niet doorheen kunnen. En ja hoor. De wegwerkers stoppen gewoon even voor ons en we kunnen er toch langs. 

We stoppen nog even bij een tempel waar jonge monniken les krijgen. Een hoop gegiechel en gestaar naar ons en de lessen worden meteen gestaakt. Een oudere monnik probeert wat met ons te praten, maar hij komt er niet goed uit. Dan wordt de Engelse leraar erbij gehaald. Ook al is de beste man Engelse leraar hij mag zelf ook nog wel wat les nemen. Maar we kunnen toch wat met hem praten. 

Het dorp waar we eindigen is een hele drukke plaats waar veel lokalen hun spullen lijken te kopen. Een drukte van belang. Ons hotel is fraai en ligt buiten het dorp. Het is een nieuw resort waarvan de begane grond vorig jaar is opgeleverd. Er moeten nog drie etages opkomen met totaal 22 kamers. Als je het dorp hebt gezien, vraag je je af waar haal je de gasten vandaan. We vragen aan de hotelboy of hij zoveel buitenlandse gasten denkt te krijgen. “Oh no Sir, we have a lot of local clients. Love couples”. OK, wij vonden de grote spiegel naast het bed al een beetje apart. Het nieuwe hotel ziet er tot dusver strak uit. We zitten aan een biertje voor onze kamer in een mooie hal met een ventilator achter ons die het geluid maakt van een propeller vliegtuig dat gaat starten in Lukla (Nepal).  We zitten voor openslaande deuren toch telkens wat naar buiten te kijken bij elk geluidje dat we horen. Het hotel grenst aan de jungle en de beheerder heeft ons net nog verteld dat er veel wilde dieren zitten en dat die zo maar wel eens binnen kunnen komen. Vooral de apen komen wel eens op bezoek op zoek naar eten. 

Morgen onze laatste fietsetappe naar Ngombo en dat zit zaterdag Sri Lanka er al weer op.

NB: Hans zijn hoofd begint weer aardig één kleur te worden.....