Langs Ho Chi Minh

We gaan het er maar op wagen. Het is droog alhoewel er toch weer regen is voorspeld vandaag. Gisteren waren we lopend in de regen toch ook hartstikke smerig geworden, dus op de fiets kan het niet veel erger zijn. We crossen intussen door de smalle straatjes als behendige Vietnamezen en rijden naar het Ho Chi Minh mausoleum.  Op de heenweg waren we daar al langs gekomen en hadden we allebei in onze onschuld een foto gemaakt buiten het hek, maar dat was blijkbaar niet helemaal de bedoeling. Er kwam toen meteen een man in een indrukwekkend uniform met heel veel onderscheidingen druk gebarend ons wegjagen. We zijn toen maar  snel op onze fiets gestapt. 
Het is hartstikke druk als we aankomen. Het is een bedevaartsoord voor de Vietnamezen. Heel veel touringcars staan bij de ingang. Het mausoleum staat in het midden van een groot terrein dat is afgezet met hekken. Elke keer als we denken bij de ingang te zijn gekomen gebaart een militair in een keurig wit uniform heel druk naar ons dat we moeten doorrijden en zo gaat het een paar keer door tot we bijna een rondje hebben gereden. Bij de juiste ingang voor ons is zelfs een fietsenstalling. Een kaartje hoef je niet te kopen, maar we worden wel heel goed gecontroleerd. Tassen moeten door een scanapparaat en wij zelf ook en er wordt natuurlijk bij Hans nog even in zijn kleine rugzakje gekeken. We lopen langzaam met de mensenmassa mee in een lange slinger totdat we bijna bij het mausoleum zijn. Daar moeten we stoppen en een heel streng uitziende militair zegt wat en gebaart met zijn gummiknuppel. Geen idee wat hij bedoelt, maar door het geschuifel voor ons, snappen we dat we ons moeten opstellen in een rijtje van twee. Zo lopen we langzaam naar het mausoleum, waar weer heel veel militairen staan. We mogen beslist niet stoppen en zo lopen we langs de baar waar Ho Chi Minh ligt opgebaard. Toch wel heel bijzonder eigenlijk, om zo dicht langs het lichaam van deze beroemde en voor de Vietnamese zo belangrijke leider te lopen. Even later staan we weer buiten. Wat ging dit netjes en georganiseerd! 

Ho Chi Minh was een revolutionaire communistische leider en later president in Noord-Vietnam. Hij versloeg in 1954 de Fransen. Hij bleef zijn hele leven  een inspiratiebron voor de Vietnamezen en een voorvechter van een verenigd communistisch Vietnam. Na zijn dood in 1969 werd de hoofdstad Saigon naar hem vernoemd en heette vanaf dat moment Ho Chi Minhstad. 

We rijden weer terug naar het centrum om in de oude handelswijk te gaan lunchen. We lopen onze medefietsers Dick en Jeanette tegen het lijf die net op de fiets stappen voor een tochtje van dik 50 km naar een mooie pagode net buiten Hanoi. Wij willen dat tochtje ook nog doen, maar verschuiven dat naar volgende week als we weer terug zijn in  Hanoi en hopen op beter weer alhoewel het vandaag al de hele dag droog is.

Na de lunch willen we weer op de fiets stappen voor nog wat andere bezienswaardigheden en het begint te druppelen. Dan maar even terug voor de poncho’s. En dan houdt het op met zachtjes regenen, het wordt een tropische stortbui van een paar uur. Arme Dick en Jeanette denken wij. Hun uitrusting was minimaal want het was maar een kort ritje!! Wij halen onze paraplu (standaard uitrusting op onze hotelkamer, er staan er zelfs twee!) en gaan een koffietentje opzoeken. Binnen is het lekker warm want de airco is op hot gezet! We kijken naar buiten en besluiten om ons te laten masseren. Beneden in ons hotel is een spa die op Tripadvisor hoge punten scoort. We kiezen een Vietnamese massage. Dat lijkt op een Thaise oliemassage, maar is meer met gebruik van drukpunten en met veel kloptechnieken. OK die doen we! We zijn wel nieuwsgierig, Hans kiest uiteraard voor strong en ik voor medium en voor mij is die al strong genoeg. Ik zie de Vietnamese dame boven op Hans zitten die met haar ellebogen Hans zijn spieren in zijn rug probeert te vinden. Maar hij geeft een krimp.

Al onze spieren zijn weer losgemaakt en kunnen weer aan de bak de komende dagen. We appen nog even heel voorzichtig naar Dick en Jeanette ‘zijn jullie nog droog in het hotel aangekomen’ terwijl we natuurlijk wel snappen dat dat onmogelijk is, tenzij ze met fiets en al in de bus zijn gestapt. En inderdaad kletsnat geregend. Wij even blij dat we vandaag de juiste keuze hebben gemaakt.

Naast ons hotel is een leuk klein restaurant. We bestellen allebei een specialiteit van Hanoi. Hans eend en ik een varkensvleesgerecht, met de naam Bun Cha Hanoi, dat  wordt bereid tussen bamboestokjes. Ik ben heel benieuwd wat ik krijg. Het ziet er goed uit.  De serveerster komt vertellen dat het ‘very special’ is, want zelfs president Obama heeft het gegeten toen hij in Hanoi was. Dat is toch wel leuk om te weten. Ze legt uit hoe ik het moet eten. Heel handig weet ze de stukjes vlees tussen de stokjes bamboe uit te wurmen. Ze doet het vlees in een apart bakje, wat koude noedels erbij, stukjes vlees erop, met wat verse kruiden en dan een nog een schepje saus. Het smaakt heerlijk!

Morgen stappen we weer op de fiets, de stad uit naar het zuiden. En…. als weather online gelijk heeft gaat de zon toch echt nog schijnen overmorgen.