Kuala Lumpur, stad van contrasten

Vandaag hebben de fietsen een dagje rust. Onze benen niet, want wij gaat Kuala Lumpur verkennen. En lopen en fietsen is nooit een hele goede combi.

Vanuit Klang waar we twee nachten slapen gaan we met de KMT (Komuter Train) naar KL, zoals de Maleisiërs hier Kuala Lumpur noemen. Gisteren hebben we al een kaartje gehaald en naar de tijden gekeken. We zijn ruim op tijd en de trein komt aan op perron 3. Ze hebben hier waarempel een soort chipkaart en met het kaartje gaan we door een soort NS poortje. Het perron is vol met forenzen die naar hun werk gaan en ook hier kijkt niemand op of om, want iedereen zit op zijn mobiel te kijken. 

Even later komt er een trein aan op perron 2 en tot onze verbazing stapt iedereen in de trein. Wij niet, want onze trein komt over 2 minuten op perron 3. Een Maleisiër die zelf ook wil instappen ziet ons nog op het bankje zitten en vraagt waar wij naartoe moeten. “Kuala Lumpur”. “O Sir, than you have to take this train!” We vliegen snel op van ons bankje en stappen snel in de trein. Pfff! En super aardig natuurlijk van die kerel. We zitten in een soort Randstadrail die bij elk gehucht stopt. Maar het is heerlijk koel en in een uur zijn we in KL.

Gisterenavond hebben we, nou ja eigenlijk ik, wat we willen zien al omcirkeld op de plattegrond. Hans loopt met de plattegrond en ik met het reisgidsje. Als je dan aankomt op het station is het altijd even oriënteren waar je heen moet. We lopen meteen goed en lopen naar een aantal mooie bezienswaardigheden die dicht bij elkaar liggen: een mooi plein, de nationale moskee, het stadhuis, een koloniaal gebouw waar nu een ministerie in gevestigd is en oud Engels clubgebouw waar vroeger de elite bij elkaar kwam en een gigagrote vlaggenmast waar ooit de Engelse vlag aan heeft gehangen. De eerste indruk is dat KL een mix is van van alles. Prachtige strakke hoge moderne torens, oude koloniale gebouwen met een Engelse sfeer, moskeeën en andere gebouwen in Arabische stijl. Er is een Chinatown, een ‘Little India’ met weer hele veel kleding en juweliers en een central market waar van alles te koop is. We voelen ons meteen thuis hier.

Bij gebrek aan een goede koffietent kopen we bij een klein eetzaakje met twee tafeltjes voor de deur een ice-coffee. Er is net een klein plekje in de schaduw. Een hippe knul met portofoon zegt ons dat we een stukje op moeten schuiven want ze zijn aan het filmen. “You don’t need a toerist on your filmset?”, vraag ik nog, maar nee dat is niet nodig. We zitten precies goed. We zitten niet in beeld maar kunnen toch even genieten van wat opnames van een waarschijnlijk foute vechtfilm, schatten wij zo in. De hoofdpersoon, een Maleisische Bratt Pitt in een stoere gevechtsoutfit en lang grijsachtig geverfd haar heeft het zwaar.  Na elke take wordt zijn gezicht met een tissue gedept en zijn lange manen even met een grote speld op zijn hoofd vastgespeld om het na vijf minuten weer weelderig los te laten hangen. We verbazen ons om het aantal mensen van de filmcrew en wat daar allemaal bij hoort. We tellen wel een stuk op twintig mensen. En dat allemaal voor een vechtscène van nog geen 20 seconden.

Rond lunchtijd lopen alle kantoorgebouwen leeg en zie je iedereen hier met nog een toegangspas van het werk om hun nek naar buiten lopen om te gaan lunchen. Wij hebben heel toevallig ook een restaurant uitgekozen waar heel veel kantoormensen een hapje eten. Voor de kantoren staan ook kleine busjes die eten verkopen. Een hele rij mensen wacht geduldig tot ze aan de beurt zijn. Wij vragen ons wel af hoe dat ruikt in die kantoren na de lunchpauze van al die gerechten. 

We besluiten om na de lunch eerst naar de Petronas towers te gaan. De Petronas towers waren ooit de hoogste gebouwen ter wereld maar nu heeft een of andere oliesjeik in Dubai het hoogste gebouw. Met de metro is het maar drie haltes. Ook hier is het even lastig hoe dit werkt, maar er is altijd wel iemand te vinden die het uitlegt. Bij een automaat tik je in waar je naartoe moet, je betaalt en je krijgt een blauw plastic muntje. De lijnen van de metro zijn in kleuren aangegeven, kan niet missen. Het muntje leg je op een display en het poortje gaat open. Het perron is aan de metrozijde helemaal afgesloten. Zelfmoord plegen door voor de metro te springen, is hier dus uitgesloten. Je kunt alvast bij de deuren gaan staan en de metro stopt precies daar bij die deuren. Als je je reis hebt gemaakt gooi je bij de uitgang je muntje in een gleuf en gaat het poortje weer open. Wat hier opvalt is dat de reizigers heel gedisciplineerd allemaal links op de roltrap gaan staan, zodat je dus rechts kan passeren. Terwijl ik dat constateer merk ik dat ik zelf heel onbeholpen rechts op de trap sta. Gauw ook links gaan staan.

De twee identieke torens van de Petronas Towers zijn indrukwekkend. Ze zijn in het midden verbonden met een loopbrug. Voor wie het niet weet Petronas is de ‘Shell’ van Maleisië en de grootste sponsor van het Mercedes F1 team. Nu kun je de Petronas Towers bezoeken en mag je naar een van de hoogste etages. Alle dagen van de week, behalve.......juist ja, op maandag. Heel jammer, maar de torens zijn ook van de buitenkant en zeker zo dichtbij heel indrukwekkend. Op de onderste verdiepingen is een warenhuis gevestigd met werkelijk alle dure merken die er maar zijn. We vergapen ons aan de mooie en dure kleding, sieraden en make-up spullen. KL is wel een stad van enorme contrasten. Enorme rijkdom, maar ook zwervers die bijna in de schaduw van de torens op een stukje karton liggen.  Blinde mensen die ons tijdens onze lunch papieren zakdoekjes verkopen. We mogen geven wat het ons waard is. Wat een schreiend contrast. Prachtige kantoorgebouwen, maar ook armoedige flats.

We hebben de meeste bezienswaardigheden die we hadden omcirkeld wel gezien. Er is nog wel een mooie en bijzondere moskee. Ook al hebben we al veel moskeeën gezien. Toch ook maar even naar deze oude in Indiase stijl. Een aardige vrouw zegt dat ook ik naar binnen mag, maar ik moet net als gisteren weer een jurk aan met capuchon. Ik kan kiezen tussen een rode en een paarse. Dan maar een paarse. Hans die een broek net tot aan zijn knieën aan heeft, hoeft deze keer geen rok aan, de mazzelaar. Ik voel me net quasimodo met dit gewaad aan.  Met mijn buiktasje en schoudertas eronder kleedt het nu niet echt af. Ik zie gelukkig nog heel veel Quasimodo’s die een rugzak onder de jurk aanhebben. Dat ziet er helemaal niet uit. Het gebouw is inderdaad mooi en weer een andere stijl dan die we al hebben gezien. Een gids legt alles heel goed uit. Ik vraag nog wat over het aantal keren dat de moslims moeten bidden en welke tijden dat zijn en hoe ze dan weten wanneer dat is. Blijkt dat daar ook al een app voor is waar de tijden oopstaan, inclusief een kompas die de richting naar Mekka aanwijst.  Weer wat geleerd. Inmiddels heb ik het bloedheet in mijn jurk met capuchon.

Na een koud blikje gaan we richting het station. Zo makkelijk als dat vanochtend ging, zo lastig weten we nu de weg terug te vinden en we lopen een paar keer verkeerd. Bezweet stappen we de KMT in en kunnen we een uurtje afkoelen in de trein naar Klang.