Naar de koningsstad Anuradhapura

 Iedereen hartelijk bedankt voor de leuke reacties op onze verslagen. Het is echt iets waar we ’s avonds naar uitkijken als we na het fietsen op onze hotelkamer zitten. Het is echt heel leuk om zo contact te hebben met vrienden in Nederland. 

Vandaag staat een korte etappe naar Anuradhapura op het programma. Daar blijven we dan twee nachten. We staan toch vroeg op, omdat we vanmiddag al wat tempels willen bezoeken.
Ons ontbijt van fruit en omelet staat om half acht voor ons klaar. De eigenaar begroet ons met “it’s cold this morning”. En wrijft zich zelf over de armen om het wat warmer te krijgen. “Cold?????”, zeggen wij allebei tegelijk en we schieten in de lach. “Yeah, really for me it is cold”. Het wordt hier ’s nachts niet koeler dan 25 graden. Hij vertelt dat zijn baas nu in de bergen is en dat het daar maar 2 graden is. Daar gaan wij volgende week ook naartoe. Maar wij zijn overal op voorbereid. Ons foppen ze niet meer met het weer na onze fietsreis afgelopen jaar in China en Vietnam met alleen maar kou en regen. Vandaar de twee extra tassen aan Hans zijn fiets, hi hi. Het is vandaag inderdaad een beetje bewolkt, maar voor de afwisseling vinden we dat een keer niet zo heel erg. Het was de laatste dagen wel heel warm. 

Om elf uur naderen we Anuradhapura al. We hebben al een hotelletje geboekt. Bij een rotonde waar we rechtdoor moeten links langs de klokkentoren ga ik (Fabienne) met de weg mee die iets naar links afbuigt. Voor mij dus rechtdoor. Ik hoor een hoop gefluit achter me en “Stop”. “Wat is er?” “We moeten rechtdoor”, zegt Hans. “Nou ik ga toch rechtdoor?” “En die weg dan?” Hans wijst een andere weg aan. En ja, inderdaad, ik moet het toegeven. Dat is eigenlijk rechtdoor. Even keren en de andere weg  ‘rechtdoor’ dan maar op. “Tja voor mijn gevoel zou ik toch echt die andere weg hebben genomen”, zeg ik nog. Even later als de volgende aanwijzing uit het boekje niet meer komt, moet Hans toch toegeven dat ‘mijn gevoel’ deze keer bij het rechte eind had. “Net als gisteren”, zeg ik nog …. “OK OK, voortaan rijden we op jouw gevoel en niet op mijn logica hoe ik het boekje lees”. Even later bij het volgende kruispunt ga ik linksaf. Weer een hoop gefluit en “ho stop”. “Oh niet weer hè”. Hans komt naast me staan en zegt “ik durf het bijna niet te zeggen maar we moeten hier toch echt rechtsaf”. Oepff. “Oh ik zag de volgende regel even niet”. We keren om en gaan rechtsaf. Maar goed dat we allebei het boekje lezen.

We vinden het resort al snel. Trouwens hier noemen ze alles een resort. Niet dat jullie nu denken dat wij steeds in de meest luxe resorts verblijven. Het is een klein parkje met vijf kamers. De eigenaar is net even boodschappen doen, maar iemand die zich voorstelt als de room boy (hij is zeker al vijftig) kan ons ook onze kamer laten zien. Als we even later willen vertrekken, komt de eigenaar zich aan ons voorstellen. Aardige man die goed Engels spreekt. Hij adviseert ons welke tempels we vanmiddag nog kunnen bekijken en welke morgen. Je moet hier namelijk voor de meeste tempels in het oude stadsdeel 1 toegangsbewijs kopen. Maar dat is dan maar weer 1 dag geldig. Die doen we dan morgen. De eigenaar adviseert ons nog om sokken mee te nemen. “Socks? Why?”. Bij alle boeddhistische tempels moet je altijd je schoenen uitdoen en op bloten voeten lopen. Dat weten we uiteraard wel. Dus waarom moeten we dan sokken meenemen? “Because the stones can be very hot?” Als we toch bedenkelijk blijven kijken, zegt hij om beleefd te blijven. “O but today it is a little bit cloudy, so maybe not necessary”. Hij wijst ons nog naar een traditioneel restaurant voor de lunch.
Dat was een goede tip. Een klein ‘family restaurant’ waar de lokalen aan het eten zijn. We worden gelijk geholpen. De gerechten liggen al klaar achter een toonbank. We kiezen allebei iets uit en even later krijgen we ons eten opgediend op een groot bananenblad in een mandje. Maar geen bestek. Iedereen eet hier met de hand. We kijken waarschijnlijk een beetje onbeholpen. “Do you need spoon?” “Yes please”. Dat eet toch wel gemakkelijker. Zoals zij hier met de handen eten dat krijgen wij niet echt goed voor elkaar.

We gaan eerst naar de meest bijzondere bezienswaardigheid van Anaradhapura. Dat is een oeroude boddhi-boom van meer dan twee eeuwen oud. En het is nog wel dé boddhi-boom, waar het boeddhisme mee begonnen is. Een prins (geboren in Lumbini in Nepal) heeft in India onder een boddhi-boom na heel veel dagen mediteren verlichting gekregen en is zo boeddha geworden. Een loot van die boom is naar Sri Lanka overgebracht en hier geplant. Een bijzondere plaats om te bezoeken. De boom is inmiddels heel oud en moet aan alle kanten worden ondersteund. Voor de boeddhisten is dit een belangrijk bedevaartsoord. Veel monniken zijn er aan het bidden, pelgrims brengen offers met blaadjes van bloemen. 

We moeten (anders dan we gewend zijn) al helemaal aan het begin van het complex onze schoenen uitdoen. Bij de eerste stap denken we: “sokken, mmm was toch nog niet zo’n gek idee geweest”. Maar, we zijn geen watjes. Niet alleen de grote stenen zijn heel heet, we moeten ook stukken over fijn grind lopen. Dat fijne grind is wel net zo grof dat de steentjes ontzettend prikken onder je voeten en ook lekker blijven plakken. Dus als je daarna dan weer een pad van stenen krijgt of een trap opgaat, prikken de stenen nog even door. Je haalt er zo de buitenlanders uit. De Singalezen lopen gewoon door alsof ze niks voelen en alle buitenlanders lopen alsof ze op eieren lopen. Komt bij ons ook misschien omdat we net voordat we vertrokken even bij de pedicure zijn geweest, die al het eelt even heeft weggehaald.

We rijden nog naar een andere grote oude stoepa (witte ronde tempel), waar heel veel mensen al biddend rondjes omheen lopen (altijd met de klok mee). Ook zien we een enorm groot stenen rond gebouw, waar aan gewerkt wordt. We kunnen het niet laten om even te vragen wat het is. Het moet ook een stoepa worden, maar eentje die groter wordt dan alle andere stoepa’s hier. De mannen die hier aan het werk zijn en alle stenen stuk voor stuk met de hand aan elkaar doorgeven zijn soldaten, die zo te zien ‘s avonds niet meer naar de sportschool hoeven. Toch nog even vragen hoe lang het duurt voor de tempel klaar is. “Over five years in 2023 Madam”. “Oh, and when did they start?” “In 2010”. Ongelooflijk. Hans kan het niet laten om even de gigantisch hoge stellingen op te klimmen. Hij komt heel verbaasd weer terug. Het lijkt er echt op dat een stupa helemaal massief is en geen holle ruimte kent. De stenen worden gestapeld zonder cement. Het is bijna onwerkelijk. Nu begrijpen we waarom het zo lang duurt.

En tenslotte rijden we nog naar een rotstempel met oeroude uitgehakte wandschilderingen. De rest van al het moois bewaren we voor morgen.

Net voor ons hotel zit een vrouw aan de kant van de weg die jackfruit verkoopt. En dat vinden we altijd heerlijk. We kopen een zakje, maar bij ons hotel vertelt onze room boy dat we de verkeerde hebben gekocht. Wat we hebben gekocht moet je koken met rijst. Oh, vandaar dat ze zo goedkoop waren (100 rupee = 50 cent). De room boy wilde het wel heel graag hebben. (Goede truc trouwens)
De room boy vroeg Hans nog toen hij langs liep of hij zijn kamer niet wilde zien. “Off course  I come with you”. De kamer ziet er echt heel armetierig uit, maar de man was er super trots op. Er staat een tv, een kastje en een bed. Dat is alles. “Wow very beautiful. You are lucky you have such a good job and a nice room”. De man staat te glunderen van oor tot oor als Hans weer terugloopt.