Hondenslachterijen en modderige paden.
10 maart 2017 - Kunming, China
Dat ons blog veel wordt gelezen vinden we leuk. Ook dat er regelmatig wordt gereageerd vinden we geweldig. Zoals mensen iedere ochtend ons verslag lezen, kijken wij iedere avond of er nog gereageerd is. Nou zijn er ook mensen die er alles aan doen om in ons blog te komen. En een enkeling gaat daar wel heel ver in. Vannacht om 02:40 prrrrrrt, prrrrrrrt, prrrrrrrt, mijn mobiel staat op ‘stil’ want we willen wel rustig slapen, maar het trillen hoor je dus toch. Wie kan dat zijn? Ik reik uit een diepe slaap naar mijn mobiel. “Hallo met Hans” ja wat moet je anders zeggen? “Is dit het nummer van Desmond” hoor ik mijn eigen zus (Yvonne) vragen. Ja hallo, kom je uit een ei? Denk ik nog in mijn slaap. Je draait mijn nummer, ik zeg met Hans, en dan vraag je is dit het nummer van Desmond. “Nee je spreekt met mij, met Hans”. Er valt even een stilte, dan “oh shit ik heb verkeerd gekozen, nou dag”. Ik was helemaal verbouwereerd en leg mijn telefoon dus ook maar weer weg. Gelukkig val ik weer snel in slaap. We hadden eigenlijk best meteen even kunnen kletsen, maar ik was ook niet helemaal wakker. Misschien moet ik morgenochtend even via Whatsapp terugbellen om eh…… laten we zeggen 09:00 uur. Het is hier zes uur vroeger.
Na een super ontbijt gaan we vandaag weer op de fiets. Onze regenspullen zitten bovenin de tas, gereed om zo te pakken. Het is droog als we vertrekken. We gaan naar het zuiden en de verwachtingen zijn goed. Telkens als we op weeronline kijken is het “morgen beter weer”. Het lijkt een beetje op het bordje boven de bar “morgen gratis bier”.
Het duurt 14 kilometer voordat we Hanoi uit zijn. Het is in de ochtend nog meer een gekrioel van jewelste met dat verkeer, maar we worden er ook steeds handiger in. Ook wij rijden gewoon links, steken over door rood licht en snijden de bochten gewoon tegen het verkeer in af. Op drukke kruispunten gewoon langzaam door blijven rijden ongeacht wat er aan komt. En warempel het gaat eigenlijk vanzelf bijna altijd goed.
Onderweg ben ik weer gestopt bij een school. Het valt ons trouwens op dat kinderen altijd buiten op schoolpleinen zijn als wij er langs rijden. Ik heb nog acht frisbees en ik besluit ze allemaal meteen maar weg te geven.. Eerst doe ik er twee voor. Een van die jongens heeft geen idee hoe die zo’n frisbee terug moet gooien en gooit dat ding met een geweldige zwiep terug maar onthoofdt bijna een meisje uit een andere klas. De lol is er niet minder om. Er wordt telkens gegild en achter de frisbee aangerend als ik hem weer weggooi. Dan duiken ze met z’n allen op de frisbee en komt er één, helemaal onder het stof uit een kluwen kinderen weer tevoorschijn. Trots met een rode frisbee in zijn hand. Ik laat alle frisbees achter op het schoolplein.
Even verder rijden we door een dorpje waar veel hondenslachterijen zijn. Hadden we al wel van gehoord maar nog niet gezien. Nou hier langs de weg zijn ze in overvloed. Vinden we toch wel een beetje een vreemd idee. Nou heb ik altijd een haat liefde verhouding met honden gehad. Honden ruiken het dat ik ze niet moet en houden me dan bewust in de smiezen. Ze komen altijd naar mij toe. Dan heb ik weer zo’n klodder slijm op mijn broek of hij zit met zijn neus in mijn kruis. Ik moet zeggen dat ik bij deze honden dichterbij durfde te komen, maar zelfs ik vind het geen prettig idee om hier al die honden voor consumptie te zien liggen. (Ik heb toch wel even stiekem een fotootje gemaakt). Het is allemaal hetzelfde formaat hondje. Zo’n klein vuilnisbak hondje. Ze zitten allemaal zielig op elkaar met hangende oortjes in een kooi te wachten totdat ze worden geslacht. En op de kramen liggen ook al geroosterde honden. Soms nog heel, maar ook halve waarvan al een stuk is verkocht. We worden er wel een beetje misselijk van…..
Hoewel we net onder de rook van Hanoi fietsen wordt het een probleem een lunch te scoren. We rijden echt via binnenweggetjes naar Huang Suon. De weggetjes zijn zo smal en klein dat ze niet eens op mijn app route app staan. Dat betekent na al die regen wel dat de onverharde weg ook vooral modderig is. We zien er dus weer niet uit. Maar uit nood voor de lunch stoppen we toch maar bij een restaurantje waar we eigenlijk maar weinig vertrouwen in hebben. We gebruiken al een paar dagen in dit soort restaurantjes onze eigen chopsticks. Alles ziet er hier heel hummelig uit. Het eten valt eigenlijk niet tegen. Achterin het restaurant waar alles te vies is om beet te pakken zitten zes Vietnamezen in een kostuum fel te discussiëren. Ze zitten allemaal op zo’n heel laag krukje. Ziet er eigenlijk heel koddig uit. Het zou zo maar het goksyndicaat van deze regio kunnen zijn.
Aan het eind van de middag rijden we Huang Son in. Het eerste hotel waar Fabienne gaat kijken valt meteen af. Wat een smeerboel. Bij het volgende hotel zitten Dick en Jeanette al aan het bier. Er zijn twee hotels naast elkaar van twee zussen. Wij nemen een kamer in het hotel ernaast, bij de andere zus. Als ook wij een biertje drinken vraagt een jongen of hij onze schoenen mag schoonmaken. Het kost 20.000 dong (0,80). We gunnen de knul zijn karweitje. Onze schoenen zier er even later weer super schoon uit.
Al met al denken we dat we vandaag door een prachtige omgeving hebben gefietst. Mooie rijstterrassen met vaag op de achtergrond het karstgebergte. Ook wel het droge Halong Bay genoemd. Omdat het heel bewolkt was en heel heiig hebben we weer niet veel gezien. We horen hier van iedereen dat het nog nooit zo lang zo slecht is geweest. Maar……. Er komt echt een weersverandering aan. We zijn nu al blij als het niet regent. We hebben nog een hele week kans op mooi weer.
We hebben weer een knoerthard bed. Alleen in de wat betere hotels hebben we goede matrassen. Maar vaak is er niet zoveel keuze in hotels. Dit hotel van vandaag is netjes, maar weer zo’n keihard bed. We proberen al allerlei dingen uit. We gaan vaak op de dekbedden liggen zodat het wat zachter aanvoelt en liggen dan in onze lakenzak. Net warm genoeg.
We zijn de enige gasten in dit hotel en alle kamerdeuren staan open. We willen nog een extra dekbed uit een andere lege kamer gaan lenen, maar we ontdekken dat een van de matrassen zacht is. “Joh, we ruilen gewoon even het matras om”, “nee joh kan je niet maken”, “tuurlijk wel….”
Nu maar achter het ware nummer van Desmond komen, half uur later ja hoor het nummer van Desmond en ja Hans we gebben er samen krom omgelegen toen ik het vertelde aan Desmond hihi. Nogmaals sorry broertje dat ik je nachtrust verstoord heb en eigenlijk weer zo snel opgehangen heb. Dikke en tot gauw
Zielig hoor die hondjes, maar voor de mensen daar gewoon eten. Ik zou het absoluut niet eten.
Veel plezier verder.
Jou haat liefde vethouding snap ik dan ook niet. In vele gevallen worden ze zelfs op therapeutische basis ingezet. Dat honden daar een delicatesse heeft met de cultuur te maken denk ik. Ik moet er niet aan denken. Geef mij maar een lekker kippenpootje.. Ha, ha.. Je ziet er leuk uit zo in je regenhoesjes trouwens. Ik zou er patent op aanvragen..Hi, hij. Groet van de oude Petacchi.
Verlang weer naar mijn racefiets trouwens.