Hectisch Hanoi

Gisteren een plannetje gemaakt voor vandaag om met de fiets de highlights van Hanoi te gaan bekijken. Sorry hoor lezers, het wordt een beetje saai, maar we kunnen er niks anders van maken: het regent als we opstaan. Mmm, wat gaan we nu doen??? De highlights van Hanoi by bike of by foot? Na gisteren hebben we dus echt geen zin om weer smerig te worden op de fiets. Dan maar wat dingen te voet gaan bekijken. Eerst ontbijten we op ons gemak op de 11e met een prachtig uitzicht over een regenachtig Hanoi. 

Wat is je vakantie toch eenvoudig als je altijd mooi weer hebt. Je kan plannen maken, je kan dingen bezichtigen en je kan lekker de hele dag buiten zijn. Sommige mensen hebben dat altijd. Anderen moeten er voor naar een subtropisch land. Ondanks al die mogelijkheden zijn er ook mensen die dat gewoon vaan niet hebben. Die hebben dan weer wel een groot improvisatietalent ontwikkeld. Wij proberen dan maar te improviseren en flexibel te zijn, dus…. 
De  regenponcho’s gaan weer aan. We vallen niet op. Je ziet niet anders dan die gekleurde vuilniszakken. Sommige toeristen zijn hoopvoller over het weer dan wij (vast net aangekomen) want ze lopen in t-shirt, korte broek en teenslippers. De spetters zitten na vijf minuten lopen tot aan hun middel. Veel gezellige gezichten zien we niet vandaag. 

Hanoi is een grote stad. Gisteren hebben we al twaalf km door de stad gecrosst naar ons hotel. Hanoi heeft net als Kunming, waar we zijn begonnen, ruim 6 miljoen inwoners. Kunming was al ongelooflijk chaotisch, maar Hanoi lijkt nog drukker door de kleine straatjes en de enorme aantallen scooters. En ook hier is er maar één verkeersregel: dat is dat er geen regels zijn! Iedereen doet maar wat. Op de kruispunten komt iedereen van vier kanten tegelijk hard aangereden en de brutaalste neemt voorrang. Ze rijden tegen de verkeersstroom in aan de linkerkant van de weg, halen je in net voor een bocht en snijden je dan af. Maar …. niemand wordt hier boos, geen opgestoken middelvinger naar elkaar. Ze toeteren alleen heel veel, zo veel dat je er al niet eens meer op let als er iemand toetert. Dus dat toeteren heeft totaal geen effect meer. We staan op een groot kruispunt te wachten tot het groen wordt, we steken over, maar alles rijdt gewoon door: en we zijn toch echt niet kleurenblind, het stoplicht staat echt op groen!

Ons hotel zit midden in de gezellige oude drukke handelswijk met hele smalle drukke straatjes. Op de stoep kun je niet lopen want daar staan scooters geparkeerd of op de vrije stukken tussen de scooters zitten de verkopers met hun waren. Deze wijk is een hele oude wijk. De straten heten Hang. Vroeger had elke hang zijn eigen specialiteit. Zo had je een hang voor zeilmakers, hennep, vis, katoen, zijde etc. Die gewoonte  van vroeger is nog een beetje gebleven alleen met andere producten. We zien een juwelenhang, een schoenenhang, koffiehang, kledinghang en een fourniturenhang. Wat ons ook opvalt is dat de winkels bom- en bomvol staan. Je vraagt je af wanneer die spullen allemaal verkocht kunnen worden.
We lopen naar de overdekte en bekende markt Dong Xuan. De markt is ook netjes verdeeld in verschillende afdelingen, er is zelfs een poncho-afdeling (!). Er staan ongelooflijk veel enorme grote zakken met verschillende soorten gedroogde paddenstoelen, garnalen en vis. Het zijn zulke grote balen met etenswaren en de mensen die er kopen, kopen ook grote hoeveelheden, dat wij denken dat het een soort tussenhandel is. 

We lunchen in een piepklein zaakje. Ik (Fabienne) bestel een Vietnamese pancake. Geen idee wat ik krijg. Het ziet er uit als een soort tortilla met vulling. De serveerster legt uit wat ik moet doen. Ze brengt ook nog een schaaltje met flinterdun wit rijstpapier. Op zo’n lapje leg je een blaadje sla, kruiden (o.a. koriander, de andere kruiden kan ik niet thuisbrengen) en dan een stukje van de gevulde pannenkoek. Daar rol je dan een Vietnamese loempia van en die dip je in een bakje doorzichtige overheerlijke saus. Het smaakt heerlijk! ’s Avonds lees ik in onze reisgids, dat je als toerist beter niet de sla kunt opeten…..

’s Middags lopen we naar de Franse wijk. Het lijkt wel of we in Parijs lopen, prachtige brede lanen met de meest chique en dure winkels: Prada, Dior, Chanel, Boss, TagHeuer etc. Wij durven met onze gekleurde poncho’s alleen maar door de etalage naar binnen te gluren. 

Om de haverklap worden we aangesproken door een riksja rijder, die ons heel graag een rondrit wil verkopen van ‘thirty minutes’. We zeggen een paar keer nee, maar het blijkt een echt volhoudertje en wij komen maar niet van hem af. “Do you see these shoes?” vraagt Hans en de riksja man kijkt een beetje appelig naar de sandalen van Hans, “They can bring me every where, and they were so very expensive, that I have to walk”. We laten hem verbouwereerd achter. 

Ook staan er steeds vriendelijk lachende dames met een Vietnamese draagbaar en voor je het weet heb je die draagbaar op je schouder en een Vietnamese hoed op je hoofd. “O very nice, take a picture”. “Ja, ja die grappen kennen we!” Eerst een foto en dan “oh you have to pay for the picture”. Dat hoort er ook allemaal bij in zo’n toeristische wereldstad.

Vanavond gaan we eten met Dick en Jeanette. Zij zijn twee dagen naar Halong Bay geweest. Leuk om onze ervaringen uit te wisselen.