Gevangenen in steenfabriek

Vanmorgen vroeg wakker door de keiharde bedden. We gaan op zoek waar ons ontbijt zal worden geserveerd in dit familiehotel dat al een paar jaar over de datum is. We struinen de tweede etage af naar de ontbijtgelegenheid. We komen in een congreszaal waar niemand zit. Dan maar weer naar beneden. De juffrouw achter de balie wijst ons aan de andere kant naar een trap die in Huis ter Duin niet zal misstaan. We schreiden naar boven en komen uiteindelijk in dezelfde congreszaal. Iemand komt ons tegemoet en verwelkomt ons. Wij vragen nog voorzichtig. “Can we have breakfast here? Doordat mijn toonhoogte op het eind wel heel erg omhoog gaat klinkt het meer als verbazing dan als vraag.
“Yes, yes, please sir sit”. We krijgen ons ontbijt geserveerd. Twee heerlijke broodjes met twee spiegeleieren (baked on both sides). Er is dus speciaal iemand om ons ontbijt te serveren. Verder niemand in de zaal. Dit is dus echt vergane glorie.

We moeten altijd even zoeken naar het startpunt van de etappe. Ook nu weer, maar die is snel gevonden. Het gaat met het lezen van de route eigenlijk best goed. Dat doen we samen en we corrigeren elkaar soms als dat nodig is. Na 500 meter wil ,ik linksaf maar roept Fabienne achter mij dat we rechtdoor moeten. Hè ik lees toch echt ‘linksaf’. Dus ik stop even om te overleggen. Fabienne wijst op haar boekje en zegt “ja hoor we gaan pas na 2,7 kilometer naar links, hier gewoon rechtuit”. Ben ik nou zo abuis? “Heb je wel de goede dag voor”,  probeer ik zo vriendelijk mogelijk te vragen. “Oh shit, nog niet omgedraaid” “ ik geloof dat we hier linksaf moeten”.

We trappen de eerste kilometers lekker vlot weg. Het is weer bewolkt. De temperatuur is gelukkig wel wat hoger, maar waar blijft de zon nu toch. We rijden over mooie rustige weggetjes met links en rechts prachtige groene rijstvelden. Zo groen, dat ze net onecht zijn. Wat opvalt in deze streek is dat mensen worden begraven midden in de rijstvelden. Dat ziet er beetje vreemd uit. Mooie rijstvelden en dan ineens een grafsteen. Soms meer grafstenen bij elkaar. En soms zo maar één grafsteen in een heel groot rijstveld.

Zo rond het middaguur willen we natuurlijk gaan lunchen. Als we bij de restaurantjes vragen of we kunnen eten worden we een paar keer resoluut geweigerd en doorverwezen naar verderop in het dorp. En daar gebeurt dan hetzelfde. Jammer, wat is dat nu toch? “You want a bia?”Wel kunnen we dus bier drinken, maar niks eten. In de eettentjes zie je veel mannen bier drinken en sommigen zo te horen iets te veel. Zou het komen omdat het zondag is, vragen we ons af. We krijgen het niet voor elkaar iets te eten te scoren. Voor de zekerheid kopen we wat bananen, want je weet tenslotte nooit. Net als we vijf keer onze neus hebben gestoten en het willen opgeven rijden we langs een tentje met een gezin dat wel eten voor ons wil maken. Het ziet er alleen niet uit. De keuken is echt smerig. Wat moeten we nu? We vragen om gebakken rijst met groente. Dat lijkt het veiligst. Het eten komt snel en het is geen fried rice, maar heel wat anders. Het ziet er goed uit en smaakt ook nog prima. We vragen er toch voor alle zekerheid een cola bij om de darmen te hulp te schieten.

Na de lunch rijden we door een gebied met veel steenfabrieken. De klei wordt nog met de hand nog in vormen gestopt en dan gebakken. Daarna worden de stenen een voor een  opgestapeld. Dit werk wordt langs de weg door gevangenen gedaan in zwart wit gestreepte pakken. Ik voel me net Lucky Luck als ik met mijn fiets over de dijk rijd. Foto’s maken is ten strengste verboden. Als ze je snappen ben je nog niet jarig En ben je je camera kwijt. Nou dat risico namen we natuurlijk niet. Camera kwijt oké, maar je weet nooit wat hun uitleg is van nog niet jarig zijn!!!!

We rijden om drie uur Co Tiet binnen. We hebben geen keuze van hotel. Er zijn wel twee hotels, maar van dezelfde eigenaar. Dit is de laatste overnachting voor Hanoi. Daar blijven we twee of drie nachten en dan rijden we nog een paar dagen naar het zuiden om dan met het Vietnamese OV weer terug te keren naar Hanoi.

Toch nog even over het verkeer. Vandaag reden we voornamelijk over kleine wegen door kleine dorpjes. Die ene verkeersregel dat er geen regels zijn geldt dan helemaal. Gewoon links rijden, bochten aan de binnenkant afsnijden, inhalen als het eigenlijk niet kan, enz.. Niemand kan hier ook met zijn tengels van de claxon afblijven. Ze toeteren hier te pas en te onpas. Bij alles wat ze zien wordt op die toeter gedrukt, waardoor het helemaal geen effect meer heeft. Laat dat gas eens even los, denk ik dan. Nou gaat het ook met Vietnam steeds beter, dus kunnen de mensen steeds dikkere auto’s kopen. Echt dikke 6 cilinders die je bij ons niet eens ziet. Alleen kan je op de wegen hier eigenlijk niet harder rijden dan 40-50 km. Maar dat doen ze dus wel. Ze rijden veel te hard en toeteren dan dus maar heel hard en veel zodat de rest dus opzij moet gaan. Het verkeer is echt een wanorde waar geen logica in te ontdekken is.