Cultureel dagje

We blijven volgens planning vandaag een dag in Ninh Binh, ook wel het droge Halong Bay genoemd. Halong Bay aan de Vietnamese kust is beroemd om de ontelbare kalkvorming rotsen die uit de zee oprijzen. Hier in de omgeving heb je dezelfde soort karstbergen, maar dan omlijst door mooie felgroene rijstvelden. Mooie omgeving om doorheen te fietsen en 20 km verderop is nog een van de mooiste Boeddhistische tempels van Vietnam, de Dai Binh Tempel, een Unesco werelderfgoed. Daar gaan we het eerst naartoe. 

Het tochtje ernaar toe is mooi, alleen …….. het is weer heel erg nevelig vandaag, de bewolking hangt heel laag. De prachtige en bijzondere vergezichten moeten we erbij denken. Het is giga druk bij het tempelcomplex. We parkeren de fiets en kopen een retourtje voor een elektrisch karretje dat ons naar de ingang van het complex brengt. We zitten met allemaal Vietnamezen in het treintje, zij met dikke donsjacks aan en capuchon op. OK, het is geen lekker weer, maar dat is ook wel weer wat overdreven. Wij trekken ook ons China jackje maar weer aan, anders vallen we wel heel erg uit de toon in alleen een  T-shirt. Boven bij de ingang worden we meteen aangesproken door een vrouwelijke gids, zij wil ons wel een rondleiding geven. Meestal doen we dat niet, maar we vinden het nu toch wel leuk om te doen zodat we wat  meer te weten komen over het Vietnamese Boeddhisme. We spreken van te voren een prijs af van 200.000 Dong (8 euro). Onze gids heet Chang en spreekt voor een Vietnamese best goed Engels, maar het accent is toch best lastig en regelmatig zijn er versprekingen of verstaan wij of zij wat anders dan wordt bedoeld. Zo duurt het even voordat wij begrijpen dat ze het over een “pearl” heeft. Zij spreekt het uit als “pjeul” en “pul”.  Een van de wachters (een belangrijk beeld) bij een ingang heeft een parel tussen zijn vingers. Ze probeert het wel zes keer heel duidelijk uit te spreken. En eindelijk verstaan we haar. ‘O you mean pearl?’. Chang wil alles zo goed mogelijk proberen uit te spreken en ze vraagt na een kwartier nog eens ‘how do you say pjeul?’ En wij doen het nog een paar keer voor, maar dit woord is echt heel moeilijk en we zien haar oefenen met haar tong tussen haar tanden. 

Het Bai Dinh complex is nog een nieuw complex en bestaat pas sinds 2010. Er is zeven jaar aan gebouwd. Het ligt op een heuvel en er zijn heel veel trappen, steeds achter elkaar 9 treetjes omdat 9 een heilig getal is. Vier, zo leren we van Chang, is een slecht getal in Vietnam. Misschien hadden we dan beter drie weken vakantie hier kunnen houden. We lopen langs een hele rij genummerde beelden van monniken. Het zijn er 502 bij elkaar. De eerste twee beelden zijn van Vietnamese monniken en alle andere monniken zijn Chinees. Aan de ene kant van het complex staan de even nummers en aan de andere kant de oneven nummers. Het valt ons op dat de knieën van de beelden heel glimmend zijn.  Chang legt uit dat als je pijn in je knie hebt, je dan even je hand houdt op een knie van een monnik, zodat de kniepijn overgaat. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd bij Hans. Hij staat meteen over de knie van een van die monniken te wrijven. En wat denk je? Heeft hij over de verkeerde knie staan wrijven. En prompt doet ’s middags zijn andere knie zeer. Als we zo naar de glimmende plekken op de beelden kijken mankeren de Vietnamezen wel meer dan alleen kniepijn. 

Er zijn verschillende tempelcomplexen met prachtige enorme grote boeddhabeelden. De grote beelden zijn van brons met een vergulde laag. De beelden zijn zo groot dat ze eerst op de plek zijn gezet en daarna is de tempel eromheen is gebouwd.  We horen een voor ons heel bekend muziekje en we zijn heel verbaasd dat we dat hier horen. Het is namelijk het melodietje  ‘Om mani padme hum’ wat altijd in Nepal wordt gedraaid en onze vrienden die met ons mee zijn geweest naar Nepal weten wat we bedoelen. Wat bijzonder dat dat hier gedraaid worden. We zingen het mee en Chang is helemaal verbaasd dat we dit kunnen meezingen. Wij leren Chang ook nog wat. Wij dragen namelijk allebei een ketting met het ‘Om’ teken uit Nepal en dit kent zij dan weer niet. De rondleiding duurt ruim een uur en was echt de moeite waard, ook door de uitleg van onze vriendelijke gids. 

’s Middags brengen we nog een bezoek aan een paar hele oude kleine tempels van Hoa Lu. Hoa Lu was in de tiende en elfde eeuw de hoofdstad van het Vietnamese keizerrijk en er zijn nog twee oude tempels van over. Wij vinden altijd heel bijzonder om te zien hoe devoot de Aziaten zijn. En in elk land zijn er ook weer kleine verschillen hoe ze bidden. Ze brengen fruit, koekjes, drankjes en bloemen mee om te offeren. Voor de boeddhabeelden zie je altijd van alles staan. Ook stoppen ze overal geld tussen. Hier schrijven ze eerst een wens op een gekleurd papier, leggen dat neer bij een Boeddhabeeld en verbanden dat later buiten op een speciale plek waar dat mag. 

Het blijft de hele dag nevelig en als je stil staat valt de warme klammigheid zo op je. Als je fietst voel je hele kleine spatjes en in de loop van de middag worden de mistdruppels weer groter en is het poncho aan en poncho uit. 

Dit was het meest zuidelijke stadje van onze reis. We zouden nog een etappe verder rijden en dan met de trein terug gaan naar Hanoi. In Hanoi hebben we uitgezocht of dat kon. De dame van de travelsdesk in ons hotel was heel behulpzaam. Er stopt zo’n 80 km verderop inderdaad een trein en daar hadden we mee terug kunnen gaan, maar de fietsen mochten niet mee. Want….. de treinreis was te kort. Als we vanaf Saigon met de fiets waren gereisd had de fiets wel mee in de trein gemogen. Deze logica kunnen wij niet bevatten, maar helaas we kunnen het risico niet nemen, dat we daar staan en de fiets niet mee kan en wij wel. We hebben daarom besloten om twee dagen weer terug te fietsen. We gaan proberen om via de app een andere route terug te vinden. Spannend om te zien of we over twee dagen dan ook echt in Hanoi gaan aankomen.